Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Το κόκκινο φως της μοναξιάς



Ούτε φέτος θα στολίσω.Σκέφτηκα να βάλω ένα κόκκινο φωτάκι όχι για να θυμίζει μπουρδέλο το σπίτι αλλά για να προσελκύει τους μοναχικούς ανθρώπους. Κάν' το κι εσύ αν θέλεις να προσελκύσεις μοναχικούς ανθρώπους.Να γεμίσουμε κόκκινα φώτα.Γιατί κάθε μέρα τα ίδια πράγματα.


Xτυπάει ξυπνητήρι, το κλείνεις, ξαναχτυπάει, το ξανακλείνεις, το γαμημένο δε θα σταματήσει ποτέ, αιώνιος ρουφιάνος, πάντα εκεί να σου θυμίζει τη σκλαβιά σου.


Σηκώνεσαι, ψάχνεις παντόφλες, πουθενά οι παντόφλες κάπου τις καταχώνιασε πάλι ο σκύλος, βγάζεις πόδι και διστάζεις να πατήσεις στο παγωμένο πλακάκι, λες και είσαι στη θάλασσα και το σκέφτεσαι να μπεις να μη μπεις.

Πας στο μπάνιο, ανοίγεις τη βρύση, πλένεσαι, θες να γεμίσεις τη λεκάνη και να χώσεις μέσα το κεφάλι σου μέχρι να μουδιάσει το μυαλό, να μη σκέφτεσαι, και κυρίως να μη νιώθεις. 

Κοιτάς τη μάπα σου στον καθρέφτη .

''Που πας ρε μαλάκα, τι κάνεις, γάμησε τα όλα και τράβα μια βόλτα''

Ντύνεσαι, με το ζόρι, πάντα με το ζόρι, λες και πας για κρέμασμα,καλοντυμένος, έχει υποχρεώσεις η δουλειά, σκιάχτρο παντοτινό και μίζερο.

Φτιάχνεις καφέ, ο ίδιος καφές κάθε μέρα, 2 κουταλιές καφέ μια ζάχαρη, ούτε εκεί δεν αλλάζεις τη ρουτίνα σου, η ίδια γεύση, το ίδιο αίσθημα συνέπειας στην προγραμματισμένη δυστυχία σου.

Φοράς μπουφαν, παίρνεις κλειδιά, παίρνεις κινητό, ίδιες κινήσεις, ίδιες θέσεις, ίδιες εικόνες, καμιά αντίδραση, μηχανικά όλα, αναίσθητα, αδιάφορα, θλιβερά.

Φεύγεις, κλειδώνεις την πόρτα, εύχεσαι να μην ξαναγυρίσεις, να χαθείς σε άλλους κόσμους, που δεν χρειάζεται να κλειδώνεις πόρτες, παράθυρα, σκέψεις, συναισθήματα.

Περπατάς στο δρόμο, συναντιέσαι με άλλο ρομποτάκια, αδιάφορα όλα, με κατεβασμένα μούτρα, η ίδια θλίψη, η ίδια μαυρίλα.

Φτάνεις γραφείο, φοράς αυτό το ψεύτικο χαμόγελο, που μισείς περισσότερο κι απ΄το μαλάκα το αφεντικό σου, κάθεσαι στην καρέκλα,
δειλιάζεις, σε όλα, φωνάζουν μέσα σου όλα, αλλά μόνο χαμογελάς, πειθήνια, ψεύτικα, παραδομένος σε όλους και σε όλα, περιμένεις κάτι να αλλάξει το σκοτάδι, να δεις ένα φως, κάπου στα μακριά, αρκεί να υπάρχει εκεί να σου υπενθυμίζει ότι όλα είναι πιθανά.

Συνήθεια φίλε, η χειρότερη δύναμη, εθισμός στην ευκολία, όσο περισσότερο μισείς τη συνήθεια σου τόσο δυσκολότερα την αφήνεις.




Κ'ωστας Γεωργουσόπουλος ο σημαντικότερος κριτικός θερατρου και στιχουργός με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης

  Εργάστηκε στη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση για 35 χρόνια, από το 1964 ως το 1999. Το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του υπουργείου ...