Ακόμα μία νύχτα που ετοίμασα το σακάκι και δεν το έβαλα....ακόμα ένα Σαββατοκύριακο είμαι μόνος…ακόμα μία νύχτα που άφησα τη ζωή να με προσπεράσει…ή άραγε με προσπέρασε χωρίς καν να με ρωτήσει; Τόσα χρόνια με προσπερνάει γιατί να μην κάνει το ίδιο και αυτό το βράδυ; Είχα την ευκαιρία να βρεθώ με ανθρώπους που με νοιάζονται και με αγαπάνε…ανθρώπους που λάμπει το πρόσωπο τους όταν με βλέπουν…ξέρεις, όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι…μην φανταστείς, δεν είναι πολλοί, μία χούφτα άνθρωποι…
Η μοναξιά…όσο θυμάμαι την ζωή μου ήταν πάντα εκεί…ακούραστη, άφθαρτη και πάντα τόσο πιστή. Πολλές φορές προσπάθησα να της ξεφύγω…και άλλες να την κάνω να με εγκαταλείψει εκείνη…όμως με κοιτούσε πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο γεμάτο σιγουριά σαν να μου έλεγε…πάλι σε εμένα θα γυρίσεις …όταν οι άνθρωποι και πάλι σε πληγώσουν…όταν ακόμα μία αγάπη σου πεθάνει, πάλι σε εμένα θα γυρίσεις.
Βλέπεις με ξέρει πολύ καλά τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, και παρά την εκνευριστική σιγουριά της, την υπεροπτική αλαζονεία της, δεν μπορώ παρά να της είμαι ευγνώμων γιατί έχει δίκιο…είναι πάντα εκεί…όλες τις φορές μόνο αυτή.
Αυτή είναι που όταν όλα αρχίζουν και μου φταίνε…σε εκείνη όλα το φταίξιμο για την αβάσταχτη καθημερινότητα μου θα ρίξω και ακόμα μία φορά από μακριά της θα προσπαθήσω να φύγω. Για να κυνηγήσω τα όνειρα που εκείνη μου στέρησε…για να γνωρίσω ανθρώπους που εκείνη έδιωξε από κοντά μου…για να βρω την αγάπη που εκείνη μου έκρυψε…και όλα αυτά για να με κρατήσει για πάντα μαζί της.
Έτσι, πάλι μέσα από τον θάνατο των καινούργιων μου ονείρων νέοι εφιάλτες πήραν ζωή…και όλοι εκείνοι που θα με έσωζαν από την μοναξιά μου πλιάτσικο έχουν στήσει ……εκείνη…ακούραστη… άφθαρτη…πιστή…για πάντα εκεί.
Όπως όμως λένε, όσοι στα όνειρα ζούνε με τον θάνατο κάθε τους ονείρου πεθαίνουν…ξανά και ξανά…ατελείωτες φορές…και κάθε φορά πιο οδυνηρά από την προηγούμενη, και έχω ζήσει πολλούς τέτοιους θανάτους για να σου περιγράψω.Άραγε αυτή η φορά θα ήταν διαφορετική από όλες τις προηγούμενες;
Αυτή τη φορά θα τα κατάφερνα;
Χαίρε φίλη μου....
