Ο Γιώργος
Μιχαήλ είναι τραγουδοποιός από τους
λίγους.Κουβαλάει το βουνίσιο αέρα και
την παράδοση της δυτικής Μακεδονίας,
γράφει στίχους και μουσική, μα πάνω απ’
όλα είναι μάστορας στο ξύλο. Ξεκίνησε
με το Θανάση Παπακωνσταντίνου και την
Αγία Νοσταλγία το 1995. Ήρθαν και με βρήκαν
σε ένα καφενείο στην Κοζάνη και ετσι
ξεκινήσαμε , ο Θανάσης γεννούσε τα
τραγούδια και τα φέρναμε μαζί βόλτα.
Έφευγα από την Κοζάνη και πήγαινα στη
Λάρισα. Δεν κουραζόμασταν τότε.
Αυτή
είναι η προϊστορία μου. Είχα και το νου
στο ξυλουργείο. Πάντα. Αυτός ο τόρνος
είναι ένα αδηφάγο τέρας που ‘χει ένα
μόνο δόντι-το μαχαίρι- και κατατρώγει
τα ξύλα. Γνωρίζει όλα τα ξύλα. Σκαλίζει
κι όργανα με δαύτα. «Το μαραγκό το μάστορα
όλοι κατηγορούνε, γιατί έκοψε τρανό
δεντρί και ψάχνουν να τον βρούνε». Θέλει
γεωμετρία η τέχνη του μαραγκού. Γεωμετρία
όμως χρειάζεται και για να μπεις στη
μουσική κι αυτό στο υπογράφω. Κι έμπνευση
θέλει. Εγώ εμπνέομαι από τα πάντα. Κι
επειδή κοντεύω μισό αιώνα συμμορφώνομαι
σιγά σιγά. «Αυτό που χτες περίσσευε
αύριο δε θα φτάνει». Μπορεί να μην το
δείχνουμε, αλλά μέσα μας το ξέρουμε ότι
αλλάζουμε. Τα στημένα όμως ποτέ δε μου
άρεσαν. Στημένα σε τέσσερα ποδάρια. Τα
δύο δε στέκουν, τα τρία ισορροπούν, τα
τέσσερα κουτσαίνουν.
ΣΤΙΣ ΧΑΡΑΥΓΙΕΣ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ
Ο Γιώργος
Μιχαήλ είναι αυτοδίδακτος μουσικός.Σκαρφίζεται
τα τραγούδια του σαν όταν πελεκάει το
ξύλο. Απλά, φυσικά κι ανεπιτήδευτα. Με
περίσσεια υπομονή κι ευχαρίστηση.“Δεν
είμαι επαγγελματίας μουσικός και
στιχουργός. Χρειάζεται κι αυτό, απλώς
εγώ έτυχε να είμαι μαραγκός και να
κουβαλάω το μικρόβιο του καλλιτέχνη
και νομίζω ότι τα έχω καταφέρει καλά.
Σέβομαι, θαυμάζω κι ακούω πολλούς.Ποτέ μου δε ζήλεψα και δεν έχω
κανένα παράπονο από τον εαυτό μου. Μήτε
κι από την Κοζάνη και τους ανθρώπους
της.”
Η κουβέντα
φτάνει «Στης Γης το μουσαφίρη» Τον
κυκλοφόρησε το 2002. Προσωπικά τον θεωρώ
ένα μικρό ακατέργαστο διαμάντι της
ελληνικής δισκογραφίας. Με τον πιο
περίτρανο τρόπο αποδεικνύει τη βαθιά
πίστη του Γιώργου Μιχαήλ ότι η μουσική
υπηρετεί το στίχο κι όχι ο στίχος τη
μουσική. Τόσο η μουσική όσο κι ο στίχος
στέκονται από μόνα τους. Σαν παντρευτούν
και σμίξουν γεννιέται το τραγούδι, που
είναι το καλοραμμένο ρούχο πάνω στο
κορμί του στίχου και της μουσικής. Η
ιστορία της συγκεκριμένης δουλειάς τον
πονά πολύ.“Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι θα
την κυκλοφορούσε η δισκογραφική εταιρία
Extreme. Χάλασε όμως η προσπάθεια από τη
διακίνηση, που ήθελε την προώθηση κι
άλλων τριών δημιουργών, γεγονός που δεν
ενέκρινε η δισκογραφική, εκείνη θέλησε
μόνο τη δική μου, η διακίνηση όμως επέμενε
και στους άλλους και τελικά δεν
προχωρήσανε. Έτσι το δισκάκι το έδινα
εγώ ο ίδιος στις συναυλίες και στα
μαγαζιά, χέρι με χέρι.”
Μαζί με
τους συντοπίτες και συνοδοιπόρους
Δημήτρη Βαβλιάρα, Ζήση Φτάκα, Φώτη
Κακαβέλη και Γιάννη Βακουφτσή οργανώνουν
τη νέα τους δουλειά, ενώ εμφανίζονται
παράλληλα σε μουσικές σκηνές. “Είμαι
εντελώς νηστικός για τη μουσική. Το
μεγάλο μου έργο δεν το’ χω βγάλει ακόμη.
Το ετοιμάζω. Ανασύρω τα στιχάκια μου
από τα συρτάρια, επίκαιρα και φρέσκα.
Είμαι όμως χορτάτος από ζωή κι ανταμώματα.”
Θα γεννηθώ - Της Γής Ο μουσαφείρης 2004
