Πέρασαν οι σκαπανείς, αμίλητοι,
μέσα απ’ τη σκόνη των Δελφών,
και ο ήλιος, που δεν έδειχνε την ηλικία του,
τους κοίταξε χωρίς να νοιάζεται.
Αλλά εκεί, στους βωμούς του Απόλλωνα,
ανάμεσα στις ραγισμένες πέτρες,
εκείνος ο νέος αναδύθηκε.
Το άγαλμα του Αντίνοου.
Σιωπηλό, γυμνό από την ιστορία του,
με τα μάτια του να κοιτάζουν στον άπειρο χρόνο,
ένα βλέμμα γεμάτο μια σιωπή που δεν έληξε ποτέ.
Η μορφή του, ανέκφραστη, σχεδόν θεϊκή,
αναδύθηκε απ' το χώμα και την ιστορία.
Κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν πραγματικά,
κανείς δεν θα μάθει ποτέ.
Σιωπή.
Οι περαστικοί τον κοιτούν,
αλλά δεν τον καταλαβαίνουν.
Αναρωτιούνται ποιο ήταν το μυστικό του,
ποια μοίρα τον έφερε ως εδώ,
μα οι Δελφοί, πάντοτε ίδιοι,
δεν λένε τίποτα.
Μόνο το άγαλμα μένει.
Ήταν εκεί πριν από εμάς,
και θα είναι και μετά από εμάς,
πάντα με το ίδιο βλέμμα,
πάντα με την ίδια σιωπή.
Οι σκαπάνες άνοιξαν το χώμα,
μα η ιστορία δεν αναδύθηκε με το φως,
αλλά παρέμεινε σκοτεινή,
σαν τις σκιές των θεών που περνούν,
άγνωστοι, μα και πάντοτε παρόντες.
Αυτή είναι η αλήθεια των Δελφών.
