Αιώνας,
αυτός είναι ο αιώνας μου,
ο κατηγορούμενος που υπερασπίζω. Παραμορφωμένος, σπαραγμένος από τα ίδια του τα
χέρια. Κοιτάξτε τις πληγές του πελάτη μου. Αυτό το λευκό υγρό που βλέπετε εδώ
είναι αίμα. Δεν υπάρχουν ερυθρά αιμοσφαίρια κι ο κατηγορούμενος πεθαίνει από
πείνα. Όμως δεν θα σας κρύψω το μυστικό αυτού του φοβερού πλάσματος. Ο αιώνας
θα ήταν καλός αν τον άνθρωπο δεν τον παραμόνευε ο σκληρός και προαιώνιος
σύμβουλος του. Το σαρκοφάγο εκείνο είδος που ορκίστηκε τον χαμό του. Το άτριχο
και πονηρό κτήνος που λέγεται πάλι άνθρωπος. Γιατί ένα κι ένα κάνουν ένα κι
αυτό είναι το μαρτύριο μας. Το κτήνος κρυβόταν, τσακώναμε το βλέμμα του ξαφνικά
στο βάθος των ματιών των πιο κοντινών μας. Τότε χτυπούσαμε. Νόμιμη… προληπτική
άμυνα. Όμως μέσα στα μάτια του ανθρώπου που έπεφτε είδα το κτήνος, ολοζώντανο
πάντοτε… τον ίδιο εμένα. Ένα συν ένα κάνουν ένα , τι παρεξήγηση… από
ποίον;
Από τι έρχεται στον λαιμό μου
αυτή η άνοστη , αυτή η ταγκιά γεύση….. από τον άνθρωπο; από το κτήνος; από μένα
τον ίδιο; Αυτή είναι η γεύση του αιώνα μας.
Αιώνες ευτυχισμένοι, αν δεν
μάθετε το μίσος μας, πως θα καταλάβετε την φριχτή δύναμη της θανατερής μας
αγάπης; Αγάπη ,μίσος …ένα συν ένα ίσον ένα.
Αθωώστε μας. Ο πελάτης μου ήταν ο
πρώτος που γνώρισε το μίσος τόσο απέραντα και πλατιά. Γι αυτό και ξέρει πως
είναι ο γυμνός. Εσείς ωραία παιδιά που προέρχεστε από μας, οι πόνοι μας σας
έχουν γεννήσει. ε; τι; Θα καταδικάσετε την μάνα σας; Απαντήστε λοιπόν…
Ο εικοστός πρώτος αιώνας ίσως είναι ο τελευταίος, μπορεί να μην
υπάρχουν πια αιώνες άλλοι ύστερα από τον δικό μας. Ίσως κάποια μπόμπα θα χεις
σβήσει όλα τα φώτα. Όλα θα χουν πεθάνει… τα μάτια, οι κριτές, ο χρόνος…
Νύχτα , ω δικαστήριο εσύ της
νύχτας, εσύ που υπήρξες, που θα υπάρχεις και που υπάρχεις. Μάθε ότι υπήρξα, εγώ
μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, το δωμάτιο μου… Σήκωσα τον αιώνα απάνω στους ώμους
μου και είπα, θα λογοδοτήσω για αυτόν και για σήμερα και για πάντα… ε; τι;……..
κείμενο : jean paul sartre- οι αυτοτιμωρούμενοι της αλτόνα 1961
