Η ανακάλυψη του Αντίνοου στους Δελφούς, 1884

 

Πέρασαν οι σκαπανείς, αμίλητοι,

μέσα απ’ τη σκόνη των Δελφών,

και ο ήλιος, που δεν έδειχνε την ηλικία του,

τους κοίταξε χωρίς να νοιάζεται.

Αλλά εκεί, στους βωμούς του Απόλλωνα,

ανάμεσα στις ραγισμένες πέτρες,

εκείνος ο νέος αναδύθηκε.

Το άγαλμα του Αντίνοου.

Σιωπηλό, γυμνό από την ιστορία του,

με τα μάτια του να κοιτάζουν στον άπειρο χρόνο,

ένα βλέμμα γεμάτο μια σιωπή που δεν έληξε ποτέ.

Η μορφή του, ανέκφραστη, σχεδόν θεϊκή,

αναδύθηκε απ' το χώμα και την ιστορία.

Κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν πραγματικά,

κανείς δεν θα μάθει ποτέ.

Σιωπή.

Οι περαστικοί τον κοιτούν,

αλλά δεν τον καταλαβαίνουν.

Αναρωτιούνται ποιο ήταν το μυστικό του,

ποια μοίρα τον έφερε ως εδώ,

μα οι Δελφοί, πάντοτε ίδιοι,

δεν λένε τίποτα.

Μόνο το άγαλμα μένει.

Ήταν εκεί πριν από εμάς,

και θα είναι και μετά από εμάς,

πάντα με το ίδιο βλέμμα,

πάντα με την ίδια σιωπή.

Οι σκαπάνες άνοιξαν το χώμα,

μα η ιστορία δεν αναδύθηκε με το φως,

αλλά παρέμεινε σκοτεινή,

σαν τις σκιές των θεών που περνούν,

άγνωστοι, μα και πάντοτε παρόντες.

Αυτή είναι η αλήθεια των Δελφών.

Το τέλος έτσι έρχεται

Το τέλος έτσι έρχεται, αυθόρμητα,

σαν κύμα που δεν ρώτησε το βράχο,

μια σκιά που τυλίγει την αλήθεια

κι αφήνει πίσω σιωπή σε κάθε βήμα.

Ερμητικά κλειστό το νόημά του,

σαν μυστικό που δεν τολμάει να μιλήσει,

μια γλώσσα σβήνει, τα λόγια γίνονται στάχτη,

και μόνο η σιωπή δίνει απαντήσεις.

Αυθόρμητα, χωρίς ρυθμό ή σχέδιο,

σαν άνεμος που σκορπίζει κάθε ελπίδα,

ενώ οι ψυχές μετρούν τα αναφιλητά τους,

και το φως χάνεται στον γαλάζιο ορίζοντα.

Μα ίσως εκεί, στο ερμητικά κλειστό σκοτάδι,

να βρεθεί μια σπίθα νέας αρχής,

μια αύρα που ψιθυρίζει πως το τέλος,

δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κύκνειο φιλί.

Στέρεο Νόβα - Ασύρματος Κόσμος 1994