Αυτό το ιστολόγιο δεν το δημιούργησα για να κάνω διαφήμιση.Μέσα στις κύριες ψυχαγωγικές ενασχολήσεις μου είναι το Θέατρο. Στα 12 μου η μάνα μου με πήγε να πάμε να δούμε Επιθεώρηση στο Θέατρο "Χατζώκου" με πρωταγωνιστή το Ιερό Τέρας του Θεάτρου και του Κινηματογράφου Νίκο Σταυρίδη.Μετέπειτα στην θέση του Θεάτρου "Χατζώκου" έγινε ο σημερινός κινηματογράφος "Ολύμπιον". Δεν πρόκειται ποτέ να μου φύγει η εικόνα της αποθέωσης του Σταυρίδη ενώ αυτός έκρυβε πίσω από την πλάτη του τα χέρια του που σε όλη την παράσταση τρέμανε από το Πάρκινσον και αυτός αριστοτεχνικά ενσωμάτωσε αυτή την αδυναμία του μέσα στην παράσταση.Στο ίδιο θέατρο είδα και το ζεύγος Δημήτρη Μυράτ-Βούλας Ζουμπουλάκη.
Αφορμή της σημερινής ανάρτησης είναι ο Γιάννης Μαλούχος.Ο Γιάννης Μαλούχος συνεργάστηκε επί πολλά χρόνια με το Κ.Θ.Β.Ε. Για αρκετά χρόνια παρουσίαζε την εκπομπή "Εκ βαθέων" στο κανάλι ΤV100 και τα τελευταία χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη.Τον Γιάννη Μαλούχο τον είδα το 2012 στο Θέατρο Μελίνας Μερκούρη στην καλαμαριά στην παράσταση "Τα μυστήρια της ζωής".
Δυστυχώς όπως βλέπετε και μόνοι σας στην παράσταση δεν πήγε πολύς κόσμος, αν θυμάμαι καλά μέχρι να αρχίσει η παράσταση ίσως και να είχαν μαζευτεί 100 άτομα.Θυμάμαι ότι τελειώνοντας ευχαρίστησε το κοινό που πήγε να τον δει εκφράζοντας ταυτόχρονα την πίκρα"Ποιος θα πάει να δει τον Μαλούχο στην σημερινή εποχή της κρίσης;" Τρία χρόνια μετά ανεβάζει ξανά στο Θεατρικό σανίδι την ίδια παράσταση.Αυτή την φορά στο θέατρο Βεργίνα.
Ο μοναδικός Γιάννης Μαλλούχος εξερευνά «Τα μυστήρια της ζωής» ενσαρκώνοντας τρεις λαϊκούς χαρακτήρες του κορυφαίου θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη.Η γραμμή του Καμπανέλλη είναι διαχρονική και η πένα του συγγραφέα σκιαγραφεί με περισσή ειλικρίνεια και καυτό χιούμορ τις τρείς τραγικές φιγούρες και ο Γιάννης Μαλλούχος ερμηνεύει τους τρεις μονολόγους γεμάτους ρεαλισμό, ευαισθησία, καυστική σάτιρα και κοινωνικοπολιτικές αιχμές.
Πανηγυρικός
Η ομιλία ενός δημάρχου στα χρόνια της δικτατορίας. Μία παρωδία του πανηγυρικού λόγου, γεμάτη διασκεδαστικά ευρήματα.Ένας Δήμαρχος επαρχιακής πόλης, εκφωνεί έναν πανηγυρικό και καταλήγει να αποκαλύψει σημεία και τέρατα εις βάρος του εαυτού του και των επισήμων προσκεκλημένων και διάφορα ευτράπελα για όλους και για όλα.
Αυτός και το παντελόνι του
Το μονόπρακτο αυτό είναι ένας μονόλογος. Ένας μονόλογος, όμως, που ουσιαστικά είναι διάλογος: η σύγκρουση ενός αδύναμου ανθρώπου με το ανελέητο περιβάλλον του.
Τελματωμένες οι ελπίδες, γελασμένα τα όνειρα, απροσπέλαστος ο έρωτας κι’ η στέρηση, η μοναξιά, η κοινωνική καταπίεση κι’ εκμετάλλευση… Η συνείδησή του ασφυκτιά. «Αν μπορούσα θα έφευγα πρώτος», μας εξομολογείται. Αλλά δεν πρόκειται να φύγει. Άλλωστε, σ’ όλη του τη ζωή πάντοτε «ήθελε», μα ποτέ δεν «μπόρεσε»…
Κοινές, βέβαια, οι καταστάσεις, αλλά δραματικές καθημερινός και μικρός ο «Αυτός», άλλα γνήσιος οι φθόγγοι του σπαραγμού του, αντίκρυσμα των δικών μας βουβών αναστεναγμών η σιωπηρή υποταγή του, προβολή της δικιάς μας εσωτερικής αδυναμίας.
Αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία, που ανασύρουν τον ήρωα του μονόπρακτου πέρα από την ασημαντότητα του καθημερινού στην καθολικότητα του Ανθρώπινου και σε σημείο τέτοιο, που ο «Αυτός» να αποκτά διαστάσεις συμβόλου. «Αυτός», που τ’ όνομά του — σίγουρα — είναι «μέγα πλήθος».
Το μονόπρακτο αυτό το πρωτόπαιξε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος το 1957.
Ο Επικήδειος
Πρόκειται για έναν πιπεράτο μονόλογο με τον απολαυστικό λόγο του συγγραφέα που περιγράφει έναν ακραίο αλλά τόσο αληθινό ήρωα ο οποίος ανταποκρίνεται πλήρως στο σημερινό μοντέλο του σύγχρονου ανθρώπου περιγράφοντας την απελπιστική μοναξιά και προκαλώντας το πικρό γέλιο.Ένας πιπεράτος τηλεφωνικός διάλογος, που σατιρίζει με σαρκασμό και χιούμορ την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Η καθεμία από τις λαϊκές φιγούρες που ενσαρκώνονται, έχει τη δική της διάσταση με στοιχεία όμως που συναντώνται στη σημερινή πραγματικότητα, καθώς και στις σκέψεις και στα έργα του σύγχρονου ανθρώπου.
Ξέρω ότι το Θέατρο Βεργίνα στεγάζεται στο καζίνο της πόλης και είναι μακρυά αλλά αξίζει να απολαύσετε τον εξαιρετικό Γιάννη Μαλλούχο στα 81 του πια σε τρία έξοχα θεατρικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλη, με λόγο που «σπάει κόκκαλα», φανερώνει μεγάλες αλήθειες και αφυπνίζει συνειδήσεις.
