Δέν σ`απαρνήθηκα Θεέ,μηδέ σέ πήγα κόντρα.
ʼκριτο κι` ασχολίαστο σ`άφησα νά βαδίσεις.
Μύρια νεκρούς θανάτωσες σε γέφυρα στή Λόντρα.
Εκατομμύρια ταφές σού επέτρεψα νά ζήσεις.
Τό ράσο πού σέ σκέπασε,ραμμένο από θηλειές μου.
Τό αντερί σου εκρέμαγες καί θυμιατούσες μόσχους.
Η κρύπτη τής θυσίας σου,κατάρες κι` ενοχές μου.
Η αληθινή σου υπόσταση κόλυβα γιά ενόχους.
Δέν μπόρεσες.Δέν ήθελα.Μά δέ σέ λησμονούσα.
Δέν σέ πολέμησα Θεέ ακόμα κι` άν μπορούσα.
Σού επέτρεψα τό άπειρο τής θλάσης καί τής πάλης.
Μάλλον θάνατο έσπειρες,παρά ζωή αιώνια.
Σέβας σ` ορδές μουνόχαρων καί θυρευτών σκανδάλης.
Οι προφητείες σου γιά βιός,εκόπηκαν στή μέση.
Απόρησα μέ διδαχές πού σύγκορμος φθονούσα.
Εκάλεσες ακόλαστους υπάλληλους στή ζέση
κι΄ όλοι μαζί γκρεμίσατε τά μαρμαρένια αλώνια.
Δρόμους φωτός σού φώτισα σέ γειτονιές σβησμένες.
Δέν σέ χαράκωσα Θεέ ακόμα κι΄ άν ριγούσα.
αποτελέσματος κακού καί τέλεσμα απάτης.
Δικαίωμα σου αφορισμοί κι` αξίες λησμονημένες.
Η αγάπη πού εδίδαξες μιά διδαχή κειμένων,
στραβοχημένης κι` άναρχης καθείρξεως `σπολάτης.
Έρωτας λάγνος στιβαρός,απόρριμα ασθμαίνων,
Λίβελλους κι` άν φαντάστηκα,δέν έκραξα λοιδόρια
Δέν σ` αφορίζω άρχοντα καί δούλο σέ ξορκίζω.
Μαντάτα ανυπόστατα καί νέα νά προσμένεις.
στέλνω πεσκέσι σ`εκλλησία,χρυσής καί στολισμένης.
Ιδρώτα πάγο καί σφυγμό πού άκαιρα βαδίζω,
Προσμένω δόλιες απειλές,μπάς καί μέ συνταράξουν.
Γραπτά καί λόγο ξέχασα σ` ευκτήρεια μαγείας.
Προσήγορη η σκέψη μου,μά λάθος παρηγόρια,
σκέπασε μνήμες Δωρικές καί εντέλειες λατρείας.
Δέν σ` εξαιρώ Θεάνθρωπε,μά δέν σέ λογαριάζω.
ʼναρχος καί αμέριμνος στέκω καί σέ κοιτάζω.
Διοίκηση καί μέριμνα δέν φτάνουν νά διατάξουν.
Υποκορίζω τίς ορμές καί τίς υποβιβάζω.
Δέν σ` αμολάω ελεύτερο ψυχές νά βακτηριάσεις.
Γιασάκι θρέφω στήν οργή καί ολάκερη τήν χώνω.
Κασίδα λούζω κεφαλής καί ξέπλυμα δεκάζω.
Δέν θα σ` αφήσω κληρικέ,παιδεία νά σπειριάσεις.
Κηδεύω τά καθέκαστα καί νέους μεγαλώνω.
Δέν επιτρέπω ύπουλες μομφές αλλοφρωσύνης.
Δέν θά σ`αφήσω εκπαίδευση αρχαία νά μολύνεις.
Γεννά δουλείας εξάρτηση κι` εύφημα κυριεύει.
Αφήγημα καί προσταγή δέν πρέπει στούς δασκάλους.
Τεμπέλικα καί ανέμελα η γνώση αντριεύει.
Μέ διαταγές τό πόνημα γεννάει μόνο κάλους.
Στίχοι: Στάθης Καρυδομάτης
