Τα άκρα ήταν είναι και θα παραμείνουν άκρα. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει την άκρα αριστερά με την άκρα δεξιά. Τώρα που το σκέφτομαι τίποτα απολύτως δεν τους χωρίζει στο τρόπο σκέψης. Θα περίμενα βέβαια ο αναρχικός να γνώριζε τον Παλαμά και τον αγώνα του για την εδραίωση της Δημοτικής γλώσσας, αυτής που μιλάμε και ειρήσθω εν παρόδω την έχουμε κατακρεουργήσει κι αυτή. Φυσικά μπορεί να ήταν και δολιοφθορά ή αυτός που το έκανε, αν ήταν αντιεξουσιαστής και αναρχικός να μην το σκέφτηκε καν. Εδώ είναι που επανερχόμαστε σε αυτό που έλεγα πρωτύτερα για τις απειροελάχιστες διαφορές που χωρίζουν τα άκρα και που θα πρέπει να κρατούνται οι ισορροπίες ώστε να μην εξισώνονται. Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι η φωτογραφία εκφράζει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τον στοχασμό του Παλαμά για την μπογιά στο πρόσωπό του και φυσικά την υπογραφή του αναρχικού από κάτω.
Ευκαιρίας δοθείσης ας παραθέσω και ένα ποίημα του Παλαμά που μελοποιήθηκε από τον Κραουνάκη.
ΤΟ ΤΑΞΕΙΔΙ 1883
Μου σφίγγει ο καημός σαν θηλειά το λαιμό
και μες την καρδιά με δαγκώνει σαν φίδι
παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξίδι
χωρίς μα χωρίς τελειωμό
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά
κλεισμένα τα σπίτια τα τζάκια σβησμένα
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα
και κάτω γυναίκα καμία
Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό
Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
ατέλειωτο, έρμο σ' αγνώριστη χώρα
δε θα 'χω περίσσεια λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη από σε να χαθώ.
