Είμαι σχεδόν βέβαιος, με τα σημερινά δεδομένα, ότι διανύουμε σαν είδος την τελευταία περίοδο της εξέλιξής μας επάνω σε αυτό τον πανέμορφο πλανήτη, καθώς όσο καθυστερούμε να αλλάξουμε ριζικά προσανατολισμό, τόσο πιο στρεβλά διαμορφωμένες, συμμορφωμένες και ανυποψίαστες θα είναι οι επερχόμενες γενιές και την ίδια στιγμή οι λιγοστοί αφυπνισμένοι καινοτόμοι οραματιστές και ακτιβιστές θα εκλείπουν όλο και πιο πολύ.
Το τραγικό και εγκληματικό γεγονός είναι το ότι ποτέ παλαιότερα δεν είχαμε τόσο σπουδαίες και σημαντικές τεχνολογικές δυνατότητες και μοναδικές ευκαιρίες, για να λύσουμε ουσιαστικά τα προβλήματά μας και ποτέ ίσως στο παρελθόν δεν ήμασταν τόσο ανόητοι και ανίκανοι, ν αντιληφθούμε την κρισιμότητα της εποχής μας και τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Οι σύγχρονες κοινωνίες και μαζί και τα μυαλά των περισσότερων ανθρώπων κλείνουν, δεν ανοίγουν, θύματα του φόβου και της ανασφάλειας που το υπάρχον κατεστημένο επιβάλλει για να μπορεί να έχει τον έλεγχο.
Το ότι υπάρχουν και προβάλλονται, σχεδόν σαν καταναλωτικά προϊόντα και mainstream μόδες, επί μέρους επιφανειακές αλλαγές, οικολογικά "κινήματα", βιγκανισμός, φιλειρηνικές δράσεις, δράσεις για την κλιματική αλλαγή, τους πρόσφυγες, τη φτώχια, τα πράσινα "άλογα" και πάει λέγοντας, δεν σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ότι κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί σαν σοβαρό δείγμα βαθιάς και ουσιαστικής κοινωνικής αλλαγής.
Όλα αυτά περισσότερο αποπροσανατολίζουν και ομαδοποιούν τους πολίτες, λειτουργούν σαν βαλβίδες κοινωνικής εκτόνωσης και καθυστερούν τις κρίσιμες και καθοριστικές αποφάσεις που η κρισιμότητα της εποχής απαιτεί.
Παγκόσμια και ολιστικά σχέδια και καινοτόμες επιστημονικές προτάσεις, σαν αυτή του Venus Project, δεν γίνονται αντιληπτές από τις μάζες, που εξ αιτίας άγνοιας και συμμόρφωσης, τις κατατάσσουν σε μη εφαρμόσιμες ουτοπίες ή σε κάτι που για να γίνει θα χρειαστεί να περάσουν πάρα πολλά χρόνια.
Υπάρχει δηλαδή ποτέ περίπτωση ν αλλάξει αυτός ο κόσμος αληθινά, αν δεν υπάρξει ένας νέος παγκόσμιος σχεδιασμός σε μια άλλη κατεύθυνση, η οποία θα περιλαμβάνει στις δομές της την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου, της τεχνολογίας και της φύσης?
Υπάρχει ποτέ περίπτωση αυτός ο κόσμος ν αλλάξει και να λύσει τα προβλήματά του, όσο η τεχνολογία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας ελίτ αντί για το κοινό όφελος?
Υπάρχει ποτέ περίπτωση ν αλλάξει όσο οι φυσικοί πόροι του πλανήτη θα αποτελούν ιδιοκτησία λίγων και αντικείμενο κερδοσκοπίας?
Μπορεί ν αλλάξει ο κόσμος όσο θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με μόνο στόχο του το κέρδος?
Μπορεί ν αλλάξει με τους κανόνες και τους όρους του μονεταριστικού καπιταλιστικού μοντέλου?
Υπάρχει ποτέ περίπτωση αυτός ο κόσμος ν αλλάξει και να λύσει τα προβλήματά του, όσο η τεχνολογία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας ελίτ αντί για το κοινό όφελος?
Υπάρχει ποτέ περίπτωση ν αλλάξει όσο οι φυσικοί πόροι του πλανήτη θα αποτελούν ιδιοκτησία λίγων και αντικείμενο κερδοσκοπίας?
Μπορεί ν αλλάξει ο κόσμος όσο θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με μόνο στόχο του το κέρδος?
Μπορεί ν αλλάξει με τους κανόνες και τους όρους του μονεταριστικού καπιταλιστικού μοντέλου?
Γνωρίζεις πολλούς που να τους απασχολούν σοβαρά τα παραπάνω ερωτήματα?
Από την προσωπική μου εμπειρία, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια, γνωρίζω ελάχιστους ανθρώπους που να τους απασχολούν όλα αυτά και να διαθέτουν ολοκληρωτική θέαση του κόσμου μας.
Από την προσωπική μου εμπειρία, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια, γνωρίζω ελάχιστους ανθρώπους που να τους απασχολούν όλα αυτά και να διαθέτουν ολοκληρωτική θέαση του κόσμου μας.
Έχω λοιπόν την εκτίμηση ότι αν οι σημερινές γενιές δεν αποφασίσουν να τ αλλάξουν όλα, γιατί πολύ απλά πλέον μπορούν, αν δεν χρησιμοποιήσουν τις σπουδαίες σύγχρονες δυνατότητες για το κοινό όφελος, αν δεν μάθουν να συμβιώνουν αρμονικά με τα πάντα, τότε ίσως οι επόμενες γενιές να μην έχουν ποτέ ξανά αυτή τη μοναδική ευκαιρία.
Δυσκολεύομαι εξαιρετικά να δηλώσω αισιόδοξος...
Kείμενο: Tάσος πετρίδης
