Αγαπημένοι μου ποιητές μέρος πρώτο

 

Όσο περνούν τα χρόνια και ξεχνάω όλο και περισσότερο. Για αυτό αποφάσισα όλους τους ποιητές που μ’ αρέσουν τα ποιήματά τους να τους μαζέψω σε αναρτήσεις όπου θα παραθέτω παρακάτω τα ονόματά τους κι από ένα ποίημα.

          ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ 

(Τρίκαλα Θεσσαλίας 1906-Αθήνα 1997)

 Πατέρα…

Σαν έβγαλαν τα κόκαλά σου

η μητέρα ήταν άρρωστη.

Και δεν μπόρεσε να ρθει στο Κοιμητήρι.

Μα κουβεντιάζει κάθε μέρα μαζί σου.

Τα βιβλία σου έγιναν σύνταξη

Και της εξασφάλισαν το ψωμί της

Και το ξανθό μουστάκι σου φύτρωσε

Πα στα χείλη του εγγονού σου.

ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ

(Έδεσσα, 7 Σεπτεμβρίου 1935 - 1 Ιανουαρίου 2019)

 

Αξιωματικός

Στο σκολειό, πολλές φορές η δασκάλα μάς ρωτούσε :

- Και τι θα γίνετε σα μεγαλώσετε, τι θα γίνετε

όταν σκορπίσετε από δω,

σαν γίνετε άντρες;

Kατέβαζα το κεφάλι κι έλεγα μέσα μου:

- Αξιωματικός πάνω στο άλογο, αξιωματικός ! ...

Μα τώρα που γνωρίζω τι σημαίνουν τα παράσημα,

τ' αστέρια πάνω στις επωμίδες, τώρα που γνωρίζω

τι σημαίνουν οι γυαλισμένες μπότες, τι σημαίνουν

τα σπιρούνια και οι ματωμένες σάλπιγγες,

προτιμώ να ' μαι βοσκός με τα γελάδια

όλη μέρα, βρέχει, χιονίζει, στο δάσος...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

(Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933)

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλημονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουντα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

(Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943)

Το ταξιδι

 

Μου σφίγγει ο καημός σαν θηλειά το λαιμό

και μες την καρδιά με δαγκώνει σαν φίδι

παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξίδι

χωρίς μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μου αργά να τραβώ,

να τραβώ αλλά πουθενά

και ποτέ να μη στέκω

ψυχή να μη βρίσκω

 ή πάντα να μπλέκω

με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά

 κλεισμένα τα σπίτια

τα τζάκια σβησμένα ψηλά

να μη φέγγει αστέρι κανένα

και κάτω γυναίκα καμία

το δρόμο μου αργά να τραβώ,

να τραβώ αλλά πουθενά

και ποτέ να μη στέκω

ψυχή να μη βρίσκω

ή πάντα να μπλέκω

με κόσμο τυφλό και βουβό

 Ίσως σε τέτοιο ταξίδι

αν βρεθώ ατέλειωτο,

έρμο σ' αγνώριστη χώρα

δε θα 'χω περίσσεια λαχτάρα

σαν τώρα αγάπη από σε να χαθώ.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

(Ζάκυνθος, 8 Απριλίου 1798 − Κέρκυρα, 9 Φεβρουαρίου 1857)

        Γαλήνη

Δὲν ἀκούεται οὔτ᾿ ἕνα κῦμα

εἰς τὴν ἔρμη ἀκρογιαλιά,

Λὲς καὶ ἡ θάλασσα κοιμᾶται

μὲς τῆς γῆς τὴν ἀγκαλιά.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

(17 Ιουλίου 1926 - 28 Σεπτεμβρίου 1990)

Η νύχτα με συμφέρει

Πράγματι η νύχτα με συμφέρει.

Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες·

ύστερα 
διορθώνει τις σκέψεις· έπειτα

συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη

τη σιωπή με σέβας ανατέμνει·

εξαίρει την όσφρηση μα προπάντων η νύχτα περιζώνει.