Κάποτε στα παλιά τα χρόνια στη μακρινή Κίνα ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ζωγράφος στο επάγγελμα, που ζωγράφισε ένα περιστέρι τόσο τέλειο, που οι μαθητές του κάθε πρωί που πήγαιναν στο σχολειό κοίταζαν να δουν αν το περιστέρι είχε πετάξει. Δουλειά των μαθητών ήταν να αντιγράψουν το περιστέρι όσο πιο πιστά μπορoύσαν.
Με τη σειρά τους οι μαθητές του γινήκαν και αυτοί δάσκαλοι και εκπαίδευσαν νέους δασκάλους και πάντα το θέμα ήταν το τέλειο περιστέρι του ιδρυτή της σχολής. Οπου κάποια ωραία μέρα ένας νεαρός μαθητής κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα πραγματικό περιστέρι. Εμεινε έκθαμβος όταν διαπίστωσε πως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζωγράφιζαν. Και έκανε το δικό του που στηριζόταν στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Του κόψανε το δίπλωμα.
Εκτοτε στο ποτάμι της Ιστορίας κύλησαν πολλοί αιώνες και το ίδιο φαινόμενο ξαναεμφανιζόταν. Οποιος έβλεπε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ήταν επιτρεπτή, την πλήρωνε με το κεφάλι του. Στην Ευρώπη σήμερα δεν κόβουν κεφάλια. Αλλά έχουν την παντοδυναμία να εξαφανίσουν τις άλλες ιδέες και να μη φτάσουν πουθενά.
Εν τούτοις υπάρχουν πολλές εστίες διαφωτισμού και αντίστασης, όπως και ποικίλα δίκτυα κάθε λογής που κάνουν πολύτιμη δουλειά. Αλλά δεν φτάνουν στον ψηφοφόρο-καταναλωτή, που κατά κανόνα έχει εμμονές και πιστεύει πως το δικό του περιστέρι είναι το σωστό.
Αν δούμε την κινητικότητα των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, εκτός από τον σκληρό πυρήνα του κάθε κόμματος, θα διαπιστώσουμε πως ψηφίζουν ανάλογα με την προσφορά του κάθε κόμματος, ακριβώς όπως στα σουπερμάρκετ. Το είδαμε και με τον Αντρέα Παπανδρέου και στην ανανεωμένη του μορφή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Η έννοια του κυρίαρχου λαού στην ουσία είναι η έννοια του κυριαρχούμενου λαού που έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ολιγάρχες, αλλά τίποτα για τον εαυτό του. Στην ουσία οι εκλογές είναι ένα μεσσιανικό φαινόμενο. Διαλέγεις Μεσσία και συ γυρίζεις σπίτι και περιμένεις το θαύμα που ποτέ δεν έρχεται. Γίνεσαι πιστός, αλλά όχι πολίτης. Με άλλα λόγια, διαλέγεις την ανυπαρξία σου και τη θεωρείς προσωπικότητά σου, χάρη στον Μεσσία.
Αρα για ποια πολιτική μιλάμε όταν όλη η εξουσία είναι στους Μεσσίες-κόμματα; Πρώην σύντροφοι του Τσίπρα τον κατηγόρησαν για προδοσία. Βαριά κουβέντα. Αλλά αντικειμενικά έτσι είναι. Εκανε ακριβώς τα αντίθετα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα πέρασε μια συμφωνία που θέτει την Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή.
Εγώ έχω μια άλλη προσέγγιση του φαινομένου. Αυτή η στήλη σε ανύποπτο χρόνο είχε διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δεξιά Σοσιαλδημοκρατία, με μια ισχυρή αριστερή πτέρυγα, με αρχηγοκεντρική δομή που δεν χρειαζόταν κόμμα και οργανώσεις, αλλά αυλοκόλακες, προπαγανδιστές, και μηχανισμούς στήριξης. Εξ ου και τα κορυφαία στελέχη του εγκατέλειψαν το κόμμα για να εγκατασταθούν στην κρατική μηχανή.
Η δεξιά Σοσιαλδημοκρατία έψαχνε να βρει την οικογένειά της, που δεν ήταν τίποτ’ άλλο από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο από χρόνια βρισκόταν υπό διάλυση, και να του δώσει νέα πνοή. Αλλά πρώτα έπρεπε να δώσει εξετάσεις στα πραγματικά κέντρα εξουσίας.
Και ο Τσίπρας πήγε με δώρα και υποσχέθηκε στον Σόιμπλε να παγώσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και στην κυρία Μέρκελ εξήγησε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι ηθικού χαρακτήρα. Και προφανώς περίμενε κάποιο αντάλλαγμα, ίσως κανένα λουκάνικο Φρανκφούρτης, για να φανεί ότι κερδίσαμε και μεις κάτι και να το παρουσιάσουμε στους ιθαγενείς ως θρίαμβο της ελληνικής διπλωματίας.
Ο Βαρουφάκης παραδέχτηκε μετά πως ο μόνος στόχος αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της ελληνικής αντιπροσωπείας. Και σε αυτή τη διαδρομή γίνεται αντιληπτό πως χωρίς μνημόνιο δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός. Επιπλέον ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Τσίπρα να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για να απαλλαγεί από την ενοχλητική Αριστερή Πτέρυγα. Ενα ακόμα ατού ήταν πως η δημοτικότητα του αρχηγού ήταν μεγάλη και με εκλογές φαστ φουντ ίσως κέρδιζε και αυτοδυναμία.
Ολα δείχνουν πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία. Και παίζονται διάφορα σενάρια. Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία του «Εξτρεμιστικού Κέντρου», που κυβερνάει στις πιο πολλές χώρες της Ε.Ε. Η συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015 η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί, θα γίνει το ίδιο μισητή με την 21η Απριλίου 1967. Δεν την έχουμε δει ακόμα να εφαρμόζεται. Μας περιμένουν καταστροφή και χάος.
