Έχω μια γενική ηττοπάθεια, μια εσωστρέφεια, μια τάση να με μηδενίζω,αν όχι να με υποβαθμίζω. Ξέρω τα όρια και τις αντοχές μου, τα κουράγια και τα ήθη μου. Ξέρω πως έτρεχα για τους άλλους, αλλά μου το επιτρέπω μέχρι ενός σημείου πια. Κάποτε να αγαπούσα την δουλειά μου ίσως λίγο παραπάνω από το κανονικό, όμως πάντα αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να έκανα καλύτερο. Γνωρίζω μέσα μου πως ο κόσμος δεν αλλάζει, μα ξέρω πως μπορώ να κάνω κι άλλα, μήπως και πάψουν οι ενοχικές μου τύψεις. Όχι να με δεχτούν, όχι να μου πουν ευχαριστώ, αλλά γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη φυσικά με το δικό μου μυαλό γιατί για άλλους η δικιά μου δικαιοσύνη είναι η δικιά τους αδικία.
Αέναη και ακούραστη ουσιαστική κριτική και αμφιβολίες συνέχεια. Στο μυαλό μου συνεχές πόλεμος. Κάποτε δεν είχα όρια μέχρι που μπορώ να φτάσω.Είχα ορίσει την ενέργεια που θα καταναλώσω, τις εργατοώρες μου, είχα θέσει τα όνειρα σε στόχους,σχεδόν ψυχαναγκαστικό θα με χαρακτήριζες, άλλα όλα αυτά αλλάξανε πια .
Δεν με αγαπάω καθόλου, ούτε και λίγο. Συνειδητά έχω αφεθεί στην μοίρα μου εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια σίγουρα. Σέρνομαι σαν σκούληκας και είμαι αφημένος στη ροή των γεγονότων χωρίς να συμμετέχω πουθενά και σε τίποτα. Μόνο Υλιστικά μπορώ να πω πως κρατιέμαι καλά για εννιά χρόνια αλλά στο πνεύμα καθόλου.
Ναι ξέρω τα σημάδια στο κορμί μου, το πως αλλάζει. Φαντάζομαι τις ρυτίδες που θα βγάλω, νωρίς νωρίς κιόλας. Δεν ξέρω μέχρι που φτάνουν οι ανάγκες μου για τους άλλους και προς τους άλλους, και πάνω από όλα τι έχω ανάγκη εγώ να παράγω. Κάποτε ήμουν αναγκαστικά ευτυχισμένος, όμως τα τελευταία 4 χρόνια το παράτησα κι αυτό. Μια ζωή ήμουν στην αντίδραση, αλλά όχι την πραγματική αλλά αυτή που με βόλευε αλλά και αυτή που αν και ανούσια έκανε πάντα μεγάλο κρότο και σήκωνε πίσω της πάντα πολύ σκόνη αλλά μόνο αυτό. Αποτέλεσμα και δράση στο τέλος της αντίδρασης ήταν μία τρύπα στο νερό. Ακόμα και αυτό όμως τις τελευταίες μέρες απαιτούν να σταματήσει αν και άργησαν ομολογουμένως πολλά χρόνια να αντιδράσουν κι αυτοί με την σειρά τους. Μόνο που αυτοί επειδή είναι πιο ισχυροί από εμένα η αντίδρασή τους είναι αποτελεσματική με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πια και ευνουχισμένος.
Δρόμοι γκρι,σταυροδρόμια γκρι σαν φλέβες σε ένα κουρασμένο τσιμεντόσωμα. Μια ύπαρξη αφαιρετική,ένα ουδέτερο χρώμα,μια κάθετη στάση. Ταιριάζει στον χαρακτήρα μου το γκρι,στο σταθερό εγώ μου,στις μονομελείς προσπάθειές μου,στις ασκήσεις και τις κρίσεις λογικής και ήθους. Αυτές οι κρίσεις έχουν καταντήσει η Νέμεσις μου Και όμως,όσο με τραβάει αυτή η απόσταση από το καλό και από το κακό,όσο και αν η λογική μου ακολουθεί το αποστασιωμένο χρώμα,δεν υπάρχει στιγμή από μέσα μου που το γκρι να μην ξεχωρίζω.
Μου πήρε έναν πατέρα το γκρι. Γκρι χρώμα ο καπνός από την εξάτμιση της νταλίκας, γκρί ο καπνός που αφήνει το τσιγάρο προτού γίνει καρκίνος στον πνεύμονα, γκρι και οι τοίχοι του νοσοκομείου που πήγαν την μάνα μου με έμφραγμα. Όλα γκρι. Μου θυμίζει εμένα,τα μεγάλα μου όνειρα,που ένα -ένα υφαίνουν το γκρι κουφάρι μου. Τα τσιγάρα που δεν τελείωσα ποτέ και τους ιδρώτες ,το κλάμα που άδικα έπνιξα,για όσα δεν κατάφερα να ανατρέψω και όσα κατάφερα από εγωισμό να προστατεύσω.
Η ψυχή μόνο έχει χρώμα μπλε,σαν μια καθάρια ψυχή που προσπαθεί στον ουρανό να ξεχωρίσει.Και όταν τα σύννεφα μαζεύονται η ψυχή θρύψαλα γίνεται και βρίσκεται στις σταγόνες που γαργαλούν το δέρμα μου. Κρύβεται και ντύνεται με ξένα προσωπεία και σώματα,ψεύδεται σαν μικρό παιδί και γελά με μάτια, χρώματος ψυχρού γαλάζιου του πάγου και όταν την αντικρίζω με γεμίζει ξανά τα πνευμόνια αέρα.
Υπάρχει ακόμα ένα χρώμα τώρα που το σκέφτομαι, το χρώμα του φόβου. Του δίνεις χρώμα και βάθος,έχεις το αίσθημα της αναθεώρησης,ανασυγκρότησης,της απειλής και νικάς μόνο όταν τον κρεμάσεις, τον δημοσιοποιήσεις, τον ΄βαφτίσεις΄, τον κερδίσεις.Γιατί πόσο θάρρος θέλει η αναγνώριση ενός φόβου;Πόση αλήθεια θες να δεις κάτω από το ψεύτικο χρώμα.Όταν θες να περάσεις ένα εμπόδιο,παλεύεις με νύχια και με δόντια και αυτό θέλει θάρρος.Άρα ,με άλλα λόγια,το θάρρος προέρχεται από τον φόβο μας...και ο φόβος μας πηγάζει από το θάρρος που πρέπει να αντλήσουμε για να αναγνωριστεί....Γιατί μέχρι το υποσυνείδητο να γίνει συνείδηση δεν μπορείς να το ονομάσεις,αφού δεν γνωρίζεις λογικά-ψυχικά την υπόσταση.
Κάτι τέτοια πάω και σκέφτομαι την ώρα που στέκομαι πίσω από το παράθυρο καθώς μπαίνει η άνοιξη, Σαββατόβραδο και μόνος εδώ και 43 χρόνια.......
