27/02/1984 η ημέρα που οι Dead Can Dance ξεκινάν τον ξέφρενο χορό τους

Στο εξώφυλλο, μια ξύλινη μάσκα απ' τη Νέα Γουινέα προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί διάλεξαν το όνομα (η μάσκα απ' το νεκρό δέντρο αποκτά δική της 'ζωή') και να ξεκαθαρίσει πως δεν είχαν καμιά σχέση με την gothic σκηνή.

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1984 κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος των DEAD CAN DANCE που είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τη 4AD Records, μια εταιρεία δίσκων εναλλακτικής ροκ μουσικής.Οι Dead Can Dance είναι ένα σύγχρονο συγκρότημα μουσικής, που ιδρύθηκε το 1981 από τους Lisa Gerrard, (contralto) και Brendan Perry, (baritone) στη Μελβούρνη της Αυστραλίας.

Οι Dead Can Dance έχουν ένα ιδιαίτερα εκλεκτικό μουσικό ύφος, δύσκολο να ταξινομηθεί. Εντούτοις, τα πρώιμα έργα τους θα μπορούσαν να ενταχθούν στο darkwave. Στα μεταγενέστερα τραγούδια τους επηρεάστηκαν από μουσικά είδη από όλο τον κόσμο, με την Lisa να τραγουδά γλωσσολαλιά, δίνοντας τους ένα πολύ χαρακτηριστικό ύφος. Οι τελευταίοι δίσκοι τους ηχούν πιο διαφορετικά από τους πρώτους τρεις, και βρίσκονται πιο κοντά στη νεοκλασική μουσική, στο ethereal wave και την dark world music.Είναι εμφανείς πάντως οι επιρροές που έχουν από την Ελληνική μουσική (Αρχαία, Βυζαντινή και σύγχρονη) τόσο στις μελωδίες όσο και στους ρυθμούς που παίζουν.

Το όνομα του συγκροτήματος είναι εμπνευσμένο από το κομμάτι κλασσικής μουσικής Danse macabre του Camille Saint-Saëns και το αντίστοιχο ποίημα του Henri Cazalis (Zig, zig, zig, Death in a cadence) και είναι επίσης ένα λογοπαίγνιο με τον όρο decadence (παρακμή).

«Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου απεικονίζει μια τελετουργική μάσκα από τη Νέα Γουινέα και είναι μια προσπάθεια οπτικής ερμηνείας της έννοιας του όρου Dead Can Dance.

Τα όργανα που χρησιμοποιούνται είναι είτε αρχαία, ξεχασμένα είτε ανεπιθύμητα στους περισσότερους σημερινούς μουσικούς. Μια άλλη εκδοχή του ονόματος είναι η αναζωπύρωση της άψυχης ύλης, όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο Brendan:

Η μάσκα αυτή που είναι τώρα νεκρή ύλη, ήταν κάποτε αναπόσπαστο μέρος ενός ζωντανού δέντρου. Εντούτοις, μέσω της καλλιτεχνίας του κατασκευαστή της, έχει εμποτιστεί με μια δύναμη ζωής δική της.»  

Οι DEAD CAN DANCE είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων, που η παρουσία τους επέδρασε καταλυτικά σε ένα ευρύ φάσμα του κόσμου της μουσικής. Η μουσική δέχτηκε την ευεργετική τους αύρα, διαμορφώνοντας μια σχολή συγκροτημάτων που διαμόρφωσε την ατμοσφαιρική πλευρά.  Αν και χρησιμοποιήθηκε απαξιωτικά από τους πολέμιους τους, ο χρόνος ανέδειξε την αλήθεια της καταλυτικής επίδρασης όλων των σχημάτων αυτής της εταιρίας σε μια ολόκληρη γενιά μουσικών.

Όντας Αυστραλοί, ήταν αναπόφευκτο για το δίδυμο Lisa Gerrard – Brendan Perry να ξεκινήσουν το 1981 ένα σχήμα με πολύπλευρο μουσικό χαρακτήρα. Ζούσαν σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο ήχων και στην απαρχή μιας αντίληψης, που διαμόρφωσε στα επόμενα χρόνια τον κόσμο της world music. Η φυγή τους στο Λονδίνο το 1982, πριν καν ηχογραφήσουν το πρώτο album τους ήταν περισσότερο ευεργετική, παρά αποτρεπτική. Βρέθηκαν στο επίκεντρο των μουσικών αναζητήσεων μιας ολόκληρης γενιάς καλλιτεχνών που έψαχναν τις προεκτάσεις του new wave με ετερόκλητα ατμοσφαιρικά στοιχεία. Εκεί που οι περισσότεροι αναμίχθηκαν στον κόσμο του darkwave, εκείνοι ακολούθησαν το δικό τους μοναχικό μονοπάτι.

Στα 80s ο ήχος τους έφυγε από το πιο δομημένο του ομότιτλου – με ελληνικούς χαρακτήρες στο εξώφυλλο - ντεμπούτου τους το 1984, στο πιο αφαιρετικό και πειραματικό “The serpent’s egg” (1988). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλος ο δίσκος δείχνει ενιαίος, με κάθε μέρος του να μην ακολουθεί την ομαλή δομή ενός κομματιού. Το εκπληκτικό κλείσιμο με το “Ulysses” επιβεβαιώνει με την παρουσία του αυτό το γεγονός.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στην πορεία του χρόνου οι DEAD CAN DANCE αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο ή εξελίσσονται. Ακολουθώντας χρονολογικά καθένα από τα 7 albums τους μέχρι το 1994, είναι ευκρινές ότι διαφοροποιούνται από μια κοινή αναφορά στη συνθετική τους αντίληψη. Στο μεν “Within The Realm Of A Dying Sun” (1987) εστιάζουν στην μινιμαλιστική πλευρά της ατμόσφαιρας τους με λιτή ενορχήστρωση και πολλά υμνικά μέρη. Αντίθετα το “Aion” είναι πολυσυλλεκτικός τόσο σε ήχους όσο και σε φωνητικές γραμμές. Αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις κατάφεραν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον όσων τους παρακολουθούσαν στενά. Και δεν ήταν πλέον λίγοι…

Το κλείσιμο αυτής της περιόδου των αναζητήσεων σηματοδοτήθηκε to 1993 με την εμπορική επιτυχία του “Into the labyrinth” album. Ήταν πλέον εμφανές ότι το δίδυμο ήταν έτοιμο να παρουσιάσει ολοκληρωμένες συνθέσεις που στέκονταν η κάθε μια σαν ξεχωριστό μέρος ενός δίσκου! Είχαν πλέον την πολυτέλεια να δημιουργούν αυτοτελείς συνθέσεις, γεγονός που διαφοροποίησε πλήρως την, μέχρι τότε πορεία τους με το πιο μεγαλεπήβολο εγχείρημα που έχει κάνει ποτέ μια μπάντα που μόλις έκανε χρυσό δίσκο με 500.000 αντίτυπα και είσοδο στα charts…

Χωρίς να χάσουν χρόνο την ίδια χρονιά οι DEAD CAN DANCE σοκάρουν και τους πιο ορκισμένους οπαδούς τους! Δε θα ηχογραφούσαν το νέο τους album στο studio, κάτι που καμία «μεγάλη» μπάντα δεν έχει κάνει στην ιστορία της μουσικής. Διακινδυνεύοντας πλήρως τη συνοχή των κομματιών και την ολοκληρωμένη παρουσίαση τους, θα ηχογραφούσαν one take το νέο τους album live! Στο μεγαλεπήβολο εγχείρημα τους θα είχαν ως κοινό τους πιο στενούς φίλους της μουσικής τους και η ενέργεια αποτυπώθηκε με τον πιο αξιοθαύμαστο τρόπο στο “Toward the within” album. Κυκλοφόρησε 13 μήνες μετά από εκείνη τη συγκλονιστική βραδιά του Νοέμβρίου στο Mayfair Theater της Santa Monica (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) και όσοι δεν ήταν εκεί είχαν πάρα πολλούς λόγους να ζηλέψουν! Όσοι ήταν θα το θυμούνται για μια ζωή για έναν ακόμα λόγο, πέρα από το γεγονός ότι ήταν και η πρώτη επίσημη live ηχογράφηση τους…Το event αυτό θα ήταν και το τελευταίο μεγάλο που θα γινόταν σε αυτό το θέατρο, γιατί θα καταστρεφόταν ολοσχερώς τον Ιανουάριο του 1994!

Η οπτικοακουστική παρουσίαση του υλικού αυτού είναι το λιγότερο συγκλονιστική! Το “Toward the within” δεν ήταν απλά ένας ακόμα δίσκος για τη Lisa Gerrard και τον Brendan Perry. Είναι ένα statement σε όλο τον κόσμο της μουσικής για το τι είναι οι DEAD CAN DANCE, κάτι που ήξεραν πως θα λειτουργούσε ευεργετικά για το όνομα του σχήματος. Ετσι δεν παρέλειψαν στην έκδοση του video να ενδυναμώσουν την εικόνα τους κάνοντας αναφορές συνολικά στους DEAD CAN DANCE, αποφεύγοντας να μπουν σε μια στείρα παρουσίαση/επεξήγηση νέων κομματιών τους. Ξέρανε πως με αυτό το υλικό είχαν πλέον εισαχθεί στο επίπεδο της τραγουδοποιίας και όχι στη σύνθεση ήχων και φωνητικού πλαισίου, πάνω στο οποίο είχαν καθιερωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή! Πιο σαφείς από ποτέ και με εξαιρετικές φωνητικές επιδόσεις σε δύσκολα μέρη, το “Toward the within” αναδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη μορφή που έχουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις…

Στα live τους περιστοιχίζονται από πολλούς μουσικούς, οι οποίοι είναι ικανοί να παράγουν ήχους με όλα τα διαθέσιμα όργανα που έχουν επί σκηνής. Η σκηνική παρουσία του δίδυμου είναι τόσο επιβλητική, που οποιαδήποτε κινησιολογία είναι μη απαραίτητη. Η επαφή με τον κόσμο μέσω της μουσικής τους είναι τόσο έντονη, που όσοι ήταν στις 19 Ιουνίου του 1996 στο θέατρο Δάσος της Θεσσαλονίκης, θυμούνται για πάντα την επαφή μαζί τους όχι μόνο για την μουσική τους αλλά και για τον καιρό που τον τιθάσευσαν  και τον κατάφεραν να τον τρέψουν σε φυγή! Θυμάμαι χαρακτηριστικά το τοπίο. Ηλιοβασίλεμα βαριά συννεφιά να έρχεται από την Κατερίνη και έτοιμη η συναυλία να ακυρωθεί , ξεκινάνε να πέφτουν δειλά οι πρώτες σταγόνες αλλά ταυτόχρονα ξεκινάνε και οι πρώτες νότες της συναυλίας και ώ του θαύματος σταματά η βροχή και το σύννεφο τρέπετε σε φυγή!!!  

Οι δρόμοι τους χώρισαν και έκαστος έδωσε τελείως διαφορετικά solo albums, επιβεβαιώνοντας και τα βαθύτερα αίτια που ήταν μόνο καλλιτεχνικής φύσεως. Άλλωστε η Lisa Gerrard είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα solo album από το 1995, μέσω του οποίου ήταν εμφανές ότι έψαχνε με τη φωνή της και ηχοχρώματα πέρα από εκείνα που περιέβαλαν την επιβλητική της ερμηνεία. Θα έκανε σημαντική πορεία στα soundtracks, χαρίζοντας τη φωνή της σε ταινίες όπως το “Insider” και το “Gladiator”. Αντίθετα ο Brendan Perry παρουσίασε στα 2 solo albums του περισσότερες από τις συνθετικές του ανησυχίες, αφήνοντας πίσω τις εκτελεστικές του ικανότητες στα όργανα που χρησιμοποιούσε στους DEAD CAN DANCE.

Ήταν, όμως, κοινό μυστικό ότι οι δρόμοι τους θα έσμιγαν ξανά αργά ή γρήγορα. Στο μέσο της προηγούμενης δεκαετίας, έκαναν εμφανίσεις σε Ευρώπη και Αμερική, από τις οποίες προέκυψε το “Selections from Europe 2005”. Θα ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους μακριά από την εταιρία, που είχε κυκλοφορήσει όλα τα albums τους μέχρι τότε. Η φετινή χρονιά θα φέρει και το πρώτο studio album τους μακριά από την 4AD και γι’άλλη μια φορά θα χρησιμοποιούσαν πολλές ελληνικές λέξεις και πέρα από τον τίτλο του album.

Το “Anastasis” έχει τα πιο ορχηστρικά μέρη από όλα τα albums του, γεγονός που οφείλεται στις επιδράσεις που είχαν αμφότεροι σε αυτό το συνθετικό διάλειμμα των 14 χρόνων! Με αυτό στις αποσκευές τους θα εμφανιστούν την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης  Όσοι τους γνωρίζουν ξέρουν πως με κανένα τρόπο δε θα πρέπει να λείπουν από αυτό το ραντεβού, του οποίου η ενέργεια θα τους συνοδεύει για πάντα! Οι υπόλοιποι που δεν έχετε εισαχθεί στον κόσμο τους, δεν έχετε παρά να δείτε ξανά τη δισκοθήκη σας. Αν έχετε δίσκους με έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία, τότε οι μπάντες που τα έγραψαν χρωστάνε έστω και λίγο στους DEAD CAN DANCE! Τα ετερόκλητα σχήματα που συμμετέχουν στο φοβερό tribute album τους απλά το αποδεικνύουν με τον πλέον πειστικό τρόπο!

Η αγάπη των Dead can Dance για την Ελλάδα έδωσε τον τίτλο σε πολλά τραγούδια στην πορεία τους, έδωσε τον τίτλο στον τελευταίο τους δίσκο και για την ενίσχυση της πόλης της Ελευσίνας  που έχει καταθέσει την υποψηφιότητά της για τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021, με αιχμή του δόρατος το πρόγραμμα «Μετάβαση στην Euphoria» τον Νοέμβριο του 2016 όπου είναι και το πιο πρόσφατο τους τραγούδι μέχρι σήμερα συνέθεσαν και ηχογράφησαν, χωρίς μάλιστα οικονομικές αξιώσεις, το τραγούδι “Eleusis”, το οποίο συνοδεύεται από video clip με πλάνα από την πόλη.  

Περισσότερα για την πορεία αυτής της ενέργειας μπορείτε να βρείτε εδω:

 https://eleusis2021.eu/

και αναπαρήγαγα και λίγα πράγματα ταπεινά εγώ που μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://entexnesploes.blogspot.gr/2016/11/dead-can-dance-2021.html

Με μόλις 9 δίσκους στο ενεργητικό τους είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα που το έχω δει 2 φορές ζωντανά στην Θεσσαλονίκη στις 19.06.96 και στις 21.09.2012.

Δισκογραφία : 

Dead Can Dance (1984)

The Fatal Impact

The Trial

Frontier

Fortune

Ocean

East Of Eden

Threshold

A Passage In Time

Wild In The Woods

Musica Eternal

Το μίνι Ep Garden of the Arcane Delights (1984) προστέθηκε αργότερα στο Lp

Carnival Of Light

In Power We Entrust The love Advocated

The Arcane

Flowers Of The Sea

   Spleen and Ideal (1985)

      

De Profundis (Out of the Depths of Sorrow)
Ascension
Circumradiant Dawn
The Cardinal Sin
Mesmerism
Enigma of the Absolute
Advent
Avatar
Indoctrination (A Design for Living)

 Within the Realm of a Dying Sun (1987)

       

Anywhere Out Of The World
Windfall
In The Wake Of Adversity
Xavier
Dawn Of The Iconoclast
Cantara
Summoning Of The Muse
Persephone (The Gathering Of Flowers)

The Serpent's Egg (1988)

 The Host of Seraphim

Orbis de Ignis 

Severance 

The Writing on My Father's Hand 

In the Kingdom of the Blind the One-Eyed Are Kings

Chant of the Paladin 

Song of Sophia 

Echolalia 

Mother Tongue 

Ullyses 

Aion (1990)

The Arrival And The Reunion

Saltarello

Mephisto

The Song Of The Sibyl

Fortune Presents Gifts Not According To The Book

As The Bell Rings The Maypole Spins

The End Of Words

Black Sun

Wilderness

The Promised Womb

The Garden Of Zephirus

Radharc

Into the Labyrinth (1993)

Yulunga (Spirit Dance)

The Ubiquitous Mr. Lovegrove

The Wind That Shakes the Barley

The Carnival Is Over

Ariadne

Saldek

Towards The Within

Tell Me About The Forest (You Once Called Home)

The Spider's Stratagem

Emmeleia

How Fortunate The Man With None

Toward the Within (1994)

Rakim

Persian Love Song

Desert Song

Yulunga (Spirit Dance)

Piece For Solo Flute

The Wind That Shakes the Barley

I Am Stretched on Your Grave

I Can See Now

American Dreaming

Cantara

Oman

The Song of the Sibyl

Tristan

Sanvean

Don't Fade Away

Spiritchaser (1996)

Nierika

Song of the Stars

Indus

Song of the Dispossessed

Dedicacé Outo

The Snake and the Moon

Song of the Nile

Devorzhum

Anastasis (2012)  

Children of the Sun

Anabasis

Agape

Amnesia

Kiko

Opium

Return of the She-King

All in Good Time

Dead Can Dance - Gloridean

Δειγματοληπτικά ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια

Ο Άγιος Βαλεντίνος στα χρόνια της χολέρας

Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, 
τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια
που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους. Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν.. κατέρρευσαν
χωρίς να το πάρουν είδηση. Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι...
που τα κονιορτοποίησαν. Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια
τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, 
όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη, 
κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του
κι εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή
στο τζάμι.. που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.

Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλον, 
σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα. Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι. Μονομάχοι της συμβίωσης.

Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, 
ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία. Μεγάλωσαν οι αποστάσεις
και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια. 

Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι
ακούνε το κοντσέρτο για έναν άνθρωπο, μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για την πλήξη και τη μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φεγγάρι.. και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.

Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.

Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.

Στίχοι: Σωτήρης Λεμονίδης

Μουσική: Mαρία Χούκλη

Άμα ήταν έτσι η ευφυΐα… Άιντε άιντε…

Τα πάντα εν σοφία εποίησε σύμφωνα με τις απόψεις όλων των θρησκειών και με δεδομένο ότι μας αγαπάει, καθότι πανάγαθος, θα έπρεπε να φροντίσει κατά τέτοιον τρόπο ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας. Προφανώς θα ήταν ιδιαίτερα παράτολμο να προσπαθήσω να συνοψίσω μέσα σε ένα άρθρο τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά δεν πιστεύω να διαφωνήσουν πολλοί αν πούμε ότι στη βάση των αναγκών του ανθρώπου βρίσκονται η ανάγκη για ζωή, η αναπαραγωγή, η τροφή και το νερό και το ευνοϊκό περιβάλλον.

Χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα για να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις ανωτέρω ανάγκες; Λαμβάνοντας φυσικά υπ’ όψιν και την παντοδυναμία του δημιουργού; Μάλλον καμία ευφυΐα. Απλή κοινή λογική, θάνατος; Γιατί να υπάρχει; Αναπαραγωγή; Το μόνο εύκολο! Πεινάς; Τι λαχταράει η ψυχή σου για σήμερα; Τσουρέκι με σοκολάτα, γαλακτομπούρεκο απ’ τον Γαλυφιανάκη , χοιρινό με σέλερυ, πίτσα σπέσιαλ ή κοκορέτσι; Διψάς; Σκύψε και πιες όπου κι αν βρίσκεσαι, από δροσερό νερό μέχρι πανάκριβο πόρτο και παγωμένη βαρελίσια μπύρα! Ευνοϊκό περιβάλλον; Ορίστε μια αιώνια ελληνική άνοιξη, μέσα σε πράσινα λιβάδια, καταγάλανα νερά και χρυσές ακρογιαλιές για όλους.

Τι κατάφερε τελικά ο ευφυέστατος δημιουργός ; Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά στο παρακάτω βίντεο του Neil Degrasse Tyson στο Stupid Design:

Neil Degrasse Tyson BA in Physics from Harvard and his PhD in Astrophysics from Columbia

• Ζωή; Ο θάνατος ζει και βασιλεύει! Από την παιδική θνησιμότητα μέχρι τα ατυχήματα, τις αρρώστιες και τα γεράματα.
• Αναπαραγωγή; Ας σταθούμε και πάλι στην παιδική θνησιμότητα αλλά ας μην παραβλέψουμε και τις όχι σπάνιες περιπτώσεις ανικανότητας, τη γονιμότητα των γυναικών για μόλις 60 μέρες το χρόνο και τις τερατογενέσεις!
• Τροφή και νερό; Τα παιδάκια στην Αφρική μάλλον διέφυγαν της προσοχής του ευφυούς σχεδιαστή! Και όχι μόνο αυτά φυσικά, αφού σε όλες τις φτωχές περιοχές του πλανήτη η πείνα θερίζει. Χμμ, αν το καλοσκεφτούμε βέβαια, και εκεί όπου δεν υπάρχει πείνα, λίγοι βρίσκουν το λαυράκι τους μαγειρεμένο και τη σαμπάνια τους σερβιρισμένη. Οι υπόλοιποι πρέπει να αγοράσουν, να μαγειρέψουν και να τσακιστούν μέχρι τη βρύση τους για να πιουν νερό. Αν η βρύση τους έχει πόσιμο νερό!
• Ευνοϊκό περιβάλλον; Εδώ γελάμε! Σε μια Γη που υποτίθεται πως κατασκευάστηκε για να μας φιλοξενήσει, το 70% καλύπτεται από αλμυρό θαλασσινό νερό! Και το παζλ ολοκληρώνεται ιδεατά από τα ηφαίστεια, τους σεισμούς, τα τσουνάμι, τις πλημμύρες, τους κεραυνούς, τους τυφώνες, τα tornado, τη ραδιενέργεια, τα μικρόβια, τις αρνητικές θερμοκρασίες των πόλων και τις ερήμους του πλανήτη. Νομίζετε ότι το κακό σταματάει εδώ; Αυτό το αφιλόξενο μέρος για τη ζωή που μόλις περιγράψαμε ονομάζεται Γη και είναι το ευνοϊκότερο μέρος μέσα στο Σύμπαν, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα γνώσεις μας, για την ανάπτυξη ζωής! Το διάστημα, οι αστέρες και οι μαύρες τρύπες του διαστήματος απαγορεύουν τη ζωή! Τι ποσοστό του σύμπαντος ευνοεί τελικά τη ζωή; Δύσκολος στη σύλληψή του ο αριθμός, αφού μιλάμε για ένα ποσοστό 10 στην μείον 54% ! Για αυτούς που δεν γνωρίζουν καλά μαθηματικά, μιλάμε για το πολύ μικρό ποσοστό 0,000000000000000000000000000000000000000000000000000001%!!!

Άλλες απορίες περί του ευφυούς σχεδιασμού! Γιατί χρειάζονται κάποια λεπτά για να διαβαστεί αυτό το άρθρο; Ή πιο απλά, μιας και η μάθηση είναι σημαντική, γιατί μαθαίνουμε τόσο δύσκολα και αδυνατούμε να διαβάσουμε όλους τους τόμους μιας εγκυκλοπαίδειας μέσα σε ένα δευτερόλεπτο; Γιατί τα γλυκά, οι πίτσες και τα κοψίδια παχαίνουν; Γιατί η όρασή μας εξασθενίζει με την πάροδο των χρόνων; Γιατί ερωτευόμαστε χωρίς ανταπόκριση;

Είναι τελικά εύκολα αποδείξιμο ότι ο θεός το μόνο που δεν κάνει είναι να προσπαθεί να ευνοήσει τη ζωή και τις ανάγκες της σε αυτό το σύμπαν! Επειδή όμως δεν μιλάμε για ανάγκες τις οποίες πρέπει να αναγνωρίσει ο θεός, αλλά ανάγκες τις οποίες ο ίδιος δημιούργησε (μιας και μιλάμε για τον δημιουργό), γεννιέται εύλογα το ερώτημα: Αφού μας αγαπάει και δεν σκόπευε να ικανοποιήσει έναν τόσο μεγάλο αριθμό αναγκών μας, γιατί μας έπλασε με τέτοιες ανάγκες; Όπως είχαμε αναφέρει και στην αρχή, όσο πιο περιορισμένες οι ανάγκες, τόσο πιο εύκολο να ικανοποιηθούν. Θυμάστε την πέτρα; Γιατί δεν έπλασε τα δημιουργήματά του με τις ανάγκες μιας πέτρας;

Μάλλον μιλάμε για έναν θεό σαδιστή, ο οποίος περιγράφεται εξαιρετικά από τον Αλ Πατσίνο ως Τζον Μίλτον, στον εκπληκτικό του μονόλογο στην ταινία Ο Δικηγόρος του Διαβόλου:

"Για ποιον κουβαλάς λοιπόν τις τύψεις σου, αυτόν το σάκο με τα τούβλα; Για τον θεό;;; Επίτρεψέ μου να σου δώσω μερικές εμπιστευτικές πληροφορίες σχετικά με τον θεό. Ο θεός αρέσκεται να παρακολουθεί. Και είναι ένας μεγάλος φαρσέρ. Σκέψου το. Δίνει στον άνθρωπο ένστικτα. Του δίνει αυτό το εξαιρετικό δώρο, και στη συνέχεια τι κάνει; Σου το ορκίζομαι, για τη δική του διασκέδαση, για το ιδιωτικό του κοσμικό καλαμπούρι, ο ίδιος ορίζει τους κανόνες εν αντιθέσει. Μιλάμε για την γκάφα όλων των εποχών. Κοίτα, αλλά μην αγγίζεις. Άγγιξε, αλλά μην δοκιμάσεις. Δοκίμασε, μην καταπιείς όμως! ΧΑ! Και ενώ εσύ χοροπηδάς από το ένα πόδι στο άλλο, τι κάνει αυτός; Ξεσκίζεται μέχρι αηδίας στα γέλια!!! Είναι ένας σφιχτόκωλος! Είναι ένας σαδιστής! Είναι ένας απών σπιτονοικοκύρης!!! Να λατρέψεις αυτόν; ΠΟΤΕ!"

Αν λοιπόν δεν μιλάμε για έναν τέτοιο θεό, τι άλλο μπορεί να συμβαίνει; Απλώς πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο κόσμος που γνωρίζουμε κάθε άλλο παρά φιλικός είναι για τη ζωή. Είναι ένας στίβος μάχης στον οποίον επικρατεί αυτός που προσαρμόζεται και αυτός που εξελίσσεται. Ούτε ευφυΐα απαιτείται για κάτι τέτοιο, ούτε απέραντη αγάπη και παντογνωσία και παντοδυναμία από κάποιον δημιουργό. Η απλή ωριμότητα των "δημιουργημάτων" είναι υπέρ αρκετή!

Όπως λέει και η Anne Clark : "Δεν θέλω τους Θεούς σας, θέλω εσένα και αγάπη"

Artist : Anne Clark

Lyrics

I don't need your god.

I don't need your eternal, paternal god.

Don't need your reassuringly protective,

good and evil in perspective god.

Don't need no imported, distorted, inflated, updated holy roller, save your soul, or anaesthetisingly opiate god.

Don't need no, "All creatures that on earth do dwell; be good or you go to hell" god.

Don't need no "Hare Krishna! Hare Krishna! Hail Mary! Hail Mary!" god.

Got no yen for zen, Bhagavad Gita, or gurus.

No mormons, methodists, seventh-day adventist gods. No absolutes beyond refute - the reverential, preferential, Judaic, messianic god.

No bibles, no mahajanas, instant dharma gods.

Don't need no spiritual suicide, prefrontal lobotomising god.

Don't need no stoic, sexless, antiseptic god.

Don't need no neon crucifix.

No crusade, no burka, or kabbalah.

No camels, or needles, or papal decrees.

No mail order icons, korans or mandalas.

No Meher Babas.

No imams or ayatollahs.

No sharia.

No opus dei.

No dianetics.

No tarot or beads.

No devadasi.

No immortal, invisible "God's only wise."

Don't need no televised, circumcised, incessant, incandescent gods.

I don't need your gods.

I need human beings.

The beasts of the field,

the earth and the stars.

I need some kind of love.

I need you.