ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης Jose Mujica στην ουρά νοσοκομείου
Η ζωή είναι μια αίθουσα
αναμονής νοσοκομείου.Ένα νοσοκομείο
που τηρείτε αυστηρή σειρά προτεραιότητας
και αναμονής. Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά
εσάς και τους γύρω σας. Οι γύρω σας βλάπτουν εσάς όπως και εσείς αυτούς. Καπνίζοντες ή μη.
Αναζήτησα το νοσοκομείο
και νομίζω ότι το βρήκα.Ξέρεις τι
ανακάλυψα τελικά; ότι το νοσοκομείο
ήταν ένα άσυλο με ανθρώπους χαμογελαστούς
που κρατάνε όπλα. Με πτώματα αναγνώστες
που βιάστηκαν να ζήσουν. Με οργισμένους
ανθρώπους,που καίνε τις ζωές τους και
κρατάνε τις στάχτες σε μικροσκοπικά μπουκαλάκια. Κολλάνε και ένα χαρτάκι που αναγράφει την πιθανή ημέρα της επανάστασης
τους. Μια ημερομηνία που κάθε ξημέρωμα συστέλλεται και κάθε σούρουπο διαστέλλεται αλλά το τελικό άθροισμα πάντα παραμένει
ίδιο όσο κι αν περνάνε οι μέρες και τα χρόνια δεν θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της πολυαναμενόμενης επανάστασης. Εκεί που
τα ζώα θα λυτρωθούν απ'την εξαφάνιση
των ανθρώπων. Να ξαναπλάσουν το ζωικό
βασίλειο με τους δικούς τους κανόνες.
Oi αναμνήσεις είναι σημαντικές αλλά η συλλογή τους σε μπουκαλάκια μάταια. Η ζωή είναι ένα παραμύθι. Μια έντονη ενασχόληση με αποτέλεσμα την εύκολη μετάβαση προς τον θάνατο που τελικά γίνεται κίνητρο. Για να αποφύγεις την επανάληψη πρέπει πρώτα να επαναληφθείς μέχρι το σημείο που όλα θα σου φαίνονται διαφορετικά. Για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα να μισήσεις τον εαυτό σου και για αυτό δεν αγαπάμε αλλήλους.
Η ευφυΐα έχει καταντήσει αλαζονεία, την ευχαριστιέσαι μα νιώθεις
συνάμα και ντροπή. Οι κανόνες των ανθρώπων
είναι η αιτία για αυτό. Εχουμε φτάσει
στο σημείο να απαντάμε σε ερωτήσεις με
δικές μας ερωτήσεις και καταλήγουμε
πάντα σε παράλληλους μονολόγους χωρίς
να ακούμε τους άλλους.Σκεφτήκαμε ποτέ
τις στιγμές που χάσαμε μέσα από τις
κουβέντες που κάναμε δίχως νόημα;
Σε κρίσεις πανικού καλούμε ανθρώπους που αγαπάμε και εκεί επιθυμούμε να ακούσουμε τόσο πολύ αυτό που θέλουμε που απογοητευόμαστε από οποιαδήποτε άλλη απάντηση θα πάρουμε εκτός από αυτή που έχουμε σχεδιάσει στο μυαλό μας.
Η ζωή είναι μια αίθουσα
αναμονής νοσοκομείου που όλοι θέλουμε
να πάμε.Γεννάμε παιδιά για να τα
μεγαλώσουμε όπως θέλουμε εμείς και
θέλουμε να κοιτάμε μέσα απ'τα μάτια
τους. Αυτή η όραση κάποτε νομοτελειακά
θα μας προδώσει και αυτό το φοβόμαστε.
Αν μπορούσαμε να
αλλάξουμε την μονοτονία στον χρόνο θα
ήταν ενδιαφέρον. Πολλοί θα τον γυρνούσαν
πίσω να ξαπλώσουν στο παιδικό τους
κρεβάτι και να κουρνιάσουν σ' αυτό σαν
παιδιά ξανά. Να ακούσουν ξανά παραμύθια.
Η ζωή είναι μια αίθουσα αναμονής νοσοκομείου ακριβού και πολυτελείας απαραίτητο για το επόμενο βήμα. Υπάρχουν δρόμοι που ακολουθείς χωρίς την σκέψη ότι κάπου θα φτάσεις. Δεν ξέρεις αν πρέπει να πας πίσω ή μπροστά, για να στρίψεις επιδέξια πρέπει πρώτα να μεταμορφωθείς σε παραμύθι. Ένα παραμύθι που σου λέει να περιμένεις ,να μην πεθάνεις, προσπάθησε να μείνεις ζωντανός,κάποια μέρα θα σωθείς.
