Κώστας Καρυωτάκης ο ιδανικός αυτόχειρας - Το Γράμμα

 

Στην τσέπη του κουστουμιού του πτώματος του Κώστα Καρυωτάκη στις 21 Ιουλίου 1928  βρέθηκε επιστολή που γράφει τα εξής:

«Εἶναι καιρὸς νὰ φανερώσω τὴν τραγωδία μου. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περισσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ. Τὴ χυδαία ὅμως πράξη ποὺ μοῦ ἀποδίδεται τὴ μισῶ. Ἐζήτησα μόνο τὴν ἰδεατὴ ἀτμόσφαιρά της, τὴν ἔσχατη πικρία. Οὔτε εἶμαι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιὰ τὸ ἐπάγγελμα ἐκεῖνο. Ὁλόκληρο τὸ παρελθόν μου πείθει γι' αὐτό. Κάθε πραγματικότης μοῦ ἦταν ἀποκρουστική.

Εἶχα τὸν ἴλιγγο τοῦ κινδύνου. Καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἦρθε τὸν δέχομαι μὲ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ' αὐτοὺς ἀπευθύνομαι.

Ἀφοῦ ἐδοκίμασα ὅλες τὶς χαρές (!!!), εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ἕναν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Λυποῦμαι τοὺς δυστυχισμένους γονεῖς μου, λυποῦμαι τὰ ἀδέλφια μου. Ἀλλὰ φεύγω μὲ τὸ μέτωπο ψηλά. Ἤμουν ἄρρωστος.

Σᾶς παρακαλῶ νὰ τηλεγραφήσετε, γιὰ νὰ προδιαθέση τὴν οἰκογένειά μου, στὸ θεῖο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, ὁδός Μονῆς Προδρόμου, πάροδος Ἀριστοτέλους, Ἀθήνας»

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Καὶ γιὰ ν' ἀλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὡρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου».

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Τραγούδι: Δημήτρης Λάγιος

1988

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα παίρνουν

Τα παλιά φυλαγμένα γράμματά τους

Διαβάζουν ήσυχα κι έπειτα σέρνουν

Για τελευταία φορά τα βήματά τους

Ήταν η ζωή τους λένε τραγωδία

Θεέ μου το φρικτό γέλιο των ανθρώπων

Τα δάκρυα ο ίδρως η νοσταλγία

Των ουρανών η ερημιά των τόπων

Στέκονται στο παράθυρο κοιτάνε

Τα δέντρα τα παιδιά πέρα τη φύση

Τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε

Τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει

Όλα τελείωσαν το σημείωμα να το

Σύντομο απλό βαθύ καθώς ταιριάζει

Αδιαφορία συγχώρηση γεμάτο

Για ‘κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει

Βλέπουν τον καθρέφτη βλέπουν την ώρα

Ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος

Όλα τελείωσαν ψιθυρίζουν τώρα

Πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος