Μια νύχτα με καταιγίδα
είδα ένα σπουργίτι στο
μπαλκόνι μας. Με το ζόρι έπαιρνε αναπνοή,
καλύπτονταν ήδη από τα μυρμήγκια και
ήταν εντελώς τυφλό.
Το έφερα στο σπίτι και
το έβαλα σε ένα κουτί. Αφού πέρασε μια
νύχτα στο υπνοδωμάτιο, το πρωί με ξύπνησε
τιτιβίζοντας πολύ δυνατά. Προσπάθησα
να το ταίσω αλλά χωρίς καμία τύχη, γι'
αυτό το τοποθέτησα στο μπαλκόνι.Αυτό
συνέχισε να τιτιβίζει σχεδόν ουρλιάζοντας
ασταμάτητα για τρεις ώρες.
Τελικά, ο πατέρας του
τον βρήκε και άρχισε να το ταΐζει. Έφερε
ψωμί και κάθε 10-15 λεπτά όλη την ημέρα
για δύο εβδομάδες το τάιζε κατ' ευθείαν
στο στόμα.
Μεγάλωνε κάθε μέρα,
αλλά ήταν ακόμα τυφλό. Κάλεσα έναν
κτηνίατρο, και μου είπε να προσπαθήσω
να του βάλω απλές οφθαλμικές σταγόνες.
Δούλεψε!
Άρχισε να κρύβεται από
τους ανθρώπους και πήγαινε πίσω από τα
λουλούδια. Σύντομα, ο πατέρας του άρχισε
να δείχνει τον τρόπο για να πετάξει από
το παράθυρο.
Μια μέρα απλά έφυγε.
Ήξερα ότι αυτή η μέρα θα έρθει τελικά.Το
ίδιο βράδυ ανησύχησα γιατί είχε άσχημες καιρικές συνθήκες που
συνεχίστηκαν και για τις επόμενες
ημέρες.Ωστόσο, τρεις ημέρες αργότερα,
ήρθε πίσω και αποκοιμήθηκε σε μια από
τις γλάστρες. Ήταν η τελευταία φορά που
το είδα.
Ελεύθερη μετάφραση δικιά μου.
