Μπροστά
σε ένα τεράστιο εμπορικό κεντρο στέκει ένας θυρωρός, σ’ αυτό
το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά
να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν
μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο
άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά
μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα.
«Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι».
Η
πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς
παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος,
για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις
το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και
λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε
να μπεις, μ’ όλο που σου το απαγόρεψα.
Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν
είμαι παρά ο πιο κάτω απ’ όλους τους
θυρωρούς. Από αίθουσα σ’ αίθουσα είναι
κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από
τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’
εγώ μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες
δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Το εμπορικό ωστόσο πρέπει να ‘ναι στον
καθένα και πάντα προσιτό, σκέπτεται,
και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το
θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι
του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη
μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα,
αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε
να πάρει την άδεια να μπει.
Ο
θυρωρός τού δίνει ένα σκαμνί και τον
αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί
δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές
προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει,
και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια
του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρές ερωτήσεις,
σαν αυτές που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι,
και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν
μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο
άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος
για το ταξίδι του, ξόδεψε τα πάντα, ακόμη κι
ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για
το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και
ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο
για να μη νομίσεις πως παράλειψες
τίποτα».
Όλα
αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί
το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά
τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος
τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για
να μπει στο εμπορικό.
Καταριέται
την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια φωνάζειι δυνατά χωρίς όμως να κάνει κάτι άλλο και όσο περνάει ο καιρός και γερνάει καταλήγει να μουρμουρίζει μόνο. Τέλος,
το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω
του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα
τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο,
αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο
σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από
του εμπορικού την πόρτα.
Δεν
έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό
του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής
σε ένα ρώτημα, που δεν είχε, κάνει ως
σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν
μπορεί πια ν’ ανασηκώσει το ξυλιασμένο
του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει
πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου
έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα
να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι
αχόρταγος…» «Όλοι μάχονται να μπουν στο εμπορικό κέντρο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει
να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα
να μπει;»
Ο
θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει
κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την
ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας
άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ,
γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη.
Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.»
