μεσα στη δυστυχία μου, υποφέρω με την ευτυχία των άλλων. Θέλω να σφίξω όλη τη μαυρίλα που με κατακλύζει σε μια δηλητηριώδη σφαίρα και να την καρφώσω στην καρδιά των άλλων - των φίλων, των γνωστών, των περαστικών στον δρόμο, μπας και καταλάβουν επιτέλους τι περνάω.
Αυτό ΔΕΝ είναι η συνήθης απαισιοδοξία του λογικά σκεπτόμενου εγκεφάλου, ΔΕΝ είναι η αποδοχή της ζωής ως μιας πορείας στο χάος, που άρα περνάει αδιακρίτως απ' το χειρότερο όπως κι απ' το καλύτερο. Είναι μια νοσηρή ψυχοσυναισθηματική κατάσταση, απόρροια βιοχημικής διαταραχής σε επίπεδο νευρώνων, με αναρίθμητες συνέπειες στην ζωή του πάσχοντος.
Οπότε, αν με νοιάζεστε λίγο και με δείτε να σκορπώ δεξιά κι αριστερά τη μαύρη μου μιζέρια, να πασχίζω με νύχια και με δόντια να μεταδώσω την απελπισία μου σαν ανεμοβλογιά, ΜΗΝ με προσπεράσετε - δεν είμαι σκατόψυχος, είμαι άρρωστος. Και μπορώ, ΜΠΟΡΩ να γίνω καλά.
Κείμενο: Άυγουστος Κορτώ
