Θα σβήσεις από την μνήμη μου άμα πεθάνω Βικάρα............

Και τα χρόνια περνάνε

Και οι άνθρωποι φεύγουν

Και εμείς δεν αντιδράμε

Μάθαμε να ξεχνάμε

Και να μένουμε μόνοι...

Της λήθης το στενό το πέρασες πριν προλάβω να σ' αποχαιρετήσω είδα τον ήλιο να σε κεντά με τις χρυσές ακτίνες σε σήκωσε ψηλά στα μάτια της ψυχής μου έγινες σύννεφο λευκό και σ' έκλεψε ο Θεός Είναι δύσκολο να καλύψεις το κενό μιας τεράστιας απουσίας. Δεν έχει σημασία πια πόσα χρόνια περάσαν..εσύ είσαι ακόμα εδώ.....πάντα θα εισαι.........θα χαθεί η μνήμη σου μαζί με το φθαρτό κορμί μου.

Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα. Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Η δε χαρά και το περιεχόμενο της έχει την ίδια ένταση με τον πόνο της δοκιμασίας. Ο θάνατος, ο πόνος, η αδικία αποτελούν μυστήριο που η όποια απάντηση το διασαλεύει. Ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας να είναι η συνύπαρξη με το δικό του προσωπικό πόνο, το ελπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα με τα βαθύτερα αυτά γιατί.

Η λογική δεν είναι πάντα αυτή που επιλύει τα πράγματα. Στη ζωή μου όποτε έβαζα στη ζυγαριά από τη μια τη λογική και από την άλλη το συναίσθημα, πάντα το συναίσθημα ήταν πολύ βαρύ.Πάντα η ζυγαριά ήταν ανισόρροπη. Δεν έχει σημασία η σχέση που είχα με τη Βίκη. Σημασία έχει η καθημερινή συναναστροφή μας γι’ αυτό και πηγαίναμε παράλληλα. Η Βίκη ήξερε να μιλάει, ήξερε να δίνει. Η Βίκη μας έδωσε την ζωή της τα πάντα δηλαδή. Εμείς προσπαθήσαμε να της δώσουμε απ’ αυτά που περίσσευαν. Την ευχαριστούμε…

Το τραγούδι σου Βικάρα....

Συνταγές Μαγειρικής

Καλλιτέχνες: Χαΐνηδες, Mode Plagal
Άλμπουμ: Η κάθοδος των σαλτιμπάγκων
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2008

Μουσική: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης, Γιώργος Μανωλάκης

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης

Τραγούδι: Μαρία Κώτη, Φωνητικά: Δημήτρης Ζαχαριουδάκης

Από μικρή της άρεσε μες στην κουζίνα μόνη

τις ώρες να σκοτώνει με τη μαγειρική

και πέφτανε τα δάκρυα θυμώντας τη ζωή της

και δίναν στο φαΐ της μια γεύση μαγική.

Κύμινο, μοσχοκάρυδο και κόκκινο πιπέρι

ποτέ δεν είχε ταίρι ν' αλλάξει μιαν ευχή

να χαμηλώσειs τη φωτιά μετά την πρώτη βράση

να γίνονταν η πλάση ξανά από την αρχή.

Ψιλοκομμένος μαϊντανός και σκόρδο μια σκελίδα

να 'φεγγε μιαν ελπίδα στα μάτια τα μελιά

και προς το τέλος πρόσθεσε ένα ποτήρι λάδι

να 'νοιωθε ένα χάδι μια μέρα στα μαλλιά.

Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της

που 'κανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή

τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα

ολόιδια με κείνα που είχε ονειρευτεί.

Πόσες καρδιές που γίνανε αναλαμπή κι αθάλη

μας κάνανε μεγάλη κάποια μικρή στιγμή

κι αθόρυβα διαβήκανε απ' της ζωής την άκρη

χωρίς ν' αφήσει δάκρυ σε μάγουλο γραμμή.