Χρόνης Μίσσιος - Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την...

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος.

Πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα;

Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μάς είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:

Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.

Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.

Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.

Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!

Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!

Διότι, αυτός είναι θάνατος!

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.

Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...

Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο.

Πήγαμε στην κηδεία της. Και τί άκουσα τον παππά να λέει;

"Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...

Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε.

Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -

Ο αφορισμός του "Χομεϊνι" της Μακεδονίας Καντιώτη στον Θώδωρο Αγγελόπουλο

16/12/1990: Εξω από τη Μητρόπολη Φλώρινας οι πιστοί του Καντιώτη καταδικάζουν τον «άθεο»και «ακόλαστο» Θόδωρο Αγγελόπουλο (φωτογρ.: Χ. Μπίλιος)

«Τι φοβερή φωνή που έχει. Τι ένταση για γέρο άνθρωπο! Θα μπορούσε να παίξει δραματικούς ρόλους με απαιτήσεις», δήλωνε στην «Ε», στις 17 Δεκεμβρίου του 1990, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Δεν έκανε κομπλιμέντα σε κάποιο Ελληνα συνάδελφό του ο Ιταλός σταρ, που είχε έρθει στην Ελλάδα για να πρωταγωνιστήσει στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Για τον τότε μητροπολίτη Φλωρίνης Καντιώτη εξέφραζε ευγενικά την άποψή του. Κι ας τον είχε μόλις αφορίσει, μαζί με τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς και τεχνικούς της ταινίας, αλλά και τους δύστυχους ντόπιους, που θα έκαναν στα γυρίσματα κάνα μεροκάματο.

Γνωστή η ιστορία. Αν σήμερα μας φαίνεται απίστευτη, στην Ελλάδα του 1990 ο πρώην μητροπολίτης, που πέθανε σε ηλικία 104 χρόνων, είχε εγκαθιδρύσει στην επικράτειά του φονταμενταλιστικό καθεστώς, πολύ πριν η λέξη «Ταλιμπάν» μπει στο λεξιλόγιό μας. Κάποια στιγμή έμπλεξε στα δογματικά δίχτυα του και ο διεθνής Ελληνας σκηνοθέτης, που δεν είχε σκοπό για χάρη του να πάψει να γυρίζει ταινίες στη Φλώρινα.Το χρονικό του αφορισμού είναι το εξής, για όλα φταίει το σενάριο.

Ο Μαστρογιάνι, με τα ρούχα του ρόλου του, περπατάει απτόητος στη Φλώρινα κάτω από το πλακάτ του Καντιώτη (φωτογρ.: Χ. Μπίλιος)

Με κάποιο μυστήριο τρόπο έφτασε στα χέρια του Καντιώτη το σενάριο της ταινίας. Κάτι το μήνυμά της (Ελληνας πολιτικός εγκαταλείπει τη Βουλή και εξαφανίζεται στα σύνορα της χώρας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, σε καταυλισμό παράνομων μεταναστών), κάτι μια ερωτική σκηνή μεταξύ νεαρής μετανάστριας και Ελληνα δημοσιογράφου (που τελικά δεν γυρίστηκε ποτέ), ο Καντιώτης, που εκτός από θρήσκος ήταν και εθνικιστής και έβλεπε παντού Σκοπιανούς πράκτορες, εξεμάνη με τον Αγγελόπουλο. Τον απείλησε αμέσως με αφορισμό.

Ο σκηνοθέτης ήξερε, φυσικά, τι σημαίνει να γυρίζεις ταινίες σε δυσκολότερες εποχές - στον «Θίασο» επί χούντας είχε την αστυνομία στο κατόπι του. Αλλα δεν άφησε έτσι την υπόθεση. Δημιούργησε διεθνές θέμα. Ο Ακίρα Κουροσάβα από την Ιαπωνία τού έστειλε μήνυμα συμπαράστασης. Δόθηκε συνέντευξη Τύπου στην Αθήνα, πολύ πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Στο πλευρό του Αγγελόπουλου, εκτός από τον σταρ Μαρτσέλο, στάθηκαν σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά (στην κυβέρνηση ήταν τότε ο Μητσοτάκης, στο υπουργείο Πολιτισμού ο Τζαννής Τζαννετάκης). Μελίνα, Γιώργος Παπανδρέου, Λαλιώτης, Μπένος, Κύρκος, Κωνσταντόπουλος, Δαμανάκη, Λιάνης, όλοι έδωσαν το «παρών». Πίσω στη Φλώρινα οι κομματικές οργανώσεις των αριστερών κομμάτων προσπαθούσαν να κρατήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια της ντόπιας κοινωνίας, που ήδη είχε πληρώσει βαρύ φόρο στη μισαλλοδοξία του μητροπόλιτη της.Καμπάνες, σημαίες και συλλαλητήριο.

    ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στα γυρίσματα με τον Γιώργο Λιάνη και τον γιο του, Αλέξανδρο  

Οταν ο Αγγελόπουλος, μέσα Δεκεμβρίου του 1990, ανέβηκε στη Φλώρινα για γυρίσματα, το κλίμα ήταν εφιαλτικό. Η πόλη είχε γεμίσει μαύρες σημαίες, πλακάτ και καρικατούρες, στις οποίες ο σκηνοθέτης κρατούσε σε σακούλι τα 600 εκατ. που είχε πάρει από την ελληνική Πολιτεία και την Ευρώπη του Διαβόλου, και οι λέξεις «αναρχία, ανθελληνισμός, αθεΐα, ακολασία» τον περιέβαλαν. Καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Σημαίες ανέμιζαν. Εμβατήρια ακούγονταν. Αυτοκίνητα με ντουντούκες γυρνούσαν στους παγωμένους δρόμους και καλούσαν τον κόσμο σε συλλαλητήριο και στην τελετή αφορισμού στη μητρόπολη.

Ο Τεό και οι άνθρωποί του στη Φλώρινα αντεπιτίθενται: από αριστερά προς τα δεξιά: Α. Σακελλαρίου, Δ. Πουλικάκος, Μ. Καραπιπέρης, Γρ. Πατρικαρέας, Μ. Μαστρογιάνι, Δ. Χρυσικού

Το απόγευμα της 16ης Δεκεμβρίου χίλια άτομα, ανάμεσά τους και πολλοί νέοι, μαζεύτηκαν μπροστά στον μητροπολιτικό ναό της Φλώρινας, σε απόσταση λίγων μέτρων από το εντυπωσιακό σκηνικό που είχε ήδη στήσει ο αείμνηστος Μικές Καραπιπέρης, και άκουσαν τον παραληρηματικό λόγο του Καντιώτη. «Θα πέσουν κεραυνοί», φώναζε με όλη τη δύναμή του ο 84χρονος τότε μητροπολίτης. Το κρύο ήταν αφόρητο, αλλά το μίσος που ένιωθες στην ατμόσφαιρα σε περόνιαζε περισσότερο. Λίγες ώρες νωρίτερα, ένας αποφασιστικός Αγγελόπουλος είχε διασχίσει, πάντως, την άδεια πόλη συνοδευόμενος από συνεργάτες του και πολλούς δημοσιογράφους, Ελληνες και ξένους, για να πάει σε μια αντι-συγκέντρωση δημοκρατίας και ελευθερίας που είχε οργανωθεί στον κινηματογράφο «Ελληνίς».

Την επόμενη μέρα είχε σειρά ο «αφορισμός.Ας σημειωθεί ότι έγκυροι πανεπιστημιακοί θεολόγοι είχαν αποφανθεί ότι ήταν και αφορισμός-παρωδία, αφού ο Καντιώτης δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη των 2/3 της Ιεραρχίας. Οχι, φυσικά, ότι αν ήταν έγκυρος θα είχαν... πιάσει τόπο όλα αυτά τα ανατριχιαστικά «ιερά κείμενα», που άκουσα να διαβάζει ο Καντιώτης από τον άμβωνα, κρυμμένη πίσω από μια κολόνα του ναού κι ενώ οι πιστοί έψελναν ομαδικά «αφορεσμένοι, αφορεσμένοι». Τουλάχιστον ο Καντιώτης τούς έδωσε ένα περιθώριο. Αν μετάνιωναν μέσα σε δύο χρόνια, ο αφορισμός τους θα ήρετο. Απ' ό,τι ξέρουμε, όλοι τους το ίδιο αγύριστο κεφάλι κράτησαν. Ανάμεσά τους και ο 86χρονος Κων. Παπαλαζαρίδης, κομπάρσος στην ταινία. Οταν λίγους μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή, ο παπάς του χωριού του αρνιόταν να τον θάψει.

Κι ενώ στη Μητρόπολη Φλώρινας εκτυλισσόταν το θρησκευτικό θρίλερ, ο Αγγελόπουλος, ο Αρβανίτης, ο Μαστρογιάνι, ο Γρηγόρης Πατρικαρέας, η Δώρα Χρυσικού και όλοι οι άλλοι είχαν πιάσει δουλειά στο γειτονικό και χιονισμένο Αμύνταιο. «Αφορισμός κάτω από τέτοιους όρους είναι τιμή», δήλωνε ο σκηνοθέτης.

Η ταινία γυρίστηκε κανονικά, ταξίδεψε στις Κάνες και σε όλο τον κόσμο. Η αμέσως επόμενή του, το διάσημο και αριστουργηματικό «Βλέμμα τού Οδυσσέα», που πήρε και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάνες, ξεκινούσε με μία από εκείνες τις μεγαλειώδεις σκηνές που μόνον ο Τεό μπορεί να γυρίσει. Μια αναπαράσταση του συλλαλητηρίου τού Καντιώτη στη Φλώρινα. 

ρίχτο Ηλία, Ηλία ρίχτο

Το Όλα είναι δρόμος είναι ελληνική σπονδυλωτή δραματική ταινία του 1998, σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη.Το σενάριο το έγραψε ο σκηνοθέτης σε συνεργασία με τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη. Πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Καταλειφός - Χαρώνειο νόμισμα , Θανάσης Βέγγος - Η τελευταία νανόχηνα και Γιώργος Αρμένης - Βιετνάμ .

Το σκυλάδικο που έγιναν τα γυρίσματα του Βιετνάμ λεγόταν «Ζυγός» και βρισκόταν στην οδό Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης.Τα τραγούδια τα τραγούδησαν οι Πέτρος Καλέσης, Νάνσυ Παπά, Ανέστης Συμεωνίδης, Ρένα Βιολάντη, Σπύρος Δημητρίου και η Μαίρη Μαράντη στο θρυλικό θα πάρω φόρα , ενώ το μαγαζί που γκρεμίστηκε γυρίστηκε στο χωριό άνω Αποστολή Κιλκίς.

Για να γυριστεί η τελευταία σκηνή ενώ δεν κάπνιζε και δεν καπνίζει είχε τα μάρλμπορο για να μαστουρώνει και επισκέφθηκε πολλά σκυλάδικα για να δει τη νύχτα επίσης έμεινε άυπνος δύο ημέρες, για να μπορέσει να μπει στο ρόλο και να φανεί η κούραση στα μάτια και το πρόσωπο του.

Ύστερα από πέντε πρόβες ήρθε η ώρα της μαγνητοσκόπησης, η οποία έπρεπε να γίνει μόνο μια φορά.

Ο Γιώργος Αρμένης που ερμήνευσε τον ρόλο του Μάκη Τσετσένογλου κέρδισε το βραβείο του α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 1998 και ακόμα και σήμερα η ατάκα «ρίχτο Ηλία, Ηλία ρίχτο» έχει μείνει στην ιστορία ...

Αρχισε η κατάργηση των FM

Μπορεί το ραδιόφωνο FM να μην είναι σήμερα όσο σημαντικό ήταν κάποτε, ωστόσο για πολλές χώρες στον κόσμο είναι ακόμη αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας. Το ίδιο όμως δεν φαίνεται να ισχύει στην Νορβηγία, η οποία θα γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που απενεργοποιεί τις εκπομπές ραδιοφώνου FM.

Η διαδικασία ξεκίνησε στις 11 Ιανουαρίου 2017 στις 11:11 τοπική ώρα στη βόρεια περιφέρεια της χώρας περιοχή Norland, ώστε να ολοκληρωθεί η μετάβαση στο ψηφιακό ραδιόφωνο. Το πρώτο μέρος που είδε να απενεργοποιούνται τα FM είναι η πόλη Bodø. Η όλη διαδικασία αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2017. Οι τοπικοί σταθμοί έχουν στη διάθεσή τους πέντε χρόνια για να πραγματοποιήσουν τη μετάβαση σύμφωνα με το «New Scientist».

Η Νορβηγία χρησιμοποιεί παράλληλα FM radio και ψηφιακές εκπομπές από το μακρινό 1995 και 22 σταθμοί εθνικής εμβέλειας μεταδίδουν σε ψηφιακή μορφή με χώρο για μια εικοσαριά άλλους, ενώ ο παλαιός τρόπος μετάδοσης δεν επιτρέπει παρά πέντε σταθμούς εθνικής εμβέλειας το πολύ.

«Η μεγάλη διαφορά και ο κύριος λόγος πίσω από αυτή τη μεγάλη τεχνολογική αλλαγή είναι ότι θέλουμε να προσφέρουμε ένα καλύτερο ραδιόφωνο σε όλο τον πληθυσμό», εξηγεί ο Ole Jørgen Torvmark , επικεφαλής της Digitalradio Norge, μιας εταιρίας επαγγελματιών που περιλαμβάνει το δημόσιο NRK και το εμπορικό ραδιόφωνο P4.Για τον Torvmark, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: «Είναι σαφές πως, όταν υπάρχει μια μεγάλη τεχνολογική αλλαγή, ορισμένοι θέτουν ερωτήσεις και είναι κρίσιμες», όμως «οι μισοί ακροατές ακούνε ήδη κάθε εβδομάδα σταθμούς που δεν θα υπήρχαν χωρίς το ψηφιακό σήμα.Το ψηφιακό σήμα μειώνει το κόστος μετάδοσης για τους επαγγελματίες».

Το Υπουργείο πιστεύει ότι η υποστήριξη για το ραδιόφωνο FM είναι αρκετά δαπανηρή, ειδικά την στιγμή που πρέπει να στείλεις το σήμα σε έναν πληθυσμό 5 εκατομμυρίων διασκορπισμένο στην ορεινή Νορβηγία και ευελπιστεί ότι θα εξοικονομεί περίπου 200 εκατομμύρια νορβηγικές κορώνες ετησίως ,πάνω από 20 εκατ. ευρώ χάρη στην εγκατάλειψη των FM.

Το Υπουργείο επίσης αναφέρει ότι οι πολλές κοιλάδες και τα πολλά βουνά δυσκόλευαν την απρόσκοπτη μετάδοση του σήματος στα FM, ενώ το ψηφιακό σήμα που έχει και καλύτερη ποιότητα ήχου δεν θα αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, τουλάχιστον όχι τόσο πολλά.

«Η ψηφιοποίηση του ραδιοφώνου θα ανοίξει την πόρτα για μια πολύ μεγαλύτερη ποικιλία από ραδιοφωνικούς σταθμούς προς όφελος των ακροατών σε όλη τη χώρα» σημειώνει το υπουργείο Πολιτισμού της χώρας. «Οι ακροατές θα έχουν πρόσβαση σε ένα πιο πλουραλιστικό περιεχόμενο και θα μπορούν να απολαμβάνουν καλύτερη ποιότητα ήχου αλλά και νέες λειτουργίες» προσθέτει.

Η κυβέρνηση έθεσε έναν αριθμό κριτηρίων που πρέπει να πληρούνται πριν ολοκληρωθεί η πλήρης μετάβαση στο ψηφιακό σήμα. Η μετάβαση πρέπει να είναι προσιτή και το σήμα να είναι διαθέσιμο στα ραδιόφωνα των αυτοκινήτων αλλά και στο ήμισυ τουλάχιστον του συνόλου των ακροατών πριν «σβήσουν» τα FM.

Δεν είναι έτσι παράξενο που τα δύο τρίτα του νορβηγικού πληθυσμού δηλώνουν αντίθετοι στη «σίγαση» των FM και μόνο το 16% την υποστηρίζουν σαφώς, σύμφωνα με έρευνα της νορβηγικής εφημερίδας Dagbladet.

Οι κάτοικοι της Νορβηγίας θα πρέπει να αγοράσουν νέα ψηφιακά ραδιόφωνα, ενώ μόνο το 20% των ραδιοφώνων στα αυτοκίνητα πιάνουν ψηφιακό σήμα. Και ενώ οι επιτραπέζιες ή φορητές συσκευές ψηφιακού ραδιοφώνου δεν είναι πολύ ακριβές, η μετατροπή ενός ραδιοφώνου αυτοκινήτου από αναλογικό σε ψηφιακό μπορεί να αποδειχθεί δαπανηρή υπόθεση,κόστους σχεδόν 200 ευρώ για αλλάγή ολόκληρου του δέκτη ενώ για να αγοράσουν έναν αποκωδικοποιητή χρείαζονται από 110 έως 120 ευρώ.

«Είναι εντελώς ηλίθιο, γιατί δεν έχω ανάγκη περισσότερους σταθμούς από αυτούς που έχω σήμερα», δηλώνει στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Άιβιντ Σέτοβ, ένας 76χρονος συνταξιούχος ο οποίος ζει στο Όσλο. «Είναι πολύ ακριβό. Περιμένω να πέσουν οι τιμές των αποκωδικοποιητών προτού αγοράσω έναν για το αυτοκίνητό μου».

Ειδικός αναλυτής αναφέρει στο BBC ότι θα υπάρξει νευρικότητα όταν ο πρώτος πομπός FM θα σβήσει στη Νορβηγία και σημειώνει: «Ελπίζω οι Νορβηγοί να έχουν κάνει αρκετά ώστε να διατηρήσουν το κοινό του ραδιοφώνου και να βεβαιώσουν πως όσοι ακροατές δεν έχουν ήδη κάνει τη μετάβαση θα την κάνουν». Εξέφρασε φόβους ότι οι πιστοί ακροατές του ραδιοφώνου ίσως στραφούν στα CD και το διαδίκτυο.

Και άλλες χώρες σκέφτονται να κάνουν το ίδιο στην Ευρώπη, η Ελβετία, η Βρετανία και η Δανία ακολουθούν από κοντά.Ενώ πολλές άλλες χώρες το καθυστερούν.Η σουηδική κυβέρνηση που σκέφτεται να προχωρήσει σε μια κίνηση αντίστοιχη με αυτή της Νορβηγίας δέχεται από ειδικούς εισηγήσεις για τη διατήρηση των FM ενώ ο Σάιμον Σπάνσουικ, επικεφαλής της Διεθνούς Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (AIB, Association for International Broadcasting) επισημαίνει ότι «Θα πάρει πολύ καιρό. Οι αρχές δείχνουν απροθυμία να περάσουν σε πλήρες ψηφιακό σήμα ώστε να μην δυσαρεστήσουν τους ιδιοκτήτες των κλασικών ραδιοφωνικών δεκτών ζητώντας τους «να επενδύσουν σε νέο εξοπλισμό».

Στη Γαλλία, ορισμένα ραδιόφωνα άρχισαν να εκπέμπουν σε ψηφιακό σήμα με μεγάλη καθυστέρηση στο Παρίσι, στη Μασσαλία και στη Νίκαια το 2014. Οι περιοχές του Στρασβούργου, της Λίλλης και της Λιόν αναμένεται να περάσουν προσεχώς στο ψηφιακό σήμα. Οι μεγάλοι ιδιωτικοί όμιλοι και το Radio France, αντίθετα, αρνούνται να αναλάβουν σχετική δέσμευση, εκτιμώντας ότι το ψηφιακό σήμα είναι πολύ δαπανηρό και πρόκειται σύντομα να αντικατασταθεί από τη μετάδοση μέσω διαδικτύου.

Στη Γερμανία, η καταληκτική προθεσμία για την κατάργηση της μπάντας των FM, που είχε οριστεί αρχικά για το 2015, καταργήθηκε από τους βουλευτές της Μπούντεσταγκ τον Οκτώβριο του 2011.

Προς το παρόν η Ελβετία αναμένεται να είναι επόμενη που θα εγκαταλείψει τα FM.

Βάλε το δεύτερο - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Tα ανδροειδή ονειρεύονται ακόμη ηλεκτρικά πρόβατα!

Με αφορμή της κυκλοφορίας του τρέιλερ του σίκουελ του Blade Runner, αποφάσισα να κάνω μια όσο μπορώ εκτεταμένη ανάλυση της ταινίας.Tα μόνα που ξέρουμε για το σίκουελ είναι 'οτι ο σκηνοθέτης είναι ο Denis Villeneuve : Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario και Arrival, και μουσική θα κάνει ο Jóhann Jóhannsson. Παίζουν οι : Ryan Gosling,Harrison Ford και Jared Leto.Ακόμα δεν γνωρίζουμε την ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας.

Στις 25 ιουνίου του 1982, 35 χρόνια πριν το «Blade Runner» έβγαινε στους κινηματογράφους.Λίγοι ήταν αυτοί που μπορούσαν να προβλέψουν πως θα άντεχε στο χρόνο σαν ένα σημείο αναφοράς για την επιστημονική φαντασία, την ποπ κουλτούρα και το ανδροειδές που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Τον Ιούνιο του 1982 εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά για να αποτύχει εμπορικά. Ο «Ε,Τ,: Ο Εξωγήινος» του Στίβεν Σπίλμπεργκ είχε βγει λίγες μέρες πριν μην αφήνοντας περιθώρια επιτυχίας σε οποιαδήποτε άλλη ταινία.

Αντιμετωπίστικε με δυσπιστία από την κριτική και να απογοητεύσε το κοινό που περίμενε μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας και όχι ένα σκοτεινό νεο-νουάρ, σχεδόν τόσο δυστοπικό όσο και το μέλλον που οραματίστηκε.

Το «Blade Runner», όμως, δεν ήταν ποτέ μόνο μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί η αφετηρία του να ήταν το μικρό βιβλίο 210 σελίδων ή αλλιών 61,237 λέξεων «Do Androids Dream of Electrical Sheep?» του Φίλιπ Κ. Ντικ που εκδόθηκε το 1968, αλλά, αντίθετα με όσα περίμενε το μαζικό κοινό μετά την επιτυχία του «Πολέμου των Αστρων» το 1978, ο Ρίντλεϊ Σκοτ είχε στο νου του κάτι τελείως διαφορετικό από μια περιπέτεια που διαδραματίζεται στο μέλλον.

Δεν ήταν μόνο η εικόνα ενός βροχερού Λος Αντζελες που έμοιαζε να έχει βγει από έναν αλλόκοτο συνδυασμό ανάμεσα στους πίνακες του Εντουαρντ Χόπερ και τα κόμικς του Μοέμπιους, περισσότερο ρετρό παρά φουτουριστική. Ούτε μόνο η αντιηρωϊκή περσόνα του Χάρισον Φορντ που απείχε εκατομμύρια έτη φωτός από την ποπ μυθολογία του Χαν Σόλο στον «Πόλεμο των Αστρων» και του Καθηγητή Ιντιάνα Τζόουνς στους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» που είχαν προηγηθεί ένα χρόνο πριν. Ούτε φυσικά μόνο η εμβληματική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου (aka Vangelis), ένα ηλεκτρονικό ρέκβιεμ θανάτου και αποξένωσης που νιώθεις πως παίζει ακόμη και σήμερα κάθε φορά που κάποιος οραματίζεται ένα σύμπαν κάπου στο μέλλον.

Οχι και τόσο μακρινός απόγονος του «Metropolis» του Φριτζ Λανγκ, του «Φρανκενστάιν» της Μέρι Σέλεϊ και του «Πινόκιο» του Κάρλο Κολόντι, το «Blade Runner» ήταν περισσότερο απ' οτιδήποτε ένα cyberpunk φιλμ νουάρ που απλά τύχαινε να διαδραματίζεται στο μέλλον, «κλέβοντας» ιδέες, εικόνες και ψυχή από τη μεγάλη βιβλιοθήκη της λογοτεχνίας και του ίδιου του σινεμά, φτάνοντας ακόμη και μέχρι μια βιβλική θεώρηση της ανθρώπινης αναζήτησης του «καθ' ομοίωσιν».

Οπως κάθε νουάρ που σέβεται το είδος του, το «Blade Runner» μιλά για μελαγχολικούς άνδρες που αναζητούν την αλήθεια ,ο Ρικ Ντεκάρντ του Χάρισον Φορντ και ο Ρόι Μπάτι του Ρούτγκερ Χάουερ, μοιραίες γυναίκες που κρύβουν τη μοναξιά τους πίσω από την αμφισημία της ύπαρξης τους ,η σπουδαία Ρέιτσελ της Σον Γιανγκ και έναν κόσμο που αποσυντίθεται μέσα από τα ίδια του τα κομμάτια. Και δομημένο ως τέτοιο, θα χρησιμοποιούσε το θεατή ως συνένοχο σε μια αναδίπλωση ενός μυστηρίου που ξεκινώντας από μια απλή ιστορία ανάμεσα στις ρέπλικες και τους κυνηγούς τους ,τους Blade Runners, θα κατέληξει σε ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για την αθανασία, τη μνήμη, την ίδια τη ζωή.

Λόγοι όχι ικανοί, φυσικά, για να χαρακτηριστεί ως «πορνογραφία επιστημονικής φαντασίας», όπως έγραψε ο Πατ Μπέρμαν το 1982 ή για να απορριφθεί από τους περισσότερους κριτικούς της εποχής ως εικαστικά τέλειο αλλά σεναριακά αδύναμο, κατά την συνήθη πρακτική τους να απορρίπτουν χωρίς δεύτερη σκέψη την επιστημονική φαντασίας ως κινηματογραφικό είδος υποδεέστερο των υπολοίπων.

Θα περνούσαν αρκετά χρόνια και τουλάχιστον επτά διαφορετικές εκδοχές της ταινίας, μέχρι να γίνει αντιληπτό πως το «Blade Runner», ήδη από την πρώτη του προβολή υπήρξε μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες όλων των εποχών, ένα σημείο αναφοράς στην επιστημονική φαντασία, μια αλληγορία για το εδώ και τώρα της καταναλωτικής Αμερικής και των εξόριστων πανκς και η με διαφορά η πιο πετυχημένη απόπειρα μεταφοράς της φιλοσοφίας του Φίλιπ Κ. Ντικ στον κινηματογράφο, ακόμη κι αν οι διαφορές από το «Do Androids Dream of Electrical Sheep?» είναι περισσότερες και από τα cuts που έγιναν στην ταινία, ερήμην ή όχι του Ρίντλεϊ Σκοτ.

Ταυτόχρονα, θα μεγάλωνε και ο μύθος πίσω από την ταινία: η δήλωση του Σκοτ πως δεν κατάφερε ποτέ να διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο του Ντικ, η ικανοποίηση του Ντικ o οποίος πέθανε λίγο μετά την έξοδο της ταινίας επειδή όπως δήλωσε «κατάφεραν να απεικονίσουν τέλεια τον κόσμο που έφτιαξα».

Οι αυτοσχέδιες σκηνές όπως το περιστέρι στο τέλος της ταινίας που ήταν μια ιδέα του Ρούτγκερ Χάουερ, η «κατάρα του "Blade Runner" που ήθελε κάθε μεγάλη εταιρία που το λόγκο της εμφανιζόταν στην ταινία να καταστρέφεται οικονομικά και φυσικά η άρνηση του Χάρισον Φορντ να μιλήσει για την ταινία μέχρι και το 2007, επιμένοντας ακόμη και μετά από την αντίθετη διαβεβαίωση του Ρίντλεϊ Σκοτ, πως ο Ντεκάρντ δεν ήταν... ρέπλικα.

Οταν ρωτήθηκε ο Σκοτ αν μέρος της επιτυχίας της ταινίας μέσα στα χρόνια ήταν το γεγονός πως ήταν «ανολοκλήρωτη», αφήνοντας να εννοηθεί πως τα αναπάντητα ερωτήματα που ακόμη βασανίζουν θεωρητικούς και φανατικούς της ταινίας έμειναν επίτηδες... αναπάντητα, η απάντηση του υπήρξε κατηγορηματική: «To "Blade Runner" δεν ήταν ποτέ μια ημιτελής ταινία. Ηταν εκεί από την αρχή. Η ίδια ταινία που σκέφτηκα και υλοποίησα, αυτή που ήταν και είναι μέχρι σήμερα η πιο εσωτερική και προσωπική μου δουλειά».

Το Blade Runner σημαδεύει πιθανότατα την καλύτερη ώρα ενός visual σκηνοθέτη όπως o Ridley Scott, μια από τις πιο ώριμες ερμηνείες του Harrison Ford και σίγουρα το ζενίθ της καριέρας του Rutger Hauer, που μπορεί να συνοψιστεί σε ένα πλάνο και σε έναν καταπληκτικό όσο και σπαρακτικό μονόλογο.

Ο Ridley Scott, μαζί με τον James Cameron τον πιο μισητός σκηνοθέτης για όσους δούλεψαν μαζί του γιατί έκανε την ζωή κόλαση σε όλους. Η stuntwoman που είχε προσληφθεί για την Daryl Hannah αναγκάστηκε να προβάρει τόσες φορές την ..ακροβατική σκηνή της που μέχρι ο Scott να φωνάξει «Αction» ήταν ήδη εξουθενωμένη και δεν κατάφερε να γυρίσει τι σκηνή ενώ ο Ford είχε επίσης πρόβλημα.Ο Scott έστειλε τον Ford να διαβάσει άπειρες φορές το σενάριο γιατί μέχρι και το τελευταίο πλάνο της ταινίας, δεν είχε ιδέα για την πραγματική φύση του Deckard: Άνθρωπος ή Replicant;

Κάτι τέτοιο μπορεί να μην ενοχλούσε τον Scott αλλά εκνεύρισε τον Ford ο οποίος δεν ήξερε πως θα προσεγγίσει τον ρόλο του. Τελικά, θεώρησε ότι υποδύεται ανθρώπινο χαρακτήρα-και γι αυτό η τελική σκηνή του Scott, που αφήνει να εννοηθεί το αντίθετο τον έκανε έξω φρενών.Ενημερωτικά να πούμε ότι κατά την πάροδο των ετών εκδόθηκαν 7!!! διαφορετικές directors cut ταινίες.

Επίσης, το budget αποδείχθηκε ελλιπές, με τον Scott να αναγκάζεται να κάνει κάθε είδους αλχημείες, μέχρι και να ζητήσει από τον Stanley Kubrick χρησιμοποίητο footage από το The Shining για να μπαλώσει την ταινία του που χρησιμοποιήθηκε στη σκηνή του τέλους, με τον Deckard και την Rachael στην εξοχή.

Ακόμα και το στούντιο έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα απαιτώντας ένα όσο γίνεται πιο ευχάριστο τέλος, με αποτέλεσμα ο Scott να αναγκαστεί να δανειστεί τα πλάνα που αναφέραμε, πήρε όμως την εκδίκησή του με τα 7 Director’s Cut, σαφώς πιο σκοτεινά και πιο ικανοποιητικά με την προσθήκη του, σημαντικότατου, ονείρου.

Αν πρέπει να διαλέξω ένα και μόνο ένα χαρακτηριστικό του Blade Runner αυτό είναι η θαρραλέα προσπάθεια να μπλεχτεί η φιλοσοφία με το sci fi-ένα είδος που, κακά τα ψέμματα, σχετικά πρόσφατα απέκτησε τον σεβασμό που του αξίζει. Μόλις πέντε χρόνια μετά το Star Wars και δύο χρόνια μετά το The Empire Strikes Back , που αν μη τι άλλο τοποθέτησε το είδος στον χάρτη του box office ο Scott που είχε δείξει με το Alien πως το sci-fi δεν χρειάζεται να είναι δούλος της φτήνιας αλλά μπορεί να εμπεριέχει και τεχνική αρτιότητα είχει το «θράσος» να μην περιτυλίξει το φιλμ με την ψευτοφιλοσοφική φλυαρία του Lucas αλλά να προτιμήσει τον Descartes.

Βασιμένο στο μυθιστόρημα του P.Κ. Dick το φιλμ ήταν «καταδικασμένο» να μην βασίζεται στη βία και τα λέιζερ. Ο Dick απεχθανόταν την ανεγκέφαλη βία της κλασικής, εμπορικής επιστημονικής φαντασίας και προτιμούσε να διοχετεύει την δική του σχιζοφρένεια σε μυθιστορήματα και μικρές ιστορίες που έμοιαζαν περισσότερο με φιλοσοφικά αινίγματα παρά με υλικό για τα φτηνά περιοδικά sci-fi.

Οι περισσότερες από τις ταινίες που έχουμε δει ,βασισμένες σε βιβλία του P.K. Dick, έχουν την ίδια κεντρική ερώτηση: Τι ακριβώς είναι η ανθρώπινη κατάσταση; Τι σε κάνει άνθρωπο; Η μοριακή σύνθεση; Τα συναισθήματά; Οι μνήμες;

Το ερώτημα στο Blade Runner φαίνεται να τίθεται από τα replicants που αρνούνται να δεχτούν τη μοίρα του θανάτου τους. Η ομοιότητά τους με τον άνθρωπο είναι αρκετή για να χαρακτηριστούν άνθρωποι; Aν όχι, οι εμπειρίες τους; Ο φόβος για το θάνατο; Ή τελικά ο οίκτος που δείχνει ο Roy Batty στον Deckard; Άλλωστε ο P.K. Dick είχε γράψει ότι ο οίκτος είναι μόνο ανθρώπινο χαρακτηριστικό-ένα σαρκοφάγο ζώο δεν δείχνει οίκτο μπροστά στο θύμα του.

Όλα αυτά τα ερωτήματα, παρουσιάζονται με τη μορφή μιας περιπέτειας noir, με τον Deckard να είναι ένας κυνηγός κεφαλών που αναλαμβάνει να ανακαλύψει και να αποσύρει από την λειτουργία τα replicants.Ο Deckard είναι μια κλασσική φιγούρα ιδιωτικού ντετέκτιβ, μεταφερμένος από τα διηγήματα του Chandler ή του Hammett στο μελλοντικό Los Angeles, με την ίδια πικρή και ταυτόχρονα ειρωνική στάση του και φυσικά την απαραίτητη μοιραία γυναίκα δίπλα του, όπως επίσης και το απαραίτητο soundtrack.

O Vangelis που ήταν στα καλύτερά του, έκανε παππάδες με τους φουτουριστικούς ήχους και τις noir μελωδίες όπως ήταν το ανυπέρβλητο Blade Runner Blues δημιουργόντας ένα επικό soundtrack.

ΟScott, όπως ακριβώς έκανε και με τον ίδιο τον Ford, κάνει τον Deckard πιόνι και γενικά απέχει πολύ από τον να τον αντιμετωπίσει ως εξυπνάκια ήρωα. Όπως μαθαίνουμε τελικά, ο Deckard ανέκαθεν ήταν ένα βήμα πίσω .Ταυτόχρονα, τα replicants φαίνονται να αντιμετωπίζονται με μια υποψία συμπάθειας. Παρόλο που δεν διστάζουν να σκοτώσουν εν ψυχρώ για να προφυλάξουν την ύπαρξή τους, ο αγώνας τους για επιβίωση δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Ακόμα και όταν ο Deckard με τον Batty έρχονται αντιμέτωποι έχουμε την εντύπωση ότι ο Batty θέλει να συνεχίσει να ζει πολύ περισσότερο από τον μπλεγμένο Deckard. Mια πραγματικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Οι εικόνες που παρουσιάζει ο Scott κόβουν την ανάσα , όπως όταν ο Βatty χρησιμοποιεί το ασανσέρ στην Tyrell Corporation. Οι ερμηνείες του καστ όμως είναι πιο εντυπωσιακές. Οι Ford και Hauer παίζουν σε άλλο επίπεδο, ιδίως ο δεύτερος στο πολύπλοκο πορτρέτο του Batty, αλλά ακόμα και ο Brion James στο ρόλο του Leon και οι Daryl Hannah και Sean Young πιάνουν τον παλμό των ρόλων τους και του κόσμου στον οποίο κινούνται και ιδιαίτερα η Young της οποίας ο χαρακτήρας δεν ξέρεις καν αν είναι άνθρωπος ή όχι.

Το αδιαμφισβήτητο highlight βέβαια, παραμένει η τελική αναμέτρηση του Deckard με τον ανεξέλεγκτο Batty. Σε μια σκηνή με όπου ούτε ένα πλάνο δε χάνεται, ούτε μια λέξη δεν ξεστομίζεται χωρίς νόημα, ο Batty, έχοντας σώσει τη ζωή του Deckard λέει τα τελευταία του λόγια, σε έναν μονόλογο που έγραψε ο ίδιος ο Hauer:

Αυτές οι φράσεις έχουν αγαπηθεί, έχουν επαναληφθεί φανατικά και παρόλα αυτά, η τραγικότητα της τελευταίας στιγμής του Batty διατηρείται ακόμα και εκτός της ταινίας μιας που η αριστοτεχνική σκηνή του Scott, έρχεται αναπόφευκτα στο μυαλό.

Όσο για το τέλος, το σενάριο στο director's cut έχει ένα επιπλέον δώρο: Για πρώτη φορά στην ταινία, δίνεται ένα στοιχείο για την πραγματική φύση του Deckard. Από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης ανάμεσα στους φαν ήταν αν ο Deckard είναι άνθρωπος ή replicant. Τι ακριβώς σημαίνει ο μικρός χάρτινος μονόκερως; Η αλήθεια είναι η γενικά αποδεκτή θεωρία του replicant εξηγεί την ύπαρξη πολλών άλλων hints όπως αυτό που λέει ο Batty έχοντας σώσει τον Deckard.

Είδαμε τον Deckard να κινδυνεύει, να σκοτώνει, να φοβάται και τελικά να ερωτεύεται. Με όλα αυτά τα συναισθήματα, έχει πραγματικά σημασία αν είναι φτιαγμένος από αμινοξέα; Άλλωστε, η μοίρα ανθρώπου και μηχανής παραμένει κοινή να έχουν και οι δύο ημερομηνία λήξης: «It`s too bad she won`t live. But then again, who does?»

Vangelis - Blade Runner 2002 Esper Edition

ο david bowie μας κάνει δώρο αποχωρισμού

Για τα 70 χρόνια από την γέννηση του κυκλοφόρησε ένα νέο EP με τα τραγούδια No Plan, που έχει και βίντεο και τα “Killing a Little Time”, “When I Met You”, και “Lazarus”.

Ο Tony Visconti, ο οποίος ήταν ο συν-παραγωγός του ep του Bowie, Blackstar, όπως και του Lazarus, είχε περιγράψει τότε στο twitter ότι το ep ως ένα «δώρο αποχωρισμού» για τους fans του.

3 μήνες πριν τον θάνατο του έμαθε ότι ο καρκίνος που είχε θα τον οδηγούσε στον θάνατο στους επόμενους μήνες.

«Πάντα έκανε ότι ήθελε να κάνει. Και ήθελε να το κάνει με τον τρόπο του και ήθελε να το κάνει με τον καλύτερο τρόπο», έγραψε τότε ο Visconti. «Ο θάνατός του δεν ήταν διαφορετικός από τη ζωή του - Ένα έργο τέχνης».

From beyond the grave ο david bowie τα ειχε ολα κανονισμενα να βγει ep 1 χρονο μετα θανατον βιντεο κλιπ την ημέρα των εβδομηκοστών γεννεθλίων του και μαλιστα με τι στιχο.......

Here, there's no music here I'm lost in streams of sound

Here, am I nowhere now? No plan

Wherever I may go Just where Just there I am

All of the things that are my life 

My desires My beliefs My moods

Here is my place without a plan

Here Second Avenue Just out of view

Here Is no traffic here? No plan

All the things that are my life

My moods My beliefs My desires Me alone

Nothing to regret This is no place, but here I am

This is not quite yet

Τα τραγούδια, «No Plan», «Killing a Little Time» και «When I Met You», είναι τα τελευταία γνωστά στούντιο κομμάτια του Άγγλου τραγουδιστή και έχουν ακουστεί στο παρελθόν μόνο στη σκηνή του musical Lazarus.

Tο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε στις 21 Οκτωβρίου 2016, περιλαμβάνει τρία βινύλια : δύο όπου τα κομμάτια ερμηνεύονται από το cast του musical και το τρίτο και μάλιστα μονόπλευρο που περιλαμβάνει τα τελευταία κομμάτια του Bowie.

Το musical Lazarus είναι το sequel του The Man Who Fell to Earth και έκανε πρεμιέρα στις 7 Δεκεμβρίου 2015, όπου ο Bowie έκανε και την τελευταία δημόσια εμφάνιση του.

Αυτά είναι τα κομμάτια που περιλαμβάνει το musical Lazarus

LP 1

Side A

1. "Hello Mary Lou (Goodbye Heart)" — Ricky Nelson

2. "Lazarus" — Michael C. Hall and Original New York Cast of Lazarus

3. "It`s No Game" — Michael C. Hall, Lynn Craig and Original New York Cast of Lazarus

4. "This Is Not America" — Sophia Anne Caruso and Original New York Cast of Lazarus

5. "The Man Who Sold The World" — Charlie Pollack

Side B

6. "No Plan" — Sophia Anne Caruso

7. "Love Is Lost" — Michael Esper and Original New York Cast of Lazarus

8. "Changes" — Cristin Milioti and Original New York Cast of Lazarus

9. "Where Are We Now" — Michael C. Hall & Original New York Cast of Lazarus

LP 2

Side C

10. "Absolute Beginners" — Michael C. Hall, Cristin Milioti, Michael Esper, Sophia Anne Caruso, Krystina Alabado and Original New York Cast of Lazarus

11. "Dirty Boys" — Michael Esper

12. "Killing A Little Time" — Michael C. Hall

13. "Life On Mars" — Sophia Anne Caruso

14. "All The Young Dudes" — Nicholas Christopher, Lynn Craig, Michael Esper, Sophia Anne Caruso and Original New York Cast of Lazarus

Side D

15. "Sound And Vision" — David Bowie

16. "Always Crashing in the Same Car" — Cristin Milioti

17. "Valentine`s Day" — Michael Esper and Original New York Cast of Lazarus

18. "When I Met You" — Michael C. Hall and Krystina Alabama

19. "Heroes — 4:43" — Michael C. Hall, Sophia Anne Caruso & Original New York Cast of Lazarus

LP 3

Side E (one-sided)

1. "Lazarus" — David Bowie

2. "No Plan" — David Bowie

3. "Killing A Little Time" — David Bowie

4. "When I Met You" — David Bowie

Εγώ, Ναί εγώ ............

Ανεξάρτητα, από το τι λεω ή κάνω, ή ποιο πρόσωπο δείχνω, στον κόσμο, η νοητική και συναισθηματική μου κατάσταση, δεν μπορεί να κρυφτει.

Κάθε άνθρωπος, εκπέμπει κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι, μπορούν να το αισθανθούν.

Δηλαδή, δεν ξέρουν ότι τη νιώθουν, κι όμως καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, το πως αισθάνονται, για αυτόν τον άνθρωπο, και πως αντιδρούν σε αυτόν.

Μερικοί άνθρωποι, την νιώθουν πιο καθαρά, όταν συναντούν κάποιον, για πρώτη φορά, ακόμα και πριν ανταλλάξουν λέξη...

Λίγο αργότερα, όμως, οι λέξεις, παίρνουν τα ηνία στη σχέση, και μαζί με τις λέξεις, έρχονται και οι ρόλοι, που παίζουν, οι περισσότεροι άνθρωποι.Η προσοχή, μετακινείται τότε σε ασυνείδητο επίπεδο.

Ο κόσμος φροντίζει πάντα, να μην μπορείς να κοροϊδεύεις σχετικά με το ποιος πιστεύεις πραγματικά πως είσαι, δείχνοντάς σου... τον πραγματικό σου ευατό.

Το πως αντιδράς, σε ανθρώπους και καταστάσεις, ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται προκλήσεις, είναι ο καλύτερος δείκτης, για το πόσο βαθιά, γνωρίζεις τον εαυτό σου.

Όσο πιο περιορισμένη, όσο πιο στενά εγωική, είναι η άποψη που έχεις, για τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο θα βλέπεις, θα επικεντρώνεσαι και θα αντιδράς, στους άλλους...

Τα “ελαττώματά” τους, ή αυτά που αντιλαμβάνεσαι, ως ελαττώματά τους, γίνονται για σένα, η ταυτότητά τους...

Αυτό σημαίνει, ότι θα βλέπεις μόνο το Εγώ, σ΄αυτούς, και θα ισχυροποιείς έτσι, το Εγώ σ΄εσένα...

Οι άνθρωποι, με μεγάλη έλλειψη συνειδητότητας, βιώνουν το δικό τους Εγώ, μέσω της αντανάκλασής τους, σε άλλους...

Όταν συνειδητοποιήσεις, ότι αυτό στο οποίο, αντιδράς στους άλλους, υπάρχει και σ΄εσένα (και μερικές φορές ΜΟΝΟ σ΄εσένα ), αρχίζεις να αποκτάς, επίγνωση, του δικού σου Εγώ...

Σ΄αυτό το στάδιο, μπορεί να συνειδητοποιήσεις επίσης, ότι έκανες σε άλλους, αυτό που νόμιζες, ότι οι άλλοι, κάνουν σ΄εσένα...και παύεις, να βλέπεις τον εαυτό σου, σαν θύμα.

Επομένως, όταν αποκτάς, επίγνωση του Εγώ μέσα σου σημαίνει ότι γνωρίζεις, ποιος ΔΕΝ είσαι...

Όμως, μέσω της γνώσης, του ποιος ΔΕΝ είσαι, εξαλείφεται, το μεγαλύτερο εμπόδιο, για την Αληθινή Γνώση, Του Εαυτού Σου.

Κανείς, δεν μπορεί να σου πει, ποιος είσαι...Το ποιος είσαι, δε χρειάζεται κάποια πεποίθηση...

Δε χρειάζεται καν, τη συνειδητοποίησή του, αφού, είσαι ήδη αυτός, που είσαι.

Όμως, χωρίς συνειδητοποίηση, του ποιος είσαι καταντάς, σαν έναν φαινομενικά, φτωχό άνθρωπο, που δε γνωρίζει, ότι έχει ένα τραπεζικό λογαριασμό, με 100 εκατομμύρια ευρώ, κι έτσι, ο πλούτος του παραμένει, ένα ανέκφραστο δυναμικό...