Ένα
κείμενο του Βραζιλιάνου Mario de Andrade (9
Οκτώβρη 1893 – 25 Φεβ. 1945) o
οποίος ήταν ποιητής, μυθιστοριογράφος,
μουσικολόγος, ιστορικός, κριτικός τέχνης
και φωτογράφος. Ιδανικό για όσους από
μια ηλικία και μετά συνειδητοποιούν
ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος και
δεν θέλουν να τον σπαταλούν σε ανοησίες:
Ο
χρόνος των ώριμων ανθρώπων
Μέτρησα
τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι
μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής
απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι
όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια
σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις
καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν
παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες,
άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν
έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις
όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες,
διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,
γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς
πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι
παράλογους ανθρώπους που, παρά την
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν
μεγαλώσει.
Δεν
έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με
μετριότητες. Δεν θέλω να βρίσκομαι σε
συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν
παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι
τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν
να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο
τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ
να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που
γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το
περιεχόμενο. – Συζητούν μετά κόπου για
την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι
λίγος για να συζητώ για τους τίτλους,
τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή
μου βιάζεται.
Μου
μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα.
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη
υπόσταση: Που μπορούν να γελούν με τα
λάθη τους. Που δεν επαίρονται για τον
θρίαμβό τους.
Που
δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν
από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις
ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο
που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί
με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το
ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο
στην ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από
πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την
καρδιά των ανθρώπων. Ανθρώπους τους
οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής
δίδαξαν το πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά
αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά
μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνον
η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από
τις καραμέλες που μου απομένουν.
Είμαι
σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο
νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός
μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος
και σε ειρήνη με την συνείδησή μου και
τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο
δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με
κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ.”
