Η Αλήθεια του ενός ανθρώπου είναι το ψέμα του άλλου

 

Ο σχηματισμός άποψης, η γνώμη, είναι το θεμελιωδέστερο πακέτο νοητικής διεργασίας του ανθρώπου. Είναι ο οδηγός κάθε προσωπικής επιλογής, η βάση του χαρακτήρα, η πυξίδα της ζωής του κάθε ανθρώπου, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ταυτόχρονα είναι και κάτι ιερό με την θρησκευτική έννοια: στις 3 βασικές μονοθεϊστικές θρησκείες, ο Θεός παρ' όλη την εκδικητικότητά του καθώς απαιτεί την τυφλή πίστη σου σε αυτόν υπό την απειλή αιώνιας καταδίκης σε φριχτά βασανιστήρια, επιτρέπει στον άνθρωπο την άποψη ΚΑΙ την λεκτική ΚΑΙ την έμπρακτη έκφραση αυτής της άποψης. 

Μάλιστα όχι απλά την επιτρέπει, αλλά αυτή είναι προαπαιτούμενο της τελικής του κρίσης. Σου δίνει την ευχέρεια να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή με λάθος (κατ' αυτόν) απόψεις, και να υποφέρεις για αυτές μια αιωνιότητα, αλλά τουλάχιστον για το διάνυσμα της ζωής σου δικαιούσαι να τις έχεις και να τις εκφράζεις.

Έτσι λοιπόν, η φίμωση της άποψης είναι και ανίερη και βαθύτατα απάνθρωπη. Αφαιρώντας τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά από το ανθρωποειδές homo sapiens sapiens, αυτό αλλοιώνεται σταδιακά μέχρι που δεν μένει παρά ένα ζώο. Αυτός του οποίου η άποψη φιμώνεται, συνεχίζει να την έχει. Υπόκειται καταπίεση, εξευτελισμό, απομόνωση, αλλά διατηρεί την ανθρώπινή του υπόσταση.

Σε ανθρώπινη κατάπτωση υποπίπτει ο εκτελεστής της απάνθρωπης πρακτικής. Αυτός είναι που απωλαίνει σταδιακά την ανθρώπινή του ιδιότητα. Η αποκόλληση και αποτίναξη του ανθρώπου από το ζώο είναι εξαιρετικά επίπονη διαδικασία, αλληγορικά μιλώντας είναι σαν να αφαιρεί κανείς κομμάτια από το ίδιο του το σώμα. Κι ο πόνος αυτός υπάρχει κι ας μην είναι πάντα αντιληπτός σε συνειδητό επίπεδο.

Βy @Andreas Andreasson

Συνυπογράφω 

"Αποκάλυψη τώρα" ο μονόλογος του Συνταγματάρχη Walter E. Kurtz

 

Έχω δει φρίκη, φρίκη που έχεις δει. Αλλά δεν έχεις δικαίωμα να με αποκαλείς δολοφόνο. Έχεις δικαίωμα να με σκοτώσεις. Έχεις δικαίωμα να το κάνεις, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να με κρίνεις. Είναι αδύνατο οι λέξεις να περιγράψουν αυτό που είναι απαραίτητο σε όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει φρίκη. Φρίκη. Ο τρόμος έχει πρόσωπο. Και πρέπει να κάνεις έναν φίλο του τρόμου. Η φρίκη και ο ηθικός τρόμος είναι φίλοι σου. Εάν δεν είναι, τότε είναι εχθροί που πρέπει να φοβόμαστε.

 

Είναι αληθινά εχθροί. Θυμάμαι όταν ήμουν με τις Ειδικές Δυνάμεις, φαίνεται πριν από χίλιους αιώνες. Πήγαμε σε μια κατασκήνωση για να εμβολιάσουμε τα παιδιά. Φύγαμε από το στρατόπεδο αφού εμβολιάσαμε τα παιδιά για την πολιομυελίτιδα, και αυτός ο γέρος ήρθε τρέχοντας από πίσω μας και έκλαιγε. δεν μπορούσε να δει. Πήγαμε πίσω εκεί και είχαν έρθει και είχαν αφαιρέσει κάθε εμβολιασμένο χέρι. Εκεί ήταν σε ένα σωρό, ένα σωρό από παιδικούς ώμους και χέρια. Και θυμάμαι, εγώ, εγώ, έκλαψα, έκλαψα σαν κάποια γιαγιά. Ήθελα να σκίσω τα δόντια μου. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Και θέλω να το θυμάμαι. Δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ. Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ. Και τότε συνειδητοποίησα, σαν να με πυροβόλησαν, σαν να με πυροβόλησαν με ένα διαμάντι, μια διαμαντένια σφαίρα ακριβώς από το μέτωπό μου. Και σκέφτηκα, Θεέ μου, η ιδιοφυΐα αυτού. Η ιδιοφυία. Η θέληση να γίνει αυτό. Τέλειο, γνήσιο, πλήρες, κρυστάλλινο, αγνό.

 

Και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν πιο δυνατοί από εμάς. Γιατί άντεχαν ότι αυτά δεν ήταν τέρατα. Αυτοί ήταν άντρες, εκπαιδευμένα στελέχη, αυτοί οι άνθρωποι που πολέμησαν με την καρδιά τους, που είχαν οικογένειες, που είχαν παιδιά, που ήταν γεμάτοι αγάπη, αλλά είχαν τη δύναμη, τη δύναμη, να το κάνουν. Αν είχα δέκα τμήματα από αυτούς τους άνδρες, τα προβλήματά μας εδώ θα είχαν τελειώσει πολύ γρήγορα. Πρέπει να έχεις άντρες ηθικούς και ταυτόχρονα ικανούς να χρησιμοποιήσουν τα αρχέγονα ένστικτά τους για να σκοτώσουν χωρίς συναίσθημα, χωρίς πάθος, χωρίς κρίση, χωρίς κρίση. Γιατί είναι η κρίση που μας νικάει.