27/02/1984 η ημέρα που οι Dead Can Dance ξεκινάν τον ξέφρενο χορό τους

Στο εξώφυλλο, μια ξύλινη μάσκα απ' τη Νέα Γουινέα προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί διάλεξαν το όνομα (η μάσκα απ' το νεκρό δέντρο αποκτά δική της 'ζωή') και να ξεκαθαρίσει πως δεν είχαν καμιά σχέση με την gothic σκηνή.

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1984 κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος των DEAD CAN DANCE που είχαν υπογράψει συμβόλαιο με τη 4AD Records, μια εταιρεία δίσκων εναλλακτικής ροκ μουσικής.Οι Dead Can Dance είναι ένα σύγχρονο συγκρότημα μουσικής, που ιδρύθηκε το 1981 από τους Lisa Gerrard, (contralto) και Brendan Perry, (baritone) στη Μελβούρνη της Αυστραλίας.

Οι Dead Can Dance έχουν ένα ιδιαίτερα εκλεκτικό μουσικό ύφος, δύσκολο να ταξινομηθεί. Εντούτοις, τα πρώιμα έργα τους θα μπορούσαν να ενταχθούν στο darkwave. Στα μεταγενέστερα τραγούδια τους επηρεάστηκαν από μουσικά είδη από όλο τον κόσμο, με την Lisa να τραγουδά γλωσσολαλιά, δίνοντας τους ένα πολύ χαρακτηριστικό ύφος. Οι τελευταίοι δίσκοι τους ηχούν πιο διαφορετικά από τους πρώτους τρεις, και βρίσκονται πιο κοντά στη νεοκλασική μουσική, στο ethereal wave και την dark world music.Είναι εμφανείς πάντως οι επιρροές που έχουν από την Ελληνική μουσική (Αρχαία, Βυζαντινή και σύγχρονη) τόσο στις μελωδίες όσο και στους ρυθμούς που παίζουν.

Το όνομα του συγκροτήματος είναι εμπνευσμένο από το κομμάτι κλασσικής μουσικής Danse macabre του Camille Saint-Saëns και το αντίστοιχο ποίημα του Henri Cazalis (Zig, zig, zig, Death in a cadence) και είναι επίσης ένα λογοπαίγνιο με τον όρο decadence (παρακμή).

«Το έργο τέχνης στο εξώφυλλο του πρώτου δίσκου απεικονίζει μια τελετουργική μάσκα από τη Νέα Γουινέα και είναι μια προσπάθεια οπτικής ερμηνείας της έννοιας του όρου Dead Can Dance.

Τα όργανα που χρησιμοποιούνται είναι είτε αρχαία, ξεχασμένα είτε ανεπιθύμητα στους περισσότερους σημερινούς μουσικούς. Μια άλλη εκδοχή του ονόματος είναι η αναζωπύρωση της άψυχης ύλης, όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο Brendan:

Η μάσκα αυτή που είναι τώρα νεκρή ύλη, ήταν κάποτε αναπόσπαστο μέρος ενός ζωντανού δέντρου. Εντούτοις, μέσω της καλλιτεχνίας του κατασκευαστή της, έχει εμποτιστεί με μια δύναμη ζωής δική της.»  

Οι DEAD CAN DANCE είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις συγκροτημάτων, που η παρουσία τους επέδρασε καταλυτικά σε ένα ευρύ φάσμα του κόσμου της μουσικής. Η μουσική δέχτηκε την ευεργετική τους αύρα, διαμορφώνοντας μια σχολή συγκροτημάτων που διαμόρφωσε την ατμοσφαιρική πλευρά.  Αν και χρησιμοποιήθηκε απαξιωτικά από τους πολέμιους τους, ο χρόνος ανέδειξε την αλήθεια της καταλυτικής επίδρασης όλων των σχημάτων αυτής της εταιρίας σε μια ολόκληρη γενιά μουσικών.

Όντας Αυστραλοί, ήταν αναπόφευκτο για το δίδυμο Lisa Gerrard – Brendan Perry να ξεκινήσουν το 1981 ένα σχήμα με πολύπλευρο μουσικό χαρακτήρα. Ζούσαν σε έναν πολυπολιτισμικό παράδεισο ήχων και στην απαρχή μιας αντίληψης, που διαμόρφωσε στα επόμενα χρόνια τον κόσμο της world music. Η φυγή τους στο Λονδίνο το 1982, πριν καν ηχογραφήσουν το πρώτο album τους ήταν περισσότερο ευεργετική, παρά αποτρεπτική. Βρέθηκαν στο επίκεντρο των μουσικών αναζητήσεων μιας ολόκληρης γενιάς καλλιτεχνών που έψαχναν τις προεκτάσεις του new wave με ετερόκλητα ατμοσφαιρικά στοιχεία. Εκεί που οι περισσότεροι αναμίχθηκαν στον κόσμο του darkwave, εκείνοι ακολούθησαν το δικό τους μοναχικό μονοπάτι.

Στα 80s ο ήχος τους έφυγε από το πιο δομημένο του ομότιτλου – με ελληνικούς χαρακτήρες στο εξώφυλλο - ντεμπούτου τους το 1984, στο πιο αφαιρετικό και πειραματικό “The serpent’s egg” (1988). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλος ο δίσκος δείχνει ενιαίος, με κάθε μέρος του να μην ακολουθεί την ομαλή δομή ενός κομματιού. Το εκπληκτικό κλείσιμο με το “Ulysses” επιβεβαιώνει με την παρουσία του αυτό το γεγονός.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι στην πορεία του χρόνου οι DEAD CAN DANCE αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο ή εξελίσσονται. Ακολουθώντας χρονολογικά καθένα από τα 7 albums τους μέχρι το 1994, είναι ευκρινές ότι διαφοροποιούνται από μια κοινή αναφορά στη συνθετική τους αντίληψη. Στο μεν “Within The Realm Of A Dying Sun” (1987) εστιάζουν στην μινιμαλιστική πλευρά της ατμόσφαιρας τους με λιτή ενορχήστρωση και πολλά υμνικά μέρη. Αντίθετα το “Aion” είναι πολυσυλλεκτικός τόσο σε ήχους όσο και σε φωνητικές γραμμές. Αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις κατάφεραν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον όσων τους παρακολουθούσαν στενά. Και δεν ήταν πλέον λίγοι…

Το κλείσιμο αυτής της περιόδου των αναζητήσεων σηματοδοτήθηκε to 1993 με την εμπορική επιτυχία του “Into the labyrinth” album. Ήταν πλέον εμφανές ότι το δίδυμο ήταν έτοιμο να παρουσιάσει ολοκληρωμένες συνθέσεις που στέκονταν η κάθε μια σαν ξεχωριστό μέρος ενός δίσκου! Είχαν πλέον την πολυτέλεια να δημιουργούν αυτοτελείς συνθέσεις, γεγονός που διαφοροποίησε πλήρως την, μέχρι τότε πορεία τους με το πιο μεγαλεπήβολο εγχείρημα που έχει κάνει ποτέ μια μπάντα που μόλις έκανε χρυσό δίσκο με 500.000 αντίτυπα και είσοδο στα charts…

Χωρίς να χάσουν χρόνο την ίδια χρονιά οι DEAD CAN DANCE σοκάρουν και τους πιο ορκισμένους οπαδούς τους! Δε θα ηχογραφούσαν το νέο τους album στο studio, κάτι που καμία «μεγάλη» μπάντα δεν έχει κάνει στην ιστορία της μουσικής. Διακινδυνεύοντας πλήρως τη συνοχή των κομματιών και την ολοκληρωμένη παρουσίαση τους, θα ηχογραφούσαν one take το νέο τους album live! Στο μεγαλεπήβολο εγχείρημα τους θα είχαν ως κοινό τους πιο στενούς φίλους της μουσικής τους και η ενέργεια αποτυπώθηκε με τον πιο αξιοθαύμαστο τρόπο στο “Toward the within” album. Κυκλοφόρησε 13 μήνες μετά από εκείνη τη συγκλονιστική βραδιά του Νοέμβρίου στο Mayfair Theater της Santa Monica (Καλιφόρνια, ΗΠΑ) και όσοι δεν ήταν εκεί είχαν πάρα πολλούς λόγους να ζηλέψουν! Όσοι ήταν θα το θυμούνται για μια ζωή για έναν ακόμα λόγο, πέρα από το γεγονός ότι ήταν και η πρώτη επίσημη live ηχογράφηση τους…Το event αυτό θα ήταν και το τελευταίο μεγάλο που θα γινόταν σε αυτό το θέατρο, γιατί θα καταστρεφόταν ολοσχερώς τον Ιανουάριο του 1994!

Η οπτικοακουστική παρουσίαση του υλικού αυτού είναι το λιγότερο συγκλονιστική! Το “Toward the within” δεν ήταν απλά ένας ακόμα δίσκος για τη Lisa Gerrard και τον Brendan Perry. Είναι ένα statement σε όλο τον κόσμο της μουσικής για το τι είναι οι DEAD CAN DANCE, κάτι που ήξεραν πως θα λειτουργούσε ευεργετικά για το όνομα του σχήματος. Ετσι δεν παρέλειψαν στην έκδοση του video να ενδυναμώσουν την εικόνα τους κάνοντας αναφορές συνολικά στους DEAD CAN DANCE, αποφεύγοντας να μπουν σε μια στείρα παρουσίαση/επεξήγηση νέων κομματιών τους. Ξέρανε πως με αυτό το υλικό είχαν πλέον εισαχθεί στο επίπεδο της τραγουδοποιίας και όχι στη σύνθεση ήχων και φωνητικού πλαισίου, πάνω στο οποίο είχαν καθιερωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή! Πιο σαφείς από ποτέ και με εξαιρετικές φωνητικές επιδόσεις σε δύσκολα μέρη, το “Toward the within” αναδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη μορφή που έχουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις…

Στα live τους περιστοιχίζονται από πολλούς μουσικούς, οι οποίοι είναι ικανοί να παράγουν ήχους με όλα τα διαθέσιμα όργανα που έχουν επί σκηνής. Η σκηνική παρουσία του δίδυμου είναι τόσο επιβλητική, που οποιαδήποτε κινησιολογία είναι μη απαραίτητη. Η επαφή με τον κόσμο μέσω της μουσικής τους είναι τόσο έντονη, που όσοι ήταν στις 19 Ιουνίου του 1996 στο θέατρο Δάσος της Θεσσαλονίκης, θυμούνται για πάντα την επαφή μαζί τους όχι μόνο για την μουσική τους αλλά και για τον καιρό που τον τιθάσευσαν  και τον κατάφεραν να τον τρέψουν σε φυγή! Θυμάμαι χαρακτηριστικά το τοπίο. Ηλιοβασίλεμα βαριά συννεφιά να έρχεται από την Κατερίνη και έτοιμη η συναυλία να ακυρωθεί , ξεκινάνε να πέφτουν δειλά οι πρώτες σταγόνες αλλά ταυτόχρονα ξεκινάνε και οι πρώτες νότες της συναυλίας και ώ του θαύματος σταματά η βροχή και το σύννεφο τρέπετε σε φυγή!!!  

Οι δρόμοι τους χώρισαν και έκαστος έδωσε τελείως διαφορετικά solo albums, επιβεβαιώνοντας και τα βαθύτερα αίτια που ήταν μόνο καλλιτεχνικής φύσεως. Άλλωστε η Lisa Gerrard είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα solo album από το 1995, μέσω του οποίου ήταν εμφανές ότι έψαχνε με τη φωνή της και ηχοχρώματα πέρα από εκείνα που περιέβαλαν την επιβλητική της ερμηνεία. Θα έκανε σημαντική πορεία στα soundtracks, χαρίζοντας τη φωνή της σε ταινίες όπως το “Insider” και το “Gladiator”. Αντίθετα ο Brendan Perry παρουσίασε στα 2 solo albums του περισσότερες από τις συνθετικές του ανησυχίες, αφήνοντας πίσω τις εκτελεστικές του ικανότητες στα όργανα που χρησιμοποιούσε στους DEAD CAN DANCE.

Ήταν, όμως, κοινό μυστικό ότι οι δρόμοι τους θα έσμιγαν ξανά αργά ή γρήγορα. Στο μέσο της προηγούμενης δεκαετίας, έκαναν εμφανίσεις σε Ευρώπη και Αμερική, από τις οποίες προέκυψε το “Selections from Europe 2005”. Θα ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους μακριά από την εταιρία, που είχε κυκλοφορήσει όλα τα albums τους μέχρι τότε. Η φετινή χρονιά θα φέρει και το πρώτο studio album τους μακριά από την 4AD και γι’άλλη μια φορά θα χρησιμοποιούσαν πολλές ελληνικές λέξεις και πέρα από τον τίτλο του album.

Το “Anastasis” έχει τα πιο ορχηστρικά μέρη από όλα τα albums του, γεγονός που οφείλεται στις επιδράσεις που είχαν αμφότεροι σε αυτό το συνθετικό διάλειμμα των 14 χρόνων! Με αυτό στις αποσκευές τους θα εμφανιστούν την Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης  Όσοι τους γνωρίζουν ξέρουν πως με κανένα τρόπο δε θα πρέπει να λείπουν από αυτό το ραντεβού, του οποίου η ενέργεια θα τους συνοδεύει για πάντα! Οι υπόλοιποι που δεν έχετε εισαχθεί στον κόσμο τους, δεν έχετε παρά να δείτε ξανά τη δισκοθήκη σας. Αν έχετε δίσκους με έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία, τότε οι μπάντες που τα έγραψαν χρωστάνε έστω και λίγο στους DEAD CAN DANCE! Τα ετερόκλητα σχήματα που συμμετέχουν στο φοβερό tribute album τους απλά το αποδεικνύουν με τον πλέον πειστικό τρόπο!

Η αγάπη των Dead can Dance για την Ελλάδα έδωσε τον τίτλο σε πολλά τραγούδια στην πορεία τους, έδωσε τον τίτλο στον τελευταίο τους δίσκο και για την ενίσχυση της πόλης της Ελευσίνας  που έχει καταθέσει την υποψηφιότητά της για τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021, με αιχμή του δόρατος το πρόγραμμα «Μετάβαση στην Euphoria» τον Νοέμβριο του 2016 όπου είναι και το πιο πρόσφατο τους τραγούδι μέχρι σήμερα συνέθεσαν και ηχογράφησαν, χωρίς μάλιστα οικονομικές αξιώσεις, το τραγούδι “Eleusis”, το οποίο συνοδεύεται από video clip με πλάνα από την πόλη.  

Περισσότερα για την πορεία αυτής της ενέργειας μπορείτε να βρείτε εδω:

 https://eleusis2021.eu/

και αναπαρήγαγα και λίγα πράγματα ταπεινά εγώ που μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://entexnesploes.blogspot.gr/2016/11/dead-can-dance-2021.html

Με μόλις 9 δίσκους στο ενεργητικό τους είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα που το έχω δει 2 φορές ζωντανά στην Θεσσαλονίκη στις 19.06.96 και στις 21.09.2012.

Δισκογραφία : 

Dead Can Dance (1984)

The Fatal Impact

The Trial

Frontier

Fortune

Ocean

East Of Eden

Threshold

A Passage In Time

Wild In The Woods

Musica Eternal

Το μίνι Ep Garden of the Arcane Delights (1984) προστέθηκε αργότερα στο Lp

Carnival Of Light

In Power We Entrust The love Advocated

The Arcane

Flowers Of The Sea

   Spleen and Ideal (1985)

      

De Profundis (Out of the Depths of Sorrow)
Ascension
Circumradiant Dawn
The Cardinal Sin
Mesmerism
Enigma of the Absolute
Advent
Avatar
Indoctrination (A Design for Living)

 Within the Realm of a Dying Sun (1987)

       

Anywhere Out Of The World
Windfall
In The Wake Of Adversity
Xavier
Dawn Of The Iconoclast
Cantara
Summoning Of The Muse
Persephone (The Gathering Of Flowers)

The Serpent's Egg (1988)

 The Host of Seraphim

Orbis de Ignis 

Severance 

The Writing on My Father's Hand 

In the Kingdom of the Blind the One-Eyed Are Kings

Chant of the Paladin 

Song of Sophia 

Echolalia 

Mother Tongue 

Ullyses 

Aion (1990)

The Arrival And The Reunion

Saltarello

Mephisto

The Song Of The Sibyl

Fortune Presents Gifts Not According To The Book

As The Bell Rings The Maypole Spins

The End Of Words

Black Sun

Wilderness

The Promised Womb

The Garden Of Zephirus

Radharc

Into the Labyrinth (1993)

Yulunga (Spirit Dance)

The Ubiquitous Mr. Lovegrove

The Wind That Shakes the Barley

The Carnival Is Over

Ariadne

Saldek

Towards The Within

Tell Me About The Forest (You Once Called Home)

The Spider's Stratagem

Emmeleia

How Fortunate The Man With None

Toward the Within (1994)

Rakim

Persian Love Song

Desert Song

Yulunga (Spirit Dance)

Piece For Solo Flute

The Wind That Shakes the Barley

I Am Stretched on Your Grave

I Can See Now

American Dreaming

Cantara

Oman

The Song of the Sibyl

Tristan

Sanvean

Don't Fade Away

Spiritchaser (1996)

Nierika

Song of the Stars

Indus

Song of the Dispossessed

Dedicacé Outo

The Snake and the Moon

Song of the Nile

Devorzhum

Anastasis (2012)  

Children of the Sun

Anabasis

Agape

Amnesia

Kiko

Opium

Return of the She-King

All in Good Time

Dead Can Dance - Gloridean

Δειγματοληπτικά ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια