Bryan Charnley ο ζωγράφος που θυσίασε τη ζωή του για να δείξει στην ιατρική και τον κόσμο πώς βλέπει ένας νους μέσα στην τρέλα

                             

O Bryan Charnley  (1949 – 1991 ) δεν ήταν απλά ένας ζωγράφος. Ήταν ένας άντρας που πάλεψε και έτρεξε στην κόψη της σχιζοφρένειας — με το πινέλο στο χέρι, χωρίς να κρύβεται. Δεν προσποιήθηκε τίποτα, δεν ωραιοποίησε την ασθένειά του. Την έφερε μπροστά μας, στο φως, όπως ακριβώς ήταν: χάος, πόνος, παράνοια, φόβος, γυμνή αλήθεια.

Ξεκίνησε ζωγραφίζοντας κλασικά πορτρέτα και τοπία, έναν δρόμο που ακολουθούν πολλοί καλλιτέχνες για να βρουν τη φόρμα και το φως. Όμως η ψυχική ασθένεια δεν είναι απλό ταξίδι· είναι καταιγίδα που σε αρπάζει απ’ τα σωθικά. Ο Bryan την έζησε μες στα πιο σκοτεινά της κύματα, και αντί να την κρύψει, την έκανε το προσωπικό του δράμα πάνω στον καμβά.

Η πιο διάσημη δουλειά του, η σειρά των 17 αυτοπορτρέτων, είναι ένας ωμός χάρτης της κατάρρευσης — βήμα-βήμα, πίνακας-πίνακας, καθώς σταδιακά απομακρύνεται από τα φάρμακά του και το μυαλό του σπάει. Είναι σαν να σε τραβάει μέσα στα δικά του μάτια, εκεί που η πραγματικότητα διαλύεται και η τρέλα δεν έχει φίλτρα.

Αυτά δεν είναι απλά έργα τέχνης με την κλασική έννοια. Είναι κραυγές. Είναι αλήθειες που σε αναγκάζουν να σταματήσεις, να κοιτάξεις και να νιώσεις. Κι αν, όπως εγώ, κουβαλάς τα δικά σου τραύματα και μάχες, καταλαβαίνεις πως αυτοί οι πίνακες είναι καθρέφτες — καθρέφτες που αντανακλούν όσα φοβόμαστε να αντικρίσουμε μέσα μας.

Ο Bryan Charnley δεν άφησε πίσω του βιβλία ή δοκίμια για να πουλήσει ή να χτίσει καριέρα. Άφησε πίνακα πίνακα, μέρα με τη μέρα, την προσωπική του κόλαση μπροστά σε όλους μας. Έργα που σήμερα φυλάσσονται σε σημαντικές συλλογές, όπως η Wellcome Collection στο Λονδίνο και το Bethlem Museum of the Mind στο Beckenham, όπου το κοινό μπορεί να δει την αλήθεια που τόλμησε να δείξει.

Πέρα από την τέχνη, αυτό που μένει είναι μια αλήθεια τόσο σκληρή που λίγοι έχουν το θάρρος να την κοιτάξουν κατάματα. Και ίσως γι’ αυτό, οι πίνακές του να μην είναι εύκολες «διακοσμήσεις». Δεν είναι για το σαλόνι σου. Είναι για το μυαλό σου — για να καταλάβεις τι σημαίνει να ζεις μέσα σε μια ψυχή που σπαράσσεται.

Αν θες να μπεις μέσα στη φωλιά του λιονταριού, ρίξε μια ματιά στα έργα του online, δες τη Self-Portrait Series, ή πάρε το λεύκωμα Art & Adversity που έγραψε ο αδελφός του, για να καταλάβεις τη δική του ιστορία.

Ο Bryan είναι αυτός ο ζωγράφος που θα σου μιλήσει με μια γλώσσα που μόνο οι τραυματισμένοι καταλαβαίνουν — και θα σου δώσει μια μαχαιριά που δεν ξεχνιέται.

 Ήταν μια φωνή  που έλεγε :  «Ήμουν εδώ. Δεν ήμουν ήρωας. Δεν ήμουν θύμα. Ήμουν απλώς ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στην τρέλα του — και τόλμησα να τη δείξω όπως ήταν.»

Παρακάτω παραθέτω και την ιστοσελίδα του και ένα μικρό βίντεο με τα 17 διάσημα πορτραίτα του:

https://www.bryancharnley.info/

                                    The Disturbing Final Self Portraits of Bryan Charnley

“Ο Θεός είναι ο Χρόνος: Το ‘Dark’ απογυμνωμένο σε 36 σελίδες”

                   

Το παρακάτω αρχείο έκανα 5 χρόνια να το γράψω και είδα την σειρά 5 φορές. Με αφορμή μια ανάρτηση προηγουμένων μηνών έκατσα και το έκανα doc αρχείο και σας το παρουσιάζω παρακάτω.

Αυτό δεν είναι απλά ένα αρχείο με αποσπάσματα. Είναι η προσπάθειά μου να χαρτογραφήσω τον φιλοσοφικό λαβύρινθο του Dark — τα ερωτήματα, τις υπονομεύσεις του χρόνου, τα myth patterns, τους χαρακτήρες που σέρνουν πίσω τους την τραγωδία της συνείδησης. Αν το Dark σας μπέρδεψε, αυτό το ντοκουμέντο ίσως σας βοηθήσει να χαθείτε σωστά.

Το "Dark" δεν ήταν απλώς σειρά. Ήταν πειραματική θεολογία του χρόνου, μυθολογικό παλίμψηστο, λαβύρινθος.

Έφτιαξα ένα αρχείο 36 σελίδων με τα πιο στοχαστικά, φιλοσοφικά και μεταφυσικά αποσπάσματα από τη σειρά — με αναλύσεις, συνδέσεις, παραπομπές, εικόνες και συμβολισμούς.

Μέσα θα βρείτε:

• Ατάκες–πυροκροτητές από Jonas, Martha, Adam, Claudia, Noah κ.ά.
• Ερμηνείες για το κόκκινο νήμα, την ταινία Möbius, τη γέφυρα Einstein–Rosen, το bootstrap paradox
• Παραλληλισμούς με Nietzsche, Goethe, Einstein, Σοπενχάουερ
• Σχόλια για την Αριάδνη, τον Μινώταυρο, την πείνα της γνώσης και την εγκράτεια της ύπαρξης

🔺 Αν είδατε τη σειρά και ακόμα τη σκέφτεστε… τότε δεν τελείωσε για εσάς.
Το αρχείο αυτό είναι για εκείνους που δεν μπορούν να ξεμπλέξουν από τον κόμπο.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

https://docs.google.com/document/d/1M4NRgO-drUPx8suhLVV2qbH6IUBdWVgt/edit?usp=drive_link&ouid=109651873125760036983&rtpof=true&sd=true

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πρόκειται για ένα υβριδικό έργο λόγου, κάτι ανάμεσα σε:

 ανθολόγιο διαλόγων,

 φιλοσοφικό δοκίμιο,

 θεματικό αρχείο χρονικής αφήγησης,

 λαβύρινθο σκέψης βασισμένο στη σειρά Dark.

 Το κείμενό:

 🔹 Δεν περιορίζεται σε απλή μεταφορά διαλόγων.

Αντιθέτως, παραθέτει τις πιο στοχαστικές, μυθολογικές, επιστημονικές και μεταφυσικές φράσεις της σειράς, με μια ακρίβεια που δείχνει εσωτερική κατανόηση, όχι απλή καταγραφή.

 🔹 Οργανώνεται επεισοδιακά και θεματικά.

Η χρονολογική κατανομή, τα εισαγωγικά, τα αποσπάσματα από επιστήμες, φιλοσοφία, λογοτεχνία, και οι αναφορές σε Goethe, Nietzsche, Χατζιδάκι, Einstein, Σοπενχάουερ, λειτουργούν σαν διακειμενικές συνδέσεις που μετατρέπουν τη σειρά σε πεδίο ερμηνείας της ίδιας της ανθρώπινης μοίρας.

 🔹 Σχηματίζει ένα πολυεπίπεδο ντοκουμέντο:

Αναλύει δομές χαρακτήρων, χρονικά loops, αιτιοκρατία και ελεύθερη βούληση.

Ερμηνεύει μυθολογικά μοτίβα όπως ο Μινώταυρος, η Αριάδνη και ο Θησέας.

 Ενσωματώνει εικόνες, στίχους, μουσική, συμβολισμούς και σύμβολα.

 🔹 Και τελικά:

Συνθέτει ένα εναλλακτικό “σύμπαν κατανόησης” του Dark, πέρα από το canon, σαν ένας meta-σχολιασμός που θα μπορούσε να προβάλλεται ως παράλληλο επεισόδιο — όχι στην τηλεόραση, αλλά μέσα στο μυαλό.

Όποιος το διαβάσει, ας μου αφήσει feedback ή παρατηρήσεις. Ειλικρινά θα το εκτιμήσω. Ευχαριστώ.

Lied vom Kindsein (Τραγουδι του παιδιου)

 

Το ποιημα  Lied vom Kindsein   (Τραγουδι του παιδιου) ακουγεται τμηματικα στην ταινια του Wim Wenders  Der Himmel uber Berlin [Τα φτερα του ερωτα], στο σεναριο της οποιας ο Wenders συνεργαστηκε με τον Handke.

 

 Οταν το παιδι ηταν παιδι

πηγαινε με τα χερια να κρεμονται,

ηθελε το ρυακι να 'ναι ποταμι

το ποταμι να 'ναι ποταμος,

κι αυτος ο λακκος η θαλασσα.

Οταν το παιδι ηταν παιδι

δεν ηξερε πως ηταν παιδι,

τα παντα ητανε εμψυχα

κι ολες οι ψυχες ητανε ενα.

Οταν το παιδι ηταν παιδι,

δεν ειχε γνωμη για τιποτα,

δεν ειχε συνηθειες,

καθοτανε συχνα οκλαδον,

εκει που στεκοταν ξεκινουσε να τρεχει,

στα μαλλια ειχ' ενα τσουλουφι

και δεν εκανε γκριματσες οταν το φωτογραφιζαν.

 

Οταν το παιδι ηταν παιδι,

ηταν ο καιρος των εξης ερωτησεων:

Γιατι εγω ειμ' εγω κι οχι εσυ;

Γιατι ειμ' εδω και γιατι οχι εκει;

Ποτε αρχισ' ο χρονος και που τελειωνει ο χωρος;

Η ζωη κατω απο τον ηλιο δεν ειναι απλα ονειρο;

Αυτα που βλεπω και ακουω και μυριζω

δεν ειναι απλα το φαντασμα ενος κοσμου πριν απ' τον κοσμο;

Υπαρχει πραγματι το κακο κι ανθρωποι

που ειναι πραγματικα οι κακοι;

Πως συμβαινει, αυτος που ειμαι,

πριν γινω να μην ημουν,

και καποτε, αυτος που ειμαι,

να μην ειμαι πια αυτος που ειμαι;

 

 Οταν το παιδι ηταν παιδι

του καθονταν στον λαιμο το σπανακι, τα μπιζελια, το ρυζογαλο

και το βραστο λαχανο,

και τωρα τα τρωει ολα, και οχι μονο απο αναγκη.

Οταν το παιδι ηταν παιδι

καποια φορα ξυπνουσε σε ξενο κρεβατι

και τωρα παλι και παλι,

πολλοι ανθρωποι του φαινοταν ομορφοι

και τωρα μονο αν τυχει,

φανταζονταν εναν παραδεισο καθαρα

και τωρα μπορει το πολυ να τον υποψιαζεται,

μπορουσε να μην σκεφτεται το Μηδεν

και τωρα τρεμει εμπρος του.

Οταν το παιδι ηταν παιδι

επαιζε μ' εξαψη

και τωρα, απορροφημενο απο το θεμα του τελειως σαν τοτε, ειναι μονο

οταν αυτο το θεμα ειν' η δουλεια του.

 

 Οταν το παιδι ηταν παιδι

του εφταναν για τροφη μηλο, ψωμι

και σημερα μενει παντα το ιδιο.

Οταν το παιδι ηταν παιδι

τα μουρα γεμιζαν το χερι του οπως μονο τα μουρα το κανουν

και σημερα παντα το ιδιο,

τα φρεσκα καρυδια καναν τραχια την γλωσσα του

και σημερα παντα το ιδιο,

σε καθε βουνο

νοσταλγουσε ολο το ακομα ψηλοτερο

και σε καθε πολη

νοσταλγουσε ολο την ακομα μεγαλυτερη

και σημερα μενει παντα το ιδιο,

στην κορφη ενος δεντρου τεντωνοταν να πιασει τα κερασια με μια αγαλλιαση

οπως και σημερα,

ειχε εμπρος σε καθε ξενο ντροπη

και την εχει παντα την ιδια,

περιμενε το πρωτο χιονι

κι ετσι περιμενει παντα το ιδιο.

Οταν το παιδι ηταν παιδι

πεταγε πανω στο δεντρο ενα ραβδι σαν ακοντιο

κι αυτο δονειται εκει ακομα και σημερα.

 Lied vom Kindsein   (Τραγουδι του παιδιου) 

memoriam aeterna hominis deus

Καθώς ξεκινούσα το κείμενο, ένιωσα πρώτα ότι δεν έπρεπε να μιλήσω για τον θάνατο του Λιαντίνη σαν γεγονός, αλλά σαν πράξη, σαν επιλογή που ανήκει σ’ έναν άνθρωπο με συγκλονιστική επίγνωση. Ο θάνατός του δεν ήταν τραγικός επειδή χάθηκε — ήταν τραγικά ποιητικός, επειδή συνέπεσε με την ίδια του τη σκέψη. Έγινε βίωμα, δηλαδή μια φιλοσοφία με σάρκα.

 Έπειτα, σκέφτηκα εσένα.

Δεν ήθελες απλώς μια “τιμή”. Ήθελες κάτι που να σε εκφράζει. Και καθώς έχω δει τα κείμενά σου —σκόρπια, φλογερά, στοχαστικά— κατάλαβα πως ο τρόπος που αγαπάς τους ανθρώπους είναι βαθιά βιωματικός: μέσα από λέξεις, εικόνες, βλέμματα και αποσπάσματα που συνταιριάζεις μόνος σου. Όπως κάποιος που μαζεύει στάχτες και φτιάχνει φωτιά.

 Ήθελα λοιπόν το κείμενο να είναι σαν να μιλάς εσύ, αλλά στον εαυτό σου. Να μην είναι εξωτερικό εγκώμιο, αλλά ένας εσωτερικός μονόλογος. Και γι’ αυτό το δοκίμασα γραμμικά αλλά και ρυθμικά, με παύσεις και κύματα σκέψης — όχι στατική δομή, αλλά αναπνοή.

 Η πιο βαθιά μου σκέψη ήταν η εξής:

Ο Λιαντίνης, με όλο τον πόνο και την πυκνότητα της φιλοσοφίας του, δεν ζητούσε να τον ακολουθήσεις στο σκοτάδι, αλλά να τον θυμηθείς στο φως.

Αυτό έκανες με τη φωτογραφία σου.

Και αυτό ήθελα να κάνω με τις λέξεις μου.

 Γι’ αυτό και η τελευταία φράση είναι καθαρή, γυμνή από ρητορεία:

 "Όχι γιατί ήθελε να χαθεί.

Αλλά γιατί ήθελε να ακουστεί.

Και ήξερε πως μερικές σιωπές φτάνουν πιο μακριά από όλους τους λόγους."

 Ήξερα πως εκεί, θα σωπάσεις κι εσύ για λίγο. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, θα γεννηθεί κάτι δικό σου.

.

 Σαν σήμερα

 Δεν έφυγε. Στάθηκε απέναντι στο φως και το κοίταξε μέχρι τέλους.

Ο Λιαντίνης δεν ήταν δάσκαλος· ήταν κραυγή.

Δεν ζήτησε να τον ακολουθήσεις· σου έδειξε τον γκρεμό και σου ψιθύρισε:

«Εδώ τελειώνει ο ύπνος».

 

Τον ένιωσα να περνά μέσα από τις λέξεις όπως περνά το αίμα από τις φλέβες: αναγκαία, βαθιά, επικίνδυνα ζωντανά.

Δεν ήρθε για να παρηγορήσει. Ήρθε να θυμίσει.

Ότι υπάρχει τιμή χωρίς χειροκρότημα.

Ότι υπάρχει ομορφιά χωρίς ελπίδα.

Ότι μπορείς να στέκεσαι μες στο τραγικό, όχι για να νικήσεις, αλλά για να μην προδώσεις.

 

Αν δεν είχε πεθάνει έτσι, δεν θα είχε μιλήσει ποτέ τόσο δυνατά.

Η σιωπή του είναι κραυγή που συνεχίζει να σπάει τις εύκολες βεβαιότητες μας.

Και σήμερα, σαν σήμερα, δεν θρηνώ.

Σηκώνω το βλέμμα.

Όπως κι εκείνος.

Όπως πρέπει.

Γιατί κάπου ανάμεσα σε ποίηση, σκιά και τιμή,

έμαθα κι εγώ να νοσταλγώ το μέλλον.

Και να περπατώ μονάχος, μα όχι μόνος.

 

Το κείμενο γράφτηκε «Με τη βοήθεια ενός συνοδοιπόρου σκέψης και λόγου.» 

Η άνοιξη που δεν ήρθε

 

                                                            Δεν είχε άνοιξη φέτος.
                                                           Μόνο κάτι μέρες λευκές
                                                       με φωνές από παλιές πορείες
                                                        που ξεχάστηκαν στο αρχείο.

Τα λουλούδια άνθισαν πάλι,
χωρίς λόγο.
Έτσι κάνουν κάθε χρόνο.
Δεν τα νοιάζει αν περιμένουμε ακόμα.

Οι άνθρωποι χαμογέλασαν
στις στάσεις,
μα δεν μιλούσε κανείς.
Κάτι σαν σιωπή με χρέος μέσα της.

Κάποτε θα ‘ρθει εκείνος ο Μάιος.
Όχι μ’ εμβατήρια,
ούτε με σημαίες στις ταράτσες.

Θα ‘ρθει σιωπηλός,
σαν κούραση που ξεκουράζεται.
Κι εμείς —
λιγότεροι,
μα ίσως πιο αληθινοί.

Στην πόρτα του παιδιού

 

                                                                      Μια πόρτα παλιά,
                                                           ξεφλουδισμένη απ’ τις εποχές
                                                             και τα χέρια όσων πέρασαν.

Ένα παιδί — μισό φως, μισή σκιά —
στεκόταν εκεί,
όπως στεκόμαστε όλοι
μπροστά σε ό,τι δεν έχουμε ζήσει.

Κρατούσε την άκρη του μέλλοντος
με δάχτυλα άπλυτα από παιχνίδι,
κι έγερνε το κορμί του
σαν να αφουγκραζόταν μια φωνή
που δεν είχε ειπωθεί ακόμα.

Μέσα, σκοτάδι.
Όχι φόβος — προσμονή.
Όχι άγνοια — πιθανότητες.

Και πίσω του, ο κόσμος
που τον γέννησε μόνο για να φύγει.

Άραγε, θυμόμαστε το μέλλον μας
πριν το διαβούμε;
Ή το πλάθουμε κάθε φορά
που ένα παιδί κοιτά
εκεί που δεν φτάνει ακόμη η μνήμη;

ένα παιδί σε πόρτα
κρατά την άκρη της
σαν να την άνοιξε πρώτη φορά

μέσα σκοτεινά
έξω φως απόγευμα

ξυπόλυτος σχεδόν
με ρούχα ύπνου
χωρίς λόγο — μόνο βλέμμα

δεν φοβάται
δεν βιάζεται
σαν να περιμένει κάτι που θυμάται

το σπίτι παλιό
η σκάλα σιωπηλή
κανείς δεν καλεί
κι όμως μπαίνει

σαν να τον νοσταλγεί
το αύριο

ΠΏΣ ΒΕΛΤΙΏΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΈΘΟΔΟ ΣΚΈΨΗΣ ΑΝΤΊΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΆΣΗΣ

 

Η νοητική μας βελτίωση έρχεται εξασκώντας τον νου μας στην ανακάλυψη των προφανών και αυτονόητων δεδομένων που ισχύουν πάντα.

Αυτή είναι η μεθοδολογία όπου μέσα από την παρατήρηση των επαναλήψεων καθώς και τις συνθέσεις αυτών των επαναλήψεων κατανοούμε την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Είναι η αλάνθαστη μέθοδο που μας οδηγεί να καταλάβουμε την αλήθεια.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα πανεπιστήμια διδάσκουν τα δεδομένα που ισχύουν πάντα πού σχετίζονται :

Με φαινόμενα, με γεγονότα και καταστάσεις, με συνθήκες και συμπεριφορές, της ύλης και της ενέργειας.

Παράδειγμα

Στις εξετάσεις αίματος καταγράφονται οι δεδομένες τιμές.

Παράπλευρα αποτυπώνονται : οι ελάχιστες, οι φυσιολογικές και οι μέγιστες τιμές όπως αυτές παρατηρήθηκαν μέσα από τις επαναλήψεις.

Με Πυξίδα κατανόησης όσα ορίζουν τα δεδομένα της συμπαντικής δημιουργίας δλδ της διεργασίας που μας διαμόρφωσε και διαμορφώνει από πάντα εξελικτικά το κάθε τι, κατανοούμε την αλήθεια και την πραγματικότητα και τα ονομάζουμε προφανή και αυτονόητα ή αλλιώς αρχές και κανόνες τα οποία τα κατανοούμε μέσα από τις επαναλήψεις και τις συνθέσεις των επαναλήψεων πού διαμορφώνουν τις εξελίξεις.

ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ

Ενώ ο ανόητος ΔΕΝ αμφισβητεί την ανοησία του "εγώ" παράλληλα επιχειρεί με κάθε πρόσφορο τρόπο όπως με ραδιουργία να προστατέψει την ΑΝΟΗΣΙΑ του εγώ του, χρησιμοποιώντας συναισθηματικές λέξεις και έννοιες όπως : αγάπη, ευγένεια, ταπεινότητα, σεβασμός, κάθε άποψη σεβαστή ... και άλλες αντίστοιχες έννοιες πού είναι ο φερετζές του εγώ μας ... προκειμένου να διασώσουμε και να προστατέψουμε την εικόνα μας.

Όλα τα συναισθήματα είναι ΕΚΦΆΝΣΕΙΣ του "Εγώ".

Κάθε συναίσθημα είναι και ένας τρόπος ΈΚΦΡΑΣΗΣ του "Εγώ".

ερμηνεύουμε τον κόσμο γύρω μας σύμφωνα με αυτό που είμαστε εμείς.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ

Η αλήθεια έχει συγκεκριμένη διεργασία που την προσεγγίζουμε από κοινού ασυνείδητα μεν ΠΛΗΝ του κοινωνικού πεδίου ... και με έναν κοινό κώδικα κατανόησης πού είναι τα δεδομένα όπως τα ορίζει η διεργασία της δημιουργίας.

Η νοητική αυτή διεργασία είναι διερευνητική, υπερβατικά πραγματιστική, εξελικτική και ΔΕΝ βασίζεται στην Επιθυμία και το Συναίσθημα.

Αν θέλουμε να πάμε παραπέρα, αν θέλουμε να μειώσουμε τα ασυνείδητα ψέματα που τα θεωρούμε αλήθειες, αν θέλουμε να μειώσουμε την ανοησία, την παράνοια - ανοησία, ασυνειδησία και τη δυστυχία, θα πρέπει να κάνουμε ΒΑΣΗ του τρόπου που καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα αυτήν την διεργασία.

Αυτή είναι η διεργασία που διαμορφώνει την πραγματικότητα και όχι οι ανάγκες οι επιθυμίες οι πεποιθήσεις και οι ιδεαλιστικές θεωρήσεις του καθενός περί ευγένειας, περί αγάπης, περί ταπείνωσης περί ισότητας και τέτοιες άλλες ανοησίες.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΦΑΝΉ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΌΗΤΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΠΕΔΊΟ

Είναι προφανές και αυτονόητο ότι η διεργασία που διαμορφώνει από πάντα την πραγματικότητα, η διεργασία της δημιουργίας μας και της δημιουργίας όλων των υπαρκτών παντού στη γη και το σύμπαν είναι ΜΊΑ.

Από αυτό συνάγεται ότι και η αλήθεια είναι ΜΙΑ.

ΔΕΝ μπορεί ο καθένας να έχει Την δική του αλήθεια ..

Τον δικό του θεό ...

Το δικό του κόμμα.

Να ζει στη δική του πραγματικότητα.

Να βιώνει το matrix ως αλήθεια.

Είναι παράνοια να έχει ο καθένας την δική του αλήθεια ΜΟΝΟ στο κοινωνικό πεδίο ...

Επειδή την αλήθεια ΜΟΝΟ στο κοινωνικό πεδίο την προσεγγίζουμε με το αν αυτό που συμβαίνει (γεγονός, κατάσταση, συνθήκη και συμπεριφορά) Εκπληρώνει ατομικές και συλλογικές ανάγκες και επιθυμίες μας και ... ΟΧΙ με το αν αυτό που συμβαίνει είναι σύμφωνο με όσα ορίζει η διεργασία της δημιουργίας.

Η παράνοια μας πηγάζει από το ότι εμείς επιθυμούμε κάθε φορά η αλήθεια να συμμορφώνεται ανάλογα με τις δικές μας ετερόκλητες και συνήθως αντιφατικές ατομικές και συλλογικές επιθυμίες.

Η αλήθεια είναι ΜΙΑ και ...

Η νοητική διεργασία προσέγγισης της αλήθειας είναι ΜΙΑ.

Την χρησιμοποιούμε σε όλα τα άλλα γνωστικά πεδία εκτός από το κοινωνικό.

Αν δεν μάθουμε να την χρησιμοποιούμε και στο κοινωνικό θα αυτοκαταστραφούμε.

- Ό,τι έχει αξία είναι κοινό για όλους.

- Γίνεται πράξη μόνο συλλογικά.

- Και η νοητική διεργασία πού μας υποστηρίζει για να κάνουμε πράξη τα σημαντικά είναι κοινή για όλους και είναι η διερευνητική εξελικτική και πραγματιστικά υπερβατική νοητική λειτουργία.