Μια νύχτα με καταιγίδα
είδα ένα σπουργίτι στο
μπαλκόνι μας. Με το ζόρι έπαιρνε αναπνοή,
καλύπτονταν ήδη από τα μυρμήγκια και
ήταν εντελώς τυφλό.
Το έφερα στο σπίτι και
το έβαλα σε ένα κουτί. Αφού πέρασε μια
νύχτα στο υπνοδωμάτιο, το πρωί με ξύπνησε
τιτιβίζοντας πολύ δυνατά. Προσπάθησα
να το ταίσω αλλά χωρίς καμία τύχη, γι'
αυτό το τοποθέτησα στο μπαλκόνι.Αυτό
συνέχισε να τιτιβίζει σχεδόν ουρλιάζοντας
ασταμάτητα για τρεις ώρες.
Τελικά, ο πατέρας του
τον βρήκε και άρχισε να το ταΐζει. Έφερε
ψωμί και κάθε 10-15 λεπτά όλη την ημέρα
για δύο εβδομάδες το τάιζε κατ' ευθείαν
στο στόμα.
Μεγάλωνε κάθε μέρα,
αλλά ήταν ακόμα τυφλό. Κάλεσα έναν
κτηνίατρο, και μου είπε να προσπαθήσω
να του βάλω απλές οφθαλμικές σταγόνες.
Δούλεψε!
Άρχισε να κρύβεται από
τους ανθρώπους και πήγαινε πίσω από τα
λουλούδια. Σύντομα, ο πατέρας του άρχισε
να δείχνει τον τρόπο για να πετάξει από
το παράθυρο.
Μια μέρα απλά έφυγε.
Ήξερα ότι αυτή η μέρα θα έρθει τελικά.Το
ίδιο βράδυ ανησύχησα γιατί είχε άσχημες καιρικές συνθήκες που
συνεχίστηκαν και για τις επόμενες
ημέρες.Ωστόσο, τρεις ημέρες αργότερα,
ήρθε πίσω και αποκοιμήθηκε σε μια από
τις γλάστρες. Ήταν η τελευταία φορά που
το είδα.
ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης Jose Mujica στην ουρά νοσοκομείου
Η ζωή είναι μια αίθουσα
αναμονής νοσοκομείου.Ένα νοσοκομείο
που τηρείτε αυστηρή σειρά προτεραιότητας
και αναμονής. Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά
εσάς και τους γύρω σας. Οι γύρω σας βλάπτουν εσάς όπως και εσείς αυτούς. Καπνίζοντες ή μη.
Αναζήτησα το νοσοκομείο
και νομίζω ότι το βρήκα.Ξέρεις τι
ανακάλυψα τελικά; ότι το νοσοκομείο
ήταν ένα άσυλο με ανθρώπους χαμογελαστούς
που κρατάνε όπλα. Με πτώματα αναγνώστες
που βιάστηκαν να ζήσουν. Με οργισμένους
ανθρώπους,που καίνε τις ζωές τους και
κρατάνε τις στάχτες σε μικροσκοπικά μπουκαλάκια. Κολλάνε και ένα χαρτάκι που αναγράφει την πιθανή ημέρα της επανάστασης
τους. Μια ημερομηνία που κάθε ξημέρωμα συστέλλεται και κάθε σούρουπο διαστέλλεται αλλά το τελικό άθροισμα πάντα παραμένει
ίδιο όσο κι αν περνάνε οι μέρες και τα χρόνια δεν θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της πολυαναμενόμενης επανάστασης. Εκεί που
τα ζώα θα λυτρωθούν απ'την εξαφάνιση
των ανθρώπων. Να ξαναπλάσουν το ζωικό
βασίλειο με τους δικούς τους κανόνες.
Oi αναμνήσεις είναι
σημαντικές αλλά η συλλογή τους σε
μπουκαλάκια μάταια. Η ζωή είναι ένα
παραμύθι. Μια έντονη ενασχόληση με
αποτέλεσμα την εύκολη μετάβαση προς
τον θάνατο που τελικά γίνεται κίνητρο.
Για να αποφύγεις την επανάληψη πρέπει
πρώτα να επαναληφθείς μέχρι το σημείο
που όλα θα σου φαίνονται διαφορετικά.
Για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει
πρώτα να μισήσεις τον εαυτό σου και για
αυτό δεν αγαπάμε αλλήλους.
Η ευφυΐα έχει καταντήσει αλαζονεία, την ευχαριστιέσαι μα νιώθεις
συνάμα και ντροπή. Οι κανόνες των ανθρώπων
είναι η αιτία για αυτό. Εχουμε φτάσει
στο σημείο να απαντάμε σε ερωτήσεις με
δικές μας ερωτήσεις και καταλήγουμε
πάντα σε παράλληλους μονολόγους χωρίς
να ακούμε τους άλλους.Σκεφτήκαμε ποτέ
τις στιγμές που χάσαμε μέσα από τις
κουβέντες που κάναμε δίχως νόημα;
Σε κρίσεις πανικού καλούμε ανθρώπους που αγαπάμε και εκεί επιθυμούμε να ακούσουμε τόσο πολύ αυτό που θέλουμε που απογοητευόμαστε από οποιαδήποτε άλλη απάντηση θα πάρουμε εκτός από αυτή που έχουμε σχεδιάσει στο μυαλό μας.
Η ζωή είναι μια αίθουσα
αναμονής νοσοκομείου που όλοι θέλουμε
να πάμε.Γεννάμε παιδιά για να τα
μεγαλώσουμε όπως θέλουμε εμείς και
θέλουμε να κοιτάμε μέσα απ'τα μάτια
τους. Αυτή η όραση κάποτε νομοτελειακά
θα μας προδώσει και αυτό το φοβόμαστε.
Αν μπορούσαμε να
αλλάξουμε την μονοτονία στον χρόνο θα
ήταν ενδιαφέρον. Πολλοί θα τον γυρνούσαν
πίσω να ξαπλώσουν στο παιδικό τους
κρεβάτι και να κουρνιάσουν σ' αυτό σαν
παιδιά ξανά. Να ακούσουν ξανά παραμύθια.
Η ζωή είναι μια αίθουσα αναμονής
νοσοκομείου ακριβού και πολυτελείας απαραίτητο για το επόμενο βήμα. Υπάρχουν
δρόμοι που ακολουθείς χωρίς την σκέψη
ότι κάπου θα φτάσεις. Δεν ξέρεις αν
πρέπει να πας πίσω ή μπροστά, για να στρίψεις επιδέξια πρέπει πρώτα να
μεταμορφωθείς σε παραμύθι. Ένα παραμύθι
που σου λέει να περιμένεις ,να μην
πεθάνεις, προσπάθησε να μείνεις
ζωντανός,κάποια μέρα θα σωθείς.
Δοκίμασα
να σκεφτώ ελαφρώς διαφορετικά από τον
κόσμο και όλοι άρχισαν να με υποπτεύονται.Κάτι
δεν πάει καλά; είμαι τρελός;
Εάν
ανήκεις στην μάζα, θεωρείσαι λογικός.Πρέπει
απλά να ανήκεις στην μάζα και να
συμπεριφέρεσαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν
υπάρχουν εξαιρέσεις. Δεν υπάρχουν
περιθώρια για την ατομικότητα. Τα άτομα
κλείνονται σε ψυχιατρείο.
Τρελό
θεώρησαν τον Βούδα, τρελό θεώρησαν τον
Ιησού, τρελό θεώρησαν τον Σωκράτη. Οι
μάζες θεωρούν τρελό οποιονδήποτε δεν
ανήκει στην συλλογική τρέλα, οποιονδήποτε
ξεφεύγει από αυτήν την τρέλα.Αλλά αυτή η τρέλα είναι ο μοναδικός τρόπος για
να...εξαγνιστείς!
Ο
άνθρωπος δεν είναι ένα ον αλλά μια
διαδικασία, δεν είναι ένα ον αλλά ένα
γίγνεσθαι.Ο σκύλος γεννιέται και πεθαίνει
σκύλος. Η κατάσταση δεν είναι η ίδια
όσον αφορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί
να γεννηθεί άνθρωπος και να πεθάνει σαν
Βούδας! Καμιά άλλη ύπαρξη, εκτός του
ανθρώπου, δεν εξελίσσεται ανάμεσα στην γέννηση και στον θάνατο. Αλλά για να
φτάσεις σε αυτό θα πρέπει να είσαι ο
κεραυνός που θα κάψει ό,τι σάπιο υπάρχει
μέσα σου. Πρέπει να είσαι αρκετά τρελός
για να πας πέρα από όλες τις υποκρισίες,
όλες τις ιδιομορφίες, όλες τις μάσκες
που ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για
να μείνει εκεί που είναι, για να μην
εξελιχθεί.
Ο
κόσμος, θα καταδικάσει όλους τους
"επαναστάτες", όλα τα επαναστατικά
πνεύματα...θα πει πως είναι οι καταστροφείς.
Αλλά για να δημιουργήσεις πρέπει πρώτα
να καταστρέψεις. Εάν δεν καταστρέψεις
ό,τι είναι άσχημο και κατακριτέο, δεν
μπορείς να δημιουργήσεις την ομορφιά
και το ωραίο.
Εάν
δεν καταστρέψεις την ψευτιά, δεν μπορείς
να ανοίξεις δρόμο στην αλήθεια. Αλλά
είναι πολύ δύσκολο να μην μισήσεις αυτόν
τον τύπο ανθρώπων, που διαταράσσουν τον
ύπνο μας, τα ψέματα μας που μας κάνουν
να αισθανόμαστε ασφαλείς και μας
παρηγορούν. Είναι φυσικό ο κόσμος να
μισεί τον άνθρωπο της αλήθειας: είναι
ένας ταραξίας...με τα ψέματα σου αισθάνεσαι
σίγουρος και ξαφνικά έρχεται εκείνος
να υποκινήσει την αμφιβολία μέσα σου
και να ταράξει την πίστη σου.
Η
αλήθεια βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με
τα δόγματα των μαζών.Η αλήθεια είναι
ατομική και οι μάζες δεν ενδιαφέρονται
για την αλήθεια. Στις μάζες ενδιαφέρουν
οι παρηγοριές και οι ανέσεις.
Ο
κόσμος δεν αποτελείται από εξερευνητές,από
ανθρώπους που αγαπούν τις περιπέτειες,
από άτομα που προχωρούν στο άγνωστο,
χωρίς φόβο, και ριψοκινδυνεύουν την ζωή
τους για να ανακαλύψουν ποια είναι η
σημασία της ζωής τους και ολόκληρης της
ύπαρξης.
Ο
κόσμος θέλει απλά να τους διηγηθείς
γλυκές ψεύτικες ιστορίες,άνετες και
επωφελείς. Άνευ κόπων και βασάνων
επαναπαύονται και χαλαρώνουν μέσα στην
ψευδαίσθηση τους που τους χρησιμεύει
για παρηγοριά.
Ο
κόσμος μισεί όποιον θέλει να είναι
Άτομο, όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα
δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι, ένα στυλ
ζωής. Ο κόσμος θέλουν να είσαι απλά
"ένας σαν και αυτούς". Ο διαχωρισμός
σου τους κάνει να...φοβούνται! Θέλουν
να είσαι πράος, υπάκουος και υπόδουλος. Εάν,με
κάποιο τρόπο καταφέρεις και τους
ξεπεράσεις δεν θα σε συγχωρέσουν ποτέ.
Το τραγούδι της παράστασης,
το οποίο ερμηνεύει η Υρώ Μανέ, έγραψε ο
Κώστας Λειβαδάς Διάρκεια: 70’
Μια
παράσταση απολογία και εξομολόγηση με
σπαρακτική κορύφωση . Ένας βαθιά
συγκινητικός μονόλογος μιας γυναίκας
που ζει σε λάθος χώρο και χρόνο. Η Ερασμία,
μια χήρα, μεγαλώνει τη μοναχοκόρη της,
κλεισμένη σε ένα περίπτερο, εγκλωβισμένη
στα ήθη και τα έθιμα της μικρής επαρχιακής
πόλης που ζει. Μέχρι τη στιγμή που τη
θλιβερή, μονότονη ζωή της, διακόπτει ο
έρωτας, το πάθος. Μπορεί όμως μια γυναίκα
της ηλικίας της να αγαπήσει; Και η
κοινωνία μέσα στην οποία ζει μπορεί να
το ανεχτεί; Θύτης και θύμα μαζί, επιθυμεί
το απαγορευμένο.
Είπαν για την
παράσταση: «Μια αγνώριστη Υρώ Μανέ
αποκαλύφθηκε στο κοινό με τον
«Συμβολαιογράφο». Χωρίς να χάσει το
ισορροπημένο κωμικό της ένστικτο, που
την έχει καθιερώσει στο κοινό, δοκιμάζεται
γενναία και στη δραματική ερμηνευτική
της γκάμα, ισορροπώντας αξιοθαύμαστα
ανάμεσα στις αλέγρες και τις τραγικές
αποχρώσεις του ρόλου τής ανέραστης
Ερασμίας» (Ιωάννα Μπλάτσου, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ)
Μια γυναίκα περιμένει κάθε Πέμπτη
απόγευμα έναν άντρα.Ξαφνικά την καλούν
για “αναγνώριση”.Αναγνωρίζει σημάδια
ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Αναγνωρίζει
την ιστορία της ζωής της. “Τι θα πει θα
σε σκέφτομαι πάντα; Τι άλλο από το θα σε
αδικώ ισόβια”;Η ευγένεια της ποίησης
συναντιέται σε ένα τρυφερό ραντεβού με
την καθημερινότητα. Μια ιστορία σαν κι
αυτές που περνούν πάνω από τις ζωές και
τις σαρώνουν. Τις αφήνουν γυμνές και
έρημες. «… Ήθελα να γράψω αυτή την
ιστορία γι’ αυτή τη γυναίκα και γι’
αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα
παρών σ’ αυτό το έργο κι ας μη μπορεί
να προφέρει ούτε μια λέξη…». Άκης
Δήμου
Είπαν για την παράσταση: «Στο
επίκεντρο του μονολόγου βρίσκεται η
γυναίκα και στο επίκεντρο της παράστασης
η δεξιοτεχνία της κυρίας Φέστα, η οποία
σκιαγραφεί με ακρίβεια τα εξτρέμ του
γυναικείου έρωτα: την κοριτσίστικη
αφέλειά του, αλλά και το πέτρινο προσωπείο
που παίρνει όταν προδίδεται» (Δήμητρα
Μπάρλα, «Metropolis»)
Τρίτη 24 Νοεμβρίου *
«ΜORENDO», Mε την ΕΥΑ ΚΕΧΑΓΙΑ
Ένας
μονόλογος για τη Μαρία Κάλλας, τη γυναίκα
που άλλαξε την ιστορία της όπερας Λίγο
πριν το τέλος της ζωής της, η μεγάλη
ντίβα είναι κλεισμένη στο διαμέρισμα
της στο Παρίσι. Απομονωμένη κι
εγκαταλελειμμένη από φίλους, έχει την
ψευδαίσθηση πως βρίσκεται στο καμαρίνι
λίγο πριν από μία παράσταση και παραδίδεται
σε ένα ταξίδι αναμνήσεων. Τα παιδικά
χρόνια στην Αμερική, τα χρόνια της
Αθήνας, τα χρυσά χρόνια στη Σκάλα του
Μιλάνου και τα τελευταία χρόνια στο
Παρίσι.
Μέσα στο παραμιλητό της
αναπολεί λόγια των μεγάλων της δασκάλων,
στιγμές με ανθρώπους που συνεργάστηκε
ταλαντευόμενη ανάμεσα στην προσπάθεια
για προσωπική ευτυχία και στο μοναδικό
της πάθος για την όπερα. Η λέξη «morendo»
είναι μουσικός όρος που σημαίνει πως η
μουσική σβήνει σταδιακά. Στην όπερα
χρησιμοποιείται κυρίως στις σκηνές
θανάτου.
Είπαν για την παράσταση: «Μορέντο»
τιτλοφορείται το έργο που έγραψε και
σκηνοθετεί η μουσική παραγωγός του
Μελωδία Όλγα Λασκαράτου (…).Μία παράσταση
με αισθαντικότητα, εξαιρετικές μουσικές,
ξεχωριστή ερμηνεία αλλά και ενδιαφέρουσες
πληροφορίες γύρω από τη ζωή μιας μοναδικής
γυναίκας. (Έφη Μαρίνου, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Τετάρτη 25
Νοεμβρίου “ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ - ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ
ΠΟΡΝΗ”
ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η πιο διάσημη
πόρνη των Αθηνών, Γαβριέλλα. Η γυναίκα
που γνώρισε πλούτη, εξευτελισμούς,
κατοχή και που πριν το τραγικό της τέλος
παρασημοφορήθηκε από τον πρόεδρο της
Δημοκρατίας για τη συμβολή της στην
Εθνική Αντίσταση κατά των γερμανών. Μία
συναρπαστική ιστορία που το δράμα
εναλλάσσεται με την κωμωδία.
Πέμπτη 26
Νοεμβρίου *«Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ» Με
την ΤΖΕΝΗ ΔΡΙΒΑΛΑ
Κείμενο: Γρηγόρης
Χαλιακόπουλος Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη
Κορνηλίου Πιάνο: Δημήτρης
Καραμανώλης Σκηνικό και κουστούμια:
Dennis Krief Διάρκεια: 70’
Μια διάσημη
σοπράνο και η εμμονή της με τον χαρακτήρα
της Μαργαρίτας στον «Φάουστ» του Γκαίτε.
Με αφορμή την επικείμενη εμφάνισή της
στον ρόλο της «Μαργαρίτας» στην όπερα
«Φάουστ» του Γκουνώ, υποβάλλει τα δικά
της ερωτήματα, με οδηγό μια συμβολική
αινιγματική φιγούρα. Η επιλογή της
μοίρας μας είναι στα χέρια μας; Γίνεται
άραγε να αλλάξει μέσα από μια συμφωνία
με …ποιόν; Τον εαυτό μας; Τον Θεό; Τον
αντιπρόσωπό του; Με μεταμορφώσεις που
περνούν τόσο από τα πρόσωπα του θεατρικού
Φάουστ όσο και από αυτά της όπερας,
οδηγείται σε απαντήσεις και αποφάσεις.
Καθώς ο μύθος του Φάουστ έχει εμπνεύσει
πολλούς μεγάλους συνθέτες, δίνεται η
ευκαιρία στην υψίφωνο να μας οδηγήσει
και σε μια γνωριμία με τα σημαντικότερα
από αυτά τα έργα
Παρασκευή 27
Νοεμβρίου * «ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ
ΠΑΝAΓΟΥΛΗ»
Mε την ΕΛΕΝΗ
ΕΡΗΜΟΥ
«ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Πρόβες
Θανάτου» Βασισμένο στο βιβλίο του
Κώστα Μαρδά «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ,
Πρόβες Θανάτου» Κείμενο-Σκηνοθεσία:
Δήμος Αβδελιώδης Σκηνικός Χώρος-όψη:
Δήμος Αβδελιώδης Μουσική: Βαγγέλης
Γιαννάκης Εικαστική παρέμβαση-Ενδυματολογία:
Αριστείδης Πατσόγλου Διάρκεια: 105’ Tα
τραγούδια της παράστασης με τη φωνή του
Παντελή Θαλασσινού
Θεατρική
παράσταση-καταγραφή της ηρωικής,
πολιτικής και ποιητικής προσωπικότητας
του Αλέκου Παναγούλη. H παράσταση
προσπαθεί να αποδώσει το βαθύτερο,
τραγικό και προμηθεϊκό πνεύμα του Αλέκου
και της οικογένειας των Παναγούληδων,
μέσα από τις μεταμορφώσεις μιας ηθοποιού,
της Ελένης Εήμου -από Αθηνά Παναγούλη
σε Αλέκο Παναγούλη και σε όλα τα πρόσωπα
του έργου- αλλά και με ενσωματωμένες,
κινηματογραφημένες σκηνές, που αναδύονται
μέσα από την σκέψη της ηθοποιού, όταν,
κλείνοντας τα μάτια, περνάει στον εσώτερο
χώρο της μνήμης των ηρώων, που μας
αποκαλύπτεται στην οθόνη. Σκηνές τις
οποίες "ντύνουν" ζωντανά πέντε
μουσικοί, όπως και στις πρώτες προβολές
του βωβού κινηματογράφου.
Η Ελένη
Ερήμου σε μια συγκλονιστική-υποδειγματική
ερμηνεία μας σύγχρονης τραγωδίας, όπου
υποδύεται όλους τους ρόλους στην
παράσταση, καθήλωσε το κοινό.
Η
ζωή μιας γυναίκας, από δεκαπέντε μέχρι
ενενήντα πέντε ετών, μια από αυτές τις
ασήμαντες-σημαντικές γυναίκες που όλοι
συναντήσαμε στο διάβα της ζωής μας ως
μάνα, ως κόρη, ως σύζυγο, ως γιαγιά, ως
γειτόνισσα, ως φίλη, ως γνωστή. Η μέση
Ελληνίδα που πάντα περνάει απαρατήρητη
δίπλα μας, παρ' όλη τη δύναμη που κουβαλάει
μέσα της...
Μια γυναίκα που παρατηρεί
την πορεία της ζωής της, το χρόνο που
φεύγει, τα γεγονότα που έρχονται, όλα
όσα έκανε στην πορεία της από κοριτσάκι
ως τα βαθιά γεράματα, εκείνα που ήθελε
αλλά δεν πρόλαβε να κάνει με την ελπίδα
ωστόσο να μην σταματάει ποτέ να φωτίζει
την ψυχή της. Ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας της
Καίτης Παπανίκα σε ένα έργο άκρως
αληθινό, όπου κάθε θεατής βρίσκει και
κάτι από τον εαυτό του.
Είπαν για
την παράσταση: «Η Καίτη Παπανίκα στον
πιο συναρπαστικό ρόλο της καριέρας
της...» (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ )
Κυριακή 29 Νοεμβρίου
* «ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ»
Με
τη ΓΙΑΣΕΜΙ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ
Από το ομώνυμο
μυθιστόρημα του Θωμά Ψύρρα. Κείμενο
: Θωμάς Ψύρρας Θεατρική διασκευή –
σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης Μουσική
: Βαγγέλης Γιαννάκης Σκηνικά –
κοστούμια: Μαρία Πασσαλή Διάρκεια:
180’
Η Γιασεμί Κηλαηδόνη σ’ έναν
υποκριτικό άθλο δυόμιση ωρών, δίνει
υπόσταση σε όλα τα πρόσωπα – πρωταγωνιστές
που αναδύονται στη μνήμη ενός 90χρονου
μοναχού, όταν ύστερα από 65 χρόνια
ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο
προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής
του, τη φρικτή τιμωρία και τον ευνουχισμό
του από τον προστάτη δεσπότη που τον
ανέθρεψε και τον προόριζε για τη διαδοχή
του. Όταν σταλμένος απ’ αυτόν σ’ ένα
απόμακρο χωριό της Θεσσαλίας να
παρακολουθεί τις μυστικές τελετουργικές
συναντήσεις εννέα γυναικών, των Ταρσών,
μυείται άθελά του στην γυναικεία απόκρυφη
γνώση και του αποκαλύπτεται ένα άγνωστο
γοητευτικό σύμπαν που τον οδηγεί στον
αληθινό έρωτα και την αγάπη του για μια
Ταρσή. Η αναγνώριση του εαυτού μας,
μέσα από την αναγνώριση του άλλου και
τα όρια της προσωπικής μας βούλησης και
ευθύνης είναι τα εσώτερα μοτίβα της
παράστασης.
Είπαν για την παράσταση: «Μη
φοβηθείτε τη μεγάλη διάρκεια του
μονολόγου Μαράν Αθά, που έκτισε με
πολύμηνη δουλειά πάνω στο κείμενο, στο
σκηνικό του δόσιμο και την υποκριτική
του σπουδή, ο διασκευαστής, σκηνοθέτης
και δάσκαλος Δήμος Αβδελιώδης. Στηρίχτηκε
στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θωμά Ψυρρα
και στο ταλέντο της Γιασεμής Κηλαηδόνη,
που είναι μια αληθινή αποκάλυψη! Δεν
κατάλαβα πως πέρασαν δυόμιση ώρες
βλέποντας αυτό το πλάσμα να φλέγεται,
να βυθίζεται στην παράκρουση, να υψώνεται
στα ουράνια, να αλλάζει φύλο, ηλικία,
τόπο και χώρο κάνοντας ελάχιστες κινήσεις
και φορώντας ένα μαύρο ράσο!» (Άννυ
Κολτσιδοπούλου, «ΓΥΝΑΙΚΑ»- «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)
Δευτέρα 30
Νοεμβρίου * «MONOLOGUE»
Με τη ΜΑΝΙΑ
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Κείμενο: από το
έργο της Simon de Beauvoir “Monologue” Μετάφραση,
διασκευή, σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά. Παίζει
τσέλο και αυτοσχεδιάζει η Μαίρη
Σκοπελίτη. Διάρκεια: 65’
Γυναίκες
μέσης ηλικίας είναι ο άξονας του τρίπτυχου
έργου έργου της Σιμον Ντε Μπωβουάρ
“Προδομένη γυναίκα” -γυναίκες που
ωριμάζουν και νοιώθουν τη προδοσία γύρω
τους.
Η Μυριέλ, η ηρωίδα του «Monologue»,
βρίσκεται μόνη παραμονή πρωτοχρονιάς
σ' ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού,
σε κακή ψυχολογική κατάσταση, είναι
εγκαταλελειμμένη απ' όλους και απομονωμένη.
Αυτή τη βραδιά, που όλοι βρίσκονται με
δικούς τους ανθρώπους, αυτή ανακαλεί
βίαια τις σχέσεις τα άσκημα βιώματα της
ζωής της, την κακή σχέση με την μητέρα
της. Αποδίδει ευθύνες σε όλους τους
άλλους και προσπαθεί να κρατηθεί από
φαντασιώσεις και γεγονότα, τα οποία
είναι άγνωστο ποια κατάληξη θα έχουν.
Βλέπει να γερνά και ότι προδίδεται από
τους άντρες της ζωής της και τους οικείους
της. Τα λάθη πολλά, αλλά είναι δικά της
ή των άλλων;
Είπαν για την παράσταση: «Στο
«Μονολόγκ» η Μάνια Παπαδημητρίου
ζωντανεύει μοναδικά μια ώριμη γυναίκα
σε υπαρξιακή κρίση» (Βαγγέλης Ραπτόπουλος,
«Στο Κόκκινο»)
Συνοπτικό πρόγραμμα
Θεσσαλονίκης 1. Κυριακή 22 Νοεμβρίου
ΥΡΩ ΜΑΝΕ 2. Δεύτερα 23
Νοεμβρίου ΓΙΩΤΑ ΦΕΣΤΑ 3. Τρίτη 24
Νοεμβρίου ΕΥΑ ΚΕΧΑΓΙΑ 4. Τετάρτη 25
Νοεμβρίου ΠΩΛΙΝΑ ΓΚΙΩΝΑΚΗ 5. Πέμπτη
26 Νοεμβρίου ΤΖΕΝΗ ΔΡΙΒΑΛΑ 6. Παρασκευή
27 Νοεμβρίου ΕΛΕΝΗ ΕΡΗΜΟΥ 7. Σάββατο 28
Νοεμβρίου ΚΑΙΤΗ ΠΑΠΑΝΙΚΑ 8. Κυριακή
29 Νοεμβρίου ΓIAΣΕΜΗ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗ 9. Δευτέρα 30
Νοεμβρίου ΜΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
O άνθρωπος
είναι πομπός και δέκτης συχνοτήτων.Κάθε
σκέψη που κάνουμε εκπέμπει, το ανάλογο
είδος συχνότητας, και μας προκαλλεί τα
ανάλογα συναισθήματα. τον λεγόμενο
ψυχικό μας κόσμο. Και με τον ίδιο τρόπο
δέχεται σαν δέκτης τις συχνότητες που
υπάρχουν γύρω του και παντού.
Αυτός ο ψυχικός κόσμος,
διαχωρίζεται σε δύο είδη συχνοτήτων.
Το
ένα είναι το συνειδητό του εγκεφάλου,
που παράγει συναισθήματα, σε ότι έχει
σχέση με την υλική υπόσταση, και το άλλο
το ασυνείδητο μας, το οποίο δέχεται
υπερβατικές συχνότητες, αλλά και εκπέμπει
πέραν της υλικής υπόστασης.
Οτιδήποτε
παράγει ενέργεια εκπέμπει συχνότητες.
Από το οποιοδήποτε
οργανικό τμήμα στο εσωτερικό μας σώμα,
(για παράδειγμα η καρδιά, οι πνεύμονες),
εκπέμπουν συχνότητες, και με τον ίδιο
τρόπο, οτιδήποτε γύρω μας, αλλά και σε
ολόκληρο τον πλανήτη, εκπέμπονται
εισερχόμενες συχνότητες από το ενεργειακό
πλέγμα, και εξερχόμενες από την φύση
που ενεργεί κι αυτή, από όλα τα όντα, και
τον άνθρωπο μαζί, από τα πάντα σε ολόκληρο
τον πλανήτη. Και όλα μαζί αλληλεπιδρούν.
Η
λήψη συχνοτήτων από το φυσικό περιβάλλον
δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στον
εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος αρχίζει να
συντονίζεται και να παράγει ανάλογες
αντιδράσεις μέσα στο σώμα. Όπως για
παράδειγμα, η συχνότητα μιας καταιγίδας
είναι δυνατή να μας επιφέρει την παραπάνω
εσωτερική αλλαγή των αλυσιδωτών
αντιδράσεων, και ας μην είμαστε σε θέση
να την αντιληφθούμε.
Με λίγα λόγια αλλάζει
τα συναισθήματα μας η επίδραση του
καιρού, λόγω των λήψεων αυτών των
συχνοτήτων από τον εγκέφαλο.
Πλέον
στην σημερινή εποχή, οι συχνότητες που
θεωρούμε φυσικές, και σε αρμονία με το
περιβάλλον, και τον άνθρωπο, έχουν
αλλάξει λόγω της τεχνολογίας.
Το πρόβλημα βρίσκεται
στο ότι είναι συνήθως καταστροφικές
για τον άνθρωπο, λόγω ελέγχου του μυαλού
και της σκέψης γενικότερα.
Πλέον εκπέμπουν
συχνότητες ώστε να ελέγχουν την σκέψη
μας, και οτιδήποτε θεωρούμε φυσιολογικό,τον
πόνο την λύπη τον φόβο, κτλ, στην ουσία
είναι σκέψη άλλων.Της Ελίτ που κυβερνά
τον πλανήτη.
Για παράδειγμα, σε
επιστημονικές έρευνες ελεγχόμενης
έκθεσης στον ανθρώπινο εγκέφαλο, κύματα
σε συχνότητες στα 523ΗΖ προξένησαν αίσθημα
φόβου και πανικού.
Πρόσφατα
ανακαλύφθηκε πως ακόμα και το DΝΑ παράγει
συχνότητες, συνεπώς η έκθεση σε μη
φυσιολογικές συχνότητες(δηλαδή τεχνητές)
έχουν την δυνατότητα να σπάσουν και να
δημιουργήσουν δυσλειτουργίες στο DΝΑ.
Ο Ρώσος επιστήμονας
στο τομέα της κυματογενετικής Pjotv
Garjajer ανακάλυψε πως το DΝΑ αποτελεί κεραία
επικοινωνίας του ανθρώπινου σώματος.
Άρα καταλαβαίνετε
όλοι σας, ότι αν δεν το έχουν κάνει ήδη,
προσπαθούν να κόψουν κάθε επικοινωνία
μας με το περιβάλλον και το ενεργειακό
πλέγμα γύρω μας, να μην έχουμε καμιά
επικοινωνία με τον υπερβατικό χώρο
(παραδείσια κατάσταση), και να δεχόμαστε
μόνον τις συχνότητες υποταγής της
συνείδησης των ανθρώπων
Τα κύτταρα
έχουν την δυνατότητα αποθήκευσης των
συχνοτήτων. Η αποθηκευτική δυνατότητα
του DΝΑ υπολογίζεται σε 3GIGABIT. Πολλές
τεχνολογικές εφαρμογές (ηλεκτρονικές
καθημερινές συσκευές) προκαλούν βλάβες,
έτσι δημιουργούνται διάφορα ερωτήματα
για την προστασία μας από το σπάσιμο
των γονιδίων μας και από την μή προστασία
μας.
Να μην πως για το καθημερινό
μας λούσιμο από συχνότητες των
ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων γύρω μας από
τους ανθρώπους της Ελίτ, που πλέον
ελέγχουν ήδη την σκέψη μας και το μυαλό
μας.
Και να σκεφτείτε ότι τα "θαύματα"
μπορούν να συμβούν γύρω μας τόσο μα τόσο
εύκολα!
Οι συχνότητες μπορούν και να
ευεργετήσουν ένα οργανισμό.
Έχει διαπιστωθεί πως
όταν πετύχουμε συγχρονισμό των δύο
ημισφαιρίων του εγκεφάλου πετυχαίνουμε
αυτοβελτίωση, ενώ όταν βομβαρδίζουμε
με συχνότητες «θετικές» για τον οργανισμό
μπορούν να γιατρέψουν παθήσεις, αφού
κάθε κύτταρο από τα εκατομμύρια του
εγκεφάλου αποφορτίζει σε μια συγκεκριμένη
συχνότητα.
Ο Αυστριακός Βίλχελμ
Ράιχ όπου είχε κατασκευάσει ένα ενεργειακό
θάλαμο από κρυστάλλους εκπέποντας
τέτοιες συχνότητες μέσω της οργόνης σε
ασθενείς. Λέγεται δέ ότι θεράπευσε
ανίατες ασθένειες μέσα σε διάστημα
λίγων ημερών. Η τύχη του Ράιχ ήταν να
καταλήξει στη φυλακή των ΗΠΑ ως τσαρλατάνος
ενώ η ταυτόχρονη παραδοχή του επιτεύγματός
του θα έκανε οριστική παύση στη χρήση
φαρμάκων. Πέθανε στη φυλακή ενώ μεγάλο
μέρος των βίβλίων του κάηκε.
Καταλάβατε
τώρα; Άντε να δούμε πότε θα
ξυπνήσουμε.Ανοίχτηκαν οι Ασκοί του
Αιόλου, και το πρόβλημα είναι ότι οι
άνθρωποι είναι ανόητοι για να χειριστούν
αυτή την ενέργεια.
Πότε δεν σκέφτεσαι
την μάνα σου όσο ζει την θεωρείς δεδομένη.Η
δικιά μου έφυγε τριάντα χρόνια πριν.Έχει λίγες ημέρες που πήγα στο πατρικό μου μετά
από πολύ καιρό.Το βλέμμα μου έπεσε στις
ντουλάπες της. Φαντάστηκα το περιεχόμενο
τους. Στην τέρμα αριστερά έβαζε
μικροπράγματα. Την άνοιξα και με την
φαντασία μου και είδα το κουτί με τα
ραφτικά, με το οποίο επιδιόρθωνε τα
ρούχα μας. Δεν είχα δώσει ποτέ σημασία
σε αυτή τη διαδικασία και όμως τώρα που
την αναλογιζόμουν μπορούσα να διακρίνω
στοιχεία μαγείας. Επισκεύαζε το
τίποτα!Ποτέ δεν είχε αποτύχει και όμως
ποτέ δεν της είχα πει μπράβο. Μπράβο μου
έλεγε μόνο εκείνη. «Πόση φαντασία, πόσο
πείσμα», αναρωτήθηκα βλέποντας μέσα
από τον καθρέφτη εκείνη, να στέκει στην
άκρη του κρεβατιού ράβοντας. Δεν μου
έδινε σημασία, έκανε σαν να μην υπάρχω.
Κάτω ήταν κάποτε
το ατμοσίδερο και κάποια από τα παπούτσια
της. Μου άρεσε να κρύβομαι εκεί μέσα.
Ίσως επειδή δεν με άφηνε εκείνη. «Μου
ανακατεύεις τα πράγματα», μου παραπονιόταν.
Δεν σεβόμουν καμιά της επιθυμία ή ανάγκη
ιδιωτικότητας.Η συγκεκριμένη ντουλάπα
ήταν ένας χώρος ιερός, προσωπικά δικός
της. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό
σαν ενδεχόμενο. Στην μεσαία ντουλάπα
είχε τα ρούχα της. Μέσα σε πλαστικές
σακούλες. Παλιομοδίτικα ταγέρ από την
εποχή που ήταν νέα.
Αρχοντικό Γιαννιτσών πριν 37-38 χρόνια
Στην ακριανή
είχε τα σεντόνια μας. Δεν μου άρεσαν.Ήταν
όλα αγορασμένα από πλανόδιους έμπορους.
Ήταν όλα κουρασμένα από μια ζωή τόσο
μικροαστική και τόσο απρόσμενα σύντομη.Στο
σπίτι μου είχα μόνο ντιζαινάτα σεντόνια,
σε μια προσπάθεια να δείξω πως το γούστο
μου διαφοροποιήθηκε από αυτό εκείνης.
Με ενοχλούσε η επιθυμία της να επιβάλει
την αισθητική της πάνω μου. Μέχρι και
τον θάνατό της στα δώδεκα μου, με έντυνε
όπως ήθελε αυτή. Σαν τον άντρα που θα
ήθελε να έχει.Στη συνέχεια
το βλέμμα μου έπεσε στην ανοιχτή πόρτα
στο παιδικό μου δωμάτιο.Κρατούσε την
πόρτα ανοιχτή μάλλον για να με βλέπει,
να με ελέγχει.
Ποτέ δεν μου πέρασε από
το μυαλό ότι θα μπορούσε να κοιμάται με
την πόρτα κλειστή. Όχι ψέματα, το έκανε
κάποιες φορές όταν ήθελε να κοιμηθεί
και εγώ είχα δυνατά την τηλεόραση.Πόσες
φορές δεν θα σηκώθηκε μέσα στο μισοσκόταδο
και το κρύο του χειμώνα για να με σκεπάσει;
Ποτέ δεν καθίσαμε
στο σαλόνι. Το φύλαγε «καινούριο» για
τον γάμο μου έλεγε.Πάντα γκρίνιαζε για
να κλείσω τον θερμοσίφωνα, να μην τρέχω
στο μπαλκόνι, να μην βάζω τα πόδια στον
καναπέ.
Ήμουν όλη της
η ζωή και τώρα που δεν υπάρχει, τι είμαι;
Όλος της ο θάνατος; Υπήρχαν φορές που
ντρεπόμουν για αυτή. Δεν ήταν όσο
μορφωμένη μου άξιζε, όσο νέα έπρεπε, όσο
όμορφη ήθελα. Δεν ξέρω εάν το καταλάβαινε.Δεν
την σκέφτηκα ποτέ σαν γυναίκα. Ποτέ δεν
μπόρεσα να αντιληφθώ πως ήταν τέτοια.
Ήταν η μαμά μου.Την σκέφτηκα σαν φίλη
κάποιων ανθρώπων, σαν συγγενή άλλων.
Για κάποιους όμως υπήρξε γυναίκα.
Κουζίνα από το πρώτο μας σπίτι
Περιφερόμουν
τώρα στους χώρους του σπιτιού και
περισυνέλεγα μνήμες, εστίαζα στις πιο
αδιόρατες λεπτομέρειες ότι δεν είχα
εντοπίσει ως τότε. Είδα μουτζούρες στις
γωνίες των τοίχων από τα λάστιχα των
ποδηλάτων, ξεφτισμένες κλωστές στις
μοκέτες από το τρεχαλητό, γρατσουνισμένα
πλακάκια από την μπάλα μέσα στο σπίτι,
όσο έλειπε.
Σε αυτές τις
επιμέρους λεπτομέρειες, σε αυτά τα λάθη,
θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει τη ζωή
αυτού του σπιτιού. Του δικού μου
σπιτιού.Χάιδευα με την παλάμη μου τους
τοίχους του χολ. Σε κάποιο σημείο ένιωσα
το χέρι μου να αγγίζει μια ρωγμή η οποία
δεν ήταν πια εκεί. Είχε κάποια στιγμή
διορθωθεί.Η μνήμη της αφής την εντόπισε
και την αναπαρήγαγε στο ακέραιο. Για
εμένα όσα στρώματα μπογιάς και εάν την
καλύψουν σε αυτό το σημείο θα υπάρχει
πάντοτε μια πληγή.
Διέκρινα με την
άκρη του ματιού μου την ημιτελή προσπάθεια
κάποιου να κατεβάσει τις κουρτίνες.
Μάλλον είχε αποπειραθεί αλλά δεν πρόλαβε.
Έφερα τη σκάλα, τις κατέβασα. Δεν την
είχα βοηθήσει ποτέ να το κάνει. Ήταν
τόσο βαριές είχε δίκιο!Οι μανάδες είναι
οι πιο συμβιβασμένοι άνθρωποι. Να ένα
λάθος που κάνουν!
Η τελευταία φωτογραφία μαζί
Εγώ ήθελα να
είμαι πιο γαμάτος από τους άλλους. Ποιους
άλλους; Αυτούς που θα με πουλούσαν για
ένα αυτοκίνητο και μια προαγωγή, ίσως
και για απείρως λιγότερα.Μόνο μετά την
συντριβή μπορείς να αισθανθείς
συμπόνια.Τώρα πια καταλαβαίνω γιατί
ανησυχούσε για το εάν είμαι καλό παιδί.
Ποιος θα με
αγαπάει τώρα που δεν υπάρχει αυτή; Μάλλον
κανείς! Κοίταξα μέσα από το παράθυρο
μια μαργαρίτα που άνθιζε στο περιθώριο
του μπαλκονιού. Τόσο παλιό ήταν το σπίτι
και τόση η επιθυμία αυτού του λουλουδιού
που άνθισε στο τίποτα. Στην σκιά από τα
κάγκελα.
MAMA
CD ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ
ΜΟΥΣΙΚΗ CHARLES AZNAVOUR ΔΙΑΣΚΕΥΗ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΙΧΟΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Δεν μπορώ να γράψω.Το μόνο που κάνω είναι να σβήνω γραμμές.
Μερικές
φορές ξεχνάω και τον λόγο που πρέπει να γράψω.
Χαζεύω
μια οθόνη , ενώ μπορώ να κάνω τόσα
άλλα...
Ίσως φταίει κι κι
αυτό το πρόβλημα υγείας που με έκανε να
ασχοληθώ και με τον εαυτό μου. Έτσι ο
χρόνος διαστάλθηκε πήρε έκταση και
σε συνδυασμό με την μακρόχρονη
άδειά μου έκανε αυτές τις ημέρες να
μοιάζουν χρόνια.Ελπίζω τώρα που ξαναμπαίνω
στους ρυθμούς της καθημερινότητας να
επανέλθουν και οι εμπνεύσεις μου.
Αυτή η σελίδα δεν
ξεκίνησε για πλάκα και ταυτόχρονα
με κατάφερε να θέλω να γράφω.Με βοηθάει
στο να εξασκώ το μυαλό μου.
Προσπαθώ
τώρα μέχρι που αυτές οι άστοχες απόπειρες
αποτυπωθούν πάνω στο λευκό χαρτί
της οθόνης που καλούμαι να γεμίσω με
λέξεις.
Δεν θέλω να
σταματήσω να γράφω γιατί φοβάμαι
ότι θα εξαλείψω την μνήμη μου.
Μερικές φορές δεν ξέρω τι να γράψω ,πως
να το γράψω και από που ακριβώς
θα πρέπει να αρχίσω. Δεν ξέρω καθόλου
πως να αρχίσω και δεν
γνωρίζω την μέθοδο που γεμίζεις ένα άδειο χαρτί.
Μερικές
φορές φοβισμένα ,ομολογώ, γράφω
και περνάνε ώρες νομίζω μέχρι να
ξεκαθαρίσω την αρχή και καταφεύγω
ωθούμενος από την προσταγή του χρόνου,στο άκομψο
φινάλε και ας νόμιζα το τέλος ότι θα φαινόταν διαφορετικό.
Η μουσική και ο ήχος του είναι σαν να φέρει μια διαρκή και updated στυλιστική φρεσκάδα στις post-bop εξελίξεις της τζαζ από τη δεκαετία του ’60 ως τις μέρες μας. Είναι γιατί ο βραβευμένος με Grammy και πολύ-ηχογραφημένος σαξοφωνίστας Gary Bartz έχει συμβάλλει όσο λίγοι σ’ αυτές τις εξελίξεις. Ξεκινώντας την μουσική του δράση σε μια εποχή όπου η σύγχρονη τζαζ ανοιγόταν σε ποικίλες μουσικές κατευθύνσεις, ο Bartz είχε την ευτυχία να παίζει πλάι στους μεγάλους: τον Charles Mingus, τον Art Blakey, τον Max Roach, τον McCoy Tyner, τον Woody Shaw και, φυσικά, τον Miles Davis, τον άνθρωπο που τον εισήγαγε στην ηλεκτρική μουσική και του έδωσε την ευκαιρία να κινηθεί σε πιο groovy κατευθύνσεις και διαστάσεις στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70. Μετά από ένα διάλειμμα στη δεκαετία του ’80, ο Gary Bartz επέστρεψε στη σκηνή ως πιο ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, με μουσικές που είχαν να κάνουν με τις βαθιές ρίζες της τζαζ αλλά και τις καλλιτεχνικές της εκφάνσεις στην ποίηση, τη λογοτεχνία και αλλού (όπως στο κλασικό του άλμπουμ “I’ve Known Rivers”). Με περισσότερες από 40 σόλο δισκογραφικές δουλειές και 200 συμμετοχές σε ηχογραφήσεις άλλων, ο Bartz είναι ένας αυθεντικός τζαζ master. Και πάντα οι αναφορές της σύγχρονης τζαζ του Gary Bartz πάνε σε στάνταρντς όπως το μπλουζ, η σόουλ, οι μουσικές του Monk και του Coltrane και ότι άλλο δίνει συγκινησιακή βαρύτητα σε μια μουσική που σέβεται την ιστορική της υπόσταση και το μέλλον της. Έτσι και η περιοδεία του αυτή για τα 75α γενέθλιά του δείχνει ακριβώς αυτό..
Την Τεταρτη 11 Νοεμβρίου από τις 20:30 και μετά ο Gary Bartz με τους μουσικούς του θα βρίσκεται στο χώρο του Duende Jazz Bar, για ένα special meet n greet με όλους όσους θα αρπάξουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν μαζί του και να τον γνωρίσουν από κοντά……
Gary Bartz – alto saxophone Barney McAll – piano James King – bass Greg Bandy – drums
Συνοδεία ζωντανής μουσικής
Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση στη συνοδεία ταινιών βωβού κινηματογράφου, διοργανώνει μια συναυλία σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης, προβάλλοντας και συνοδεύοντας μουσικά τη βωβή κινηματογραφική ταινία Metropolis. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Fritz Lang το 1927 στη Γερμανία και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου, τόσο για τα επιβλητικά εφέ και σκηνικά που χρησιμοποιήθηκαν, όσο και για τα πολιτικά μηνύματα. Η θεματολογία της εντάσσεται στον χώρο της επιστημονικής φαντασία, τοποθετείται χρονικά στο μέλλον και εμπνέεται από το διαχρονικό θέμα της αέναης πάλης των τάξεων. Πιο συγκεκριμένα, πραγματεύεται μια κοινωνία ταξικά διαχωρισμένη, με ανισότητες, που διεκδικεί καλύτερη μεταχείριση των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων.
Το σύμβολο δεν είναι τυχαίο ότι είναι το ανάποδο της αναρχίας.
Οι Ελληνες πότε θα θέσουν τα θεμέλια για την ανατροπή του ολοκληρωτικού καθεστώτος φασισμού και τυραννίας που έχει επιβληθεί σε όλη τη χώρα; Έχουν περάσει ήδη 5 χρόνια.
Η συνωμοσία της πυρίτιδας 5 Νοεμβρίου 1605
Η Συνωμοσία οργανώθηκε σαν αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του Ιακώβου Α' και στα σκληρά μέτρα του προτεστάντη βασιλιά. Ο Γκάι Φωκςήταν ο αρχηγός των συνωμοτών. Οι συνωμότες βρήκαν ένα κελάρι κάτω από το κτίριο της Βουλής των Λόρδων και μέχρι το Μάρτιο του 1605, είχαν συγκεντρώσει 36 βαρέλια πυρίτιδας, τα οποία θα ανατίναζαν για να δολοφονήσουν τα μέλη του Κοινοβουλίου. Κάποιοι συνωμότες ανησυχούσαν από το γεγονός ότι στο κτίριο της Βουλής θα βρίσκονταν Καθολικοί των οποίων η ζωή μπορεί να κινδύνευε. Έτσι στάλθηκε μια προειδοποιητική επιστολή στο Λόρδο Monteagle, του οποίου δημιουργήθηκαν υποψίες κι έτσι ξεκίνησαν οι έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή των Λόρδων. Ο Γκάι Φωκς ανακαλύφθηκε και συνελήφθη το πρωινό της 5ης Νοεμβρίου. Μετά από βασανιστήρια, αποκάλυψε τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών, που είτε ήταν ήδη γνωστοί είτε νεκροί. Οι συνωμότες καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.
Ηταν τόσο διαδεδομένη η πράξη του Γκάι Φώκς που από το όνομα του προέκυψε η λέξη "guy".Στα αρχικά χρόνια το έθιμο απαιτούσε το κάψιμο στην πυρά ενός ομοιώματος του Φωκς, γνωστό ως "guy", με αποτέλεσμα η λέξη να χρησιμοποιείται σαν όρος για κάποιο πρόσωπο με αλλόκοτη και εκκεντρική εμφάνιση.Με τον καιρό, η λέξη χρησιμοποιόταν για μια γενικότερη αναφορά σε κάποιον άνδρα, ενώ κατά τον 20ό αιώνα χρησιμοποιείται στον πληθυντικό για άτομα και των δυο φύλων.
Η ιστορία του Γκάι Φωκς αποτέλεσε έμπνευση για το κόμικς των Άλαν Μουρ και Ντέιβιντ ΛόιντV for Vendetta, κεντρικός ήρωας της οποίας είναι ο V, που φοράει μια μάσκα του Γκάι Φωκς. Το σχέδιο του είναι να ανατινάξει το κτίριο του Κοινοβουλίου στις 5 Νοεμβρίου ενός μελλοντικού Λονδίνου, επιχειρώντας να θέσει τα θεμέλια για την ανατροπή του ολοκληρωτικού καθεστώτος φασισμού και τυραννίας που έχει επιβληθεί σε όλη τη χώρα. Χαλαρή διασκευή του κόμικ αυτού είναι και η ομώνυμη ταινία του 2006.
Explosion of the Old Bailey scene from V
Τη Νύχτα του Γκάι Φωκς, σε ανάμνηση της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας, λέγονται οι παρακάτω στίχοι:
Remember, remember, the 5th of November
The Gunpowder Treason and plot;
I know of no reason why Gunpowder Treason
Should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,
'Twas his intent.
To blow up the King and the Parliament.
Three score barrels of powder below.
Poor old England to overthrow.
By God's providence he was catch'd,
With a dark lantern and burning match
Holloa boys, Holloa boys, let the bells ring
Holloa boys, Holloa boys, God save the King!
Hip hip Hoorah !
Hip hip Hoorah !
A penny loaf to feed ol'Pope,
A farthing cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down,
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar,'
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head,
Then we'll say: ol'Pope is dead.
Ο Τζον Λένον στο άλμπουμ του John Lennon/Plastic Ono Band του 1970 χρησιμοποιεί ως τελευταίο στίχο το "Remember, remember, the 5th of November" στο τραγούδι με τίτλο "Remember" και αμέσως μετά τους στίχους αυτούς ακούγεται μια έκρηξη.
Στον δίσκο "Strangeways Here We Come" των The Smiths, υπάρχει χαραγμένη στο τέλος του βινυλίου η φράση "GUY FAWKES WAS A GENIUS". (μόνο στη αυθεντική έκδοση της Rough Trade.)
